“ναρκισσισμοί” στη Γκαλερί του Πεδίου του Άρεως

“ναρκισσισμοί”… με χρώματα, όπως ακριβώς εκείνα που έχει και ο αλέκτωρ, ο νάρκισσος. Ζωγραφική του Ιάκωβου Κουμή στη Mars Field Gallery

30 Μαρτίου -17 Απριλίου 2011

Αλέκτωρ ο νάρκισσος, Ιάκωβου Κουμή © 2010

 

Κυριακή εντάσεως ποιήσεως

έργο της Γεωργίας Καπετανάκη – all rights reserved

Η Mars Field Gallery στεγάζει εξ’ αρχής την ποίηση και την περιστοιχίζει εικαστικά.

Κι όμως, τα κόμματα δεν είν’ στο σύστημα! Τα ζόμπι δεν ανήκουν πουθενά.

Έχω μελετήσει επισταμένα τα δυναμικά [κοινωνικά-παραγωγικά] συστήματα, τόσο θεωρητικά-επιστημολογικά όσο και εμπειρικά.

Έχω δημιουργήσει, διευθύνει συστήματα. Έχω διαλύσει συστήματα τα οποία έδειχναν να μην έχουν πλέον δυνατότητες επιβίωσης. Έχω αναδομήσει, αναμορφώσει και αναζωογονήσει συστήματα προκείμενου να παρατείνω την αποστολή τους.

Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να συνεχίσω να διατηρώ τη θέση και την ιδιότητα που μου προσφέρει η ύπαρξη και λειτουργία ενός συστήματος (του οποίου είμαι δημιουργός, μέλος ή διευθύνων) αν αυτό το σύστημα ξεπερνούσε τα όρια αντοχής του και άρα δεν υφίστατο πλέον ως σύστημα.

Δεν μπορώ να εννοήσω πώς κατορθώνουν άλλοι να εξακολουθούν να είναι διευθυντικές και λειτουργικές μονάδες ενός συστήματος που οι ίδιοι ομολογούν πως έχει καταρρεύσει.

Τ’ αφήνουν τα ρόδα τις αυγές να πνίγονται από τον άσπρο σατανά

Το πρωί και το βράδυ

Σαν τα νυχτοπούλια της σκοτεινής Κυράς
και σαν η πανσέληνος γλυκά τον αφρό της
στο φως χαρίσει,
τότε αιώνιε θεέ της λάμψης και της χαράς
χύσε τα σωθικά σου στη μαύρη, πηχτή ερημωσιά της γης.

Έρημη είναι κι ας βουίζει η μηχανή του κόσμου
τη βλέπει ο θεός μας και την παραμελά
τη βλέπει ο θεός μας και ασάλευτος θεατής μένει
τη βλέπει ο τρελός και αναφωνά
τη βλέπει κι’ ο μαγκούφης μα δειλιάζει
όλοι τη βλέπουν, μα αιχμάλωτοι τα χέρια τους σηκώνουν
τ’ αφήνουν τα ρόδα τις αυγές να πνίγονται
από τον άσπρο σατανά…

Από τη συλλογή “Παλμοί Ανθρωπιάς” [1994]
του αείμνηστου, πολυαγαπημένου ποιητή Τάσου Κοσκολέτου-Μπουζιώτη

Όλες οι μέρες του παγκόσμιου χρόνου στη γυναίκα

Ναι, σ’ αγαπώ
Μα πιότερο αγαπώ ελεύθερη να ‘σαι
Ανυπόδητη καθώς χαίρεσαι να φτάνεις
Στα ριζώματα των ενστίκτων της φύσης
Κατάματα να θωρείς τον αμάραντο.

Από τη φύση σου γεννιέμαι και τη δική σου φύση αναζητώ. Το πρώτο άρωμα που έχει ενσταλάξει στους νευρώνες η φύση του γένους σου, την ώρα που αποκτώ αισθήσεις, ορίζει τη σχέση της ζωής μου με σένα. Ζω και δημιουργώ στις παρυφές των ονείρων σου, κατοικώ στους δρόμους των εαρινών σου περιπάτων.

Λαβύρινθος © 2011