Σεβασμός στην Απόφαση του Δικαστηρίου…

Με ένα σύντομο άρθρο του, ο κ. Χριστόφορος Σεβαστίδης, Εφέτης, Μέλος του ΔΣ της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την απόφαση του SCOTUS (Supreme Court of the United States) επί της υπόθεσης «Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization» σχετικά με το δικαίωμα στην άμβλωση. Με ξύλινη πολιτική γλώσσα -αυτή με την οποία μας έχει συνηθίσει η εγχώρια ρητορική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή που στοχεύει αντανακλαστικά στον ερεθισμό του θυμικού- κάνει λόγο για «σκληρές και αιματηρές πολλές φορές λαϊκές διεκδικήσεις», και για δικαιώματα που «αίρονται εύκολα από την κρατική εξουσία όταν οι κοινωνικές αντιστάσεις υποχωρούν». Τσουβαλιάζοντας μαζί τις αμβλώσεις, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην υγεία, την προστασία του περιβάλλοντος, και το δικαίωμα στην έκφραση, επιχειρεί μια απλουστευμένη ερμηνεία βασισμένη σε ψυχολογικούς όρους, αποδίδοντας την -κατ’ αυτόν- «απομείωση» των δικαιωμάτων στην «εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αναγκών», στην «προστασία της κρατικής αυθεντίας και του ιδεολογικού προτύπου που επιβάλλει», στην «απομάκρυνση από τον ορθολογισμό» και στην «επικράτηση ενός φανατισμού που δεν ανέχεται εύκολα τον διάλογο και την αμφισβήτηση».

Κατ’ αρχάς, η άνευ άλλων προσδιορισμών επίκληση στον «ορθολογισμό» είναι κενή νοήματος και σκοπεύει να προκαταλάβει τον αναγνώστη. Ο κ. Σεβαστίδης, ως νομικός και δικαστής, γνωρίζει καλά ότι κάποια «δικαιώματα» δεν είναι απόλυτα, παρά οφείλουν να σταθμίζονται, θεωρούμενα σε σχέση με άλλα δικαιώματα και προστατευόμενα αγαθά. Έτι περαιτέρω, αφού επικαλείται τον «ορθολογισμό», προφανώς αντιλαμβάνεται ότι οι νόμοι είναι κανονιστικοποιημένοι ηθικοί κώδικες οι οποίοι επιβάλλονται και ακολουθούνται από την κοινωνία για τους σκοπούς της συνοχής και της κοινωνικής πειθάρχησης, κι όχι κάποια ιερά κείμενα. Η ηθική είναι θέμα γούστου, και ο κακώς εννοούμενος αυτοαναφορικός δικαιωματισμός διόλου δεν συνιστά ιερό δισκοπότηρο, παρά μόνον στα μυαλά των θιασωτών του ηθικού οικουμενισμού και της δικαιωματικής κουλτούρας. Για παράδειγμα, μπορεί κάλλιστα κανείς να διαφωνεί με το περιεχόμενο ενός νόμου, αλλά να τον σέβεται και να τον ακολουθεί. Η συμμόρφωση ή μη με έναν νόμο έχει ένα εύρος διακύμανσης: ενδέχεται να είναι απόλυτη ιδεολογική και ηθική προσχώρηση, ενδέχεται να είναι διαφωνία αλλά σεβασμός του νόμου, ενδέχεται κανείς να διαφωνήσει και να φτάσει στα όρια της πολιτικής ανυπακοής, ενδέχεται κανείς να διαφωνήσει με ενεργή και συντονισμένη πολιτική ανυπακοή και, τέλος, υπάρχει το έγκλημα, με τα δύο τελευταία να συμφύρονται πολλές φορές και η νομική διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους να είναι ασαφής.

Έτσι, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και οι «ατομικές ελευθερίες», δεν είναι μια μονοσήμαντη και σφραγισμένη κατάσταση, όπως την αντιλαμβάνεται ο κ. Σεβαστίδης. Δεδομένου ότι αυτά συνιστούν κανονιστικές εγγραφές που απηχούν μια συγκεκριμένη κάθε φορά ιστορική, γνωσιολογική, πολιτισμική και κοινωνική συνθήκη, το περιεχόμενό τους υπόκειται στον κανόνα της εξέλιξης και της μεταβολής, και ουδόλως αποτελούν βιβλικά δόγματα ή ανθρωπολογικά κειμήλια που απαγορεύεται η τροποποίησή τους. Η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αναγκών, την οποία ο κ. Σεβαστίδης θεωρεί ως αιτία της «απομείωσης» των δικαιωμάτων, δεν είναι η ίδια που τροφοδότησε και διεύρυνε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα; Δεν είναι η ίδια που κατέστησε δυνατή τη μαζική ικανοποίηση και εξυπηρέτηση των δικαιωμάτων; Δεν είναι η ίδια που κατέστησε δυνατή την ανεξέλεγκτη συνουσία και την πρόσβαση σε εύκολη και προσιτή άμβλωση για εκατομμύρια γυναίκες; Συνεπώς, ποια απομάκρυνση και από ποιον ορθολογισμό είναι αυτή που βλέπει ο κ. Σεβαστίδης; Και αν βλέπει, επίσης, φανατισμό γύρω από τα δικαιώματα, μήπως η μέχρι σήμερα επιλεκτική και καταχρηστική χρήση των δικαιωμάτων είναι εκείνη που προκάλεσε το φανατισμό που βλέπει;

Ένας δικαστικός δεν επιτρέπεται να κάνει λόγο για «οπισθοδρόμηση», αναφερόμενος στις πολιτειολογικές (και ουχί αμιγώς δικαστικές) εξελίξεις (σ.σ. διορθώσεις) στο ζήτημα των αμβλώσεων στην Αμερική. Ίσως να είχε κάποιο δίκιο εάν επρόκειτο για μια δικαστική απόφαση η οποία θα ανέτρεπε τις Αρχές Δικαίου και τις στοιχειώδεις εγγυήσεις μιας δίκαιης δίκης, που θα προσέβαλε τη διάνοια, που θα περιβαλλόταν από προκαταλήψεις και υπονοούμενα που δημιουργούν άλυτα αδιέξοδα και παλινωδίες έως δικαστικούς τραγέλαφους, που θα επιχειρούσε να εγκαταστήσει συνθήκες καπηλείας και μεροληψίας. Λίγο ως πολύ, περιγράφουμε μια κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η δική μας δικαιοσύνη, και για αυτά τα κρίσιμα θέματα τα οποία μαστίζουν την Ελληνική Δικαιοσύνη δεν κάνει λόγο ο ημέτερος δικαστής.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η λέξη «διάνοια» είναι «κόκκινο πανί» για τους δικαιωματιστές θιασώτες μιας κακώς εννοούμενης ανοχής άνευ αρετής (διάβαζε ισοπέδωσης), αλλά οι δικαστές, εκτός από νομική και ηθική επάρκεια, οφείλουν να έχουν ισχυρή αντίληψη και στέρεα δομημένη σκέψη, αλλιώς εκφυλίζεται η ποιότητα της νομολογίας, ως προϊόν αδύναμης συλλογιστικής, ευσεβών πόθων και λογικών αλμάτων, ενίοτε και συναλλαγής. Όπως οι αθλητές απαιτείται να έχουν δυνατό και υγιές σώμα, έτσι και οι δικαστές απαιτείται να έχουν καθαρή και συγκροτημένη διάνοια, άσχετα εάν η επιταγή αυτή προσκρούει στα ιδεολογικά προτάγματα της πολιτικής ορθότητας. Δεν κάνουν όλοι για όλα.

Προς αποσαφήνιση των πραγμάτων, διότι άλλα έχουν γίνει και άλλα παπαγαλίζονται αριστερά και δεξιά, παραθέτουμε ακριβή αναφορά του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ όσον αφορά στην πρόσφατη απόφαση του για το ζήτημα των αμβλώσεων:

«The Constitution does not confer a right to abortion; Roe and Casey are overruled; and the authority to regulate abortion is returned to the people and their elected representatives».

«Το Σύνταγμα δεν παρέχει δικαίωμα στην άμβλωση. Οι αποφάσεις Roe και Casey ακυρώνονται· και η εξουσία ρύθμισης των αμβλώσεων επιστρέφεται στο λαό και στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του».

Προς το τέλος του κειμένου του, ο κ. Σεβαστίδης αυτοαναιρείται όταν λέει «οι νομοθετικές αλλαγές και η μεταστροφή της νομολογίας των δικαστηρίων σε όλο τον κόσμο δεν αποτελούν φαινόμενα ξεκομμένα από τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες αλλά είναι περισσότερο τα συμπτώματα αυτών των διεργασιών». Γιατί να είναι κακό που έχει κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ; Μήπως το Σύνταγμα των ΗΠΑ, όταν συντάχθηκε, προέκυψε ex nihilo; Δεν είχε κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο; Αυτά που ο κ. Σεβαστίδης θεωρεί ως κοινωνικές κατακτήσεις που συντελέστηκαν σε μιαν άλλη εποχή, δεν ήταν άραγε συνέπεια των τότε κοινωνικών διεργασιών; Δηλαδή τι ζητά ο κ. Σεβαστίδης; Να φυλακίσουμε τον ιστορικό-κοινωνικό χρόνο στις σημάνσεις και τα προτάγματα μιας μονάχα εποχής, της νομικής και δικαστικής του πολιτείας; Είναι, αν μη τι άλλο, υπερφίαλο να προβάλλει τέτοια αξίωση μια πεπερασμένη οντότητα, παρεκτός κι αν εκφράζει το συνήθη φόβο που κατατρύχει διαχρονικά όλες τις εξουσίες όταν συντελούνται ή απειλούν να συντελεστούν τροποποιήσεις…

Ο Τόμας Τζέφερσον είχε ξεκάθαρα επισημάνει τον κίνδυνο εκφυλισμού και εκτροπής των δημοκρατικών πραγμάτων αν η δικαστική εξουσία πάρει εκείνη μονάχα το τεμπεσίρι της πολιτείας.

Παραθέτουμε απόσπασμα από την αλληλογραφία του Τόμας Τζέφερσον με την Αμπιγκέιλ Άνταμς, 11 Σεπτεμβρίου 1804:

«Βut the opinion which gives to the judges the right to decide what laws are constitutional, and what not, not only for themselves in their own sphere of action, but for the legislature & executive also in their spheres, would make the judiciary a despotic branch.»

«Αλλά η άποψη που δίνει στους δικαστές το δικαίωμα να αποφασίζουν ποιοι νόμοι είναι συνταγματικοί και ποιοι όχι, όχι μόνο για τους ίδιους στη σφαίρα δράσης τους, αλλά για τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και τη σφαίρα τους, θα έκανε τη δικαστική εξουσία δεσποτικό κλάδο.»

Γιατί λοιπόν είναι λάθος που σε μια κρίσιμη στιγμή της πορείας σου ανοίγεις τα πατρογονικά κιτάπια και συμμορφώνεις την κατάσταση και την προοπτική σου;

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Προς μια νέα Ζωολογία-Ανθρωπολογία-Βιολογία: Συμβολική εξουδετέρωση ενός ακανθώδους Αρχετύπου στη Μεσογαία Αττικής

25 Ιουνίου 2022. Μια εκλεπτυσμένη φιγούρα του θολωμένου, πλην όμως αρχετυπικού κόσμου φεύγει διακριτικά από τη ζωή. Υπηρέτησε με τέχνη τη ζωή και την περάτωσε ως σπάνιο είδος. Μας λυπεί αφάνταστα, για την ακρίβεια μας εξοργίζει, που η καλή, προοδευτική κοινωνία τού την είχε στημένη και τον πέταξε σαδιστικά, λίγο πριν χαιρετίσει, στο καναβάτσο των …σεξιστών. Ποιον; Τον Κωνσταντίνο Τζούμα! Μάνα μου, έχει τρελαθεί ο κόσμος.

Την ίδια μέρα, στα Μεσόγεια, εκτελείται εν ψυχρώ μια σπάνια αρχετυπική φιγούρα της Οικογένειας των Ανθρωπίδων (Hominidae). Μια δημόσια, επιδεικτική παράσταση του παρηκμασμένου ανθρωπισμού που καταδεικνύει πόσο επικίνδυνα ηλίθιοι έχουν καταντήσει οι άνθρωποι-καταναλωτές.

Μια μέρα πριν, στις 24-6-2022, η Αμερική σείστηκε συθέμελα. Μετά από 50 χρόνια, το SCOTUS (Supreme Court of the United States) ανέτρεψε την απόφαση-ορόσημο «Roe v. Wade» στην οποία το Δικαστήριο είχε κρίνει ότι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύει γενικά την ελευθερία μιας εγκύου γυναίκας να επιλέξει να κάνει άμβλωση. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κατά την εκδίκαση της υπόθεσης «Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization» (2022) απεφάνθη ότι η έκτρωση δεν συνιστά συνταγματικό δικαίωμα, εκχωρώντας τη νομοθετική ευχέρεια καθορισμού του ρυθμιστικού πλαισίου των αμβλώσεων στην κάθε πολιτεία, ακυρώνοντας τόσο την «Roe v. Wade» (1973), όσο και την «Planned Parenthood v. Casey» (1992).

Ακολούθησαν διεθνείς αντιδράσεις: Ο Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών, που τυγχάνει να είναι γυναίκα (η Michele Bachelet) με σοσιαλιστικές προσλαμβάνουσες, αποδοκίμασε την απόφαση. Η φραξία των προοδευτικών δικαιωματιστών (Μπάϊντεν, Τρυντώ, Μακρόν, Μητσοτάκης, Τζόνσον, Άρντερν κλπ.) έκανε λόγο, μεταξύ άλλων, για «οπισθοδρόμηση». Τα μήντια που πρόσκεινται στη δικαιωματιστική φραξία υπερθεμάτισαν κάνοντας λόγο για «προσβολή στη γυναίκα» και δημοσιεύοντας προκλητικά σκίτσα όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η συρμάτινη κρεμάστρα (sic), ποντάροντας στην χύδην επίκληση του συναισθήματος.

Ένα ιδιαίτερα προκλητικό σκίτσο δημοσίευσε η Liberation, όπου οι χαρακτηριστικές κόκκινες γραμμές της Αστερόεσσας σχηματίζονται από αιμορραγία από το αιδοίο εγκύων γυναικών, ενώ τα αστέρια της σημαίας έχουν αντικατασταθεί από συρματο-κρεμάστρες. Ολόγυμνες, με έμφαση στη ματωμένη γραμμή ανάμεσα στα πόδια τους, οι έγκυες γυναίκες εμφανίζονται να κραυγάζουν. Μια πρόχειρη, χοντροκομμένη, στρατευμένη εννοιολογία, που ούτε τέχνη είναι ούτε αρμόζει στο ζωγραφικό χαρτί.

Το σκίτσο υπαινίσσεται εμφατικά ότι οι γυναίκες βρίσκονται ενώπιον μιας μεγάλης συμφοράς. Ωστόσο, μονάχα προβοκάρει, προβάλλοντας τη φύση και την προοπτική της ζωής των γυναικών ως έδαφος σπαρμένο μόνο με δικαιώματα και χωρίς ευθύνες. Μόνο στον κόσμο του ηδονιστή και του νάρκισσου υφίσταται η ηδονή χωρίς τις συνέπειες. Ακόμα και το κτήνος αποδέχεται στωικά τις συνέπειες της ζωικής του φύσης ως αναπόδραστη πραγματικότητα, άσχετα αν δεν αισθάνεται ντροπή ή δεν δύναται να αναστοχαστεί· για το τελευταίο πάντως δεν είμαστε και σίγουροι.

Η απόφαση του SCOTUS συνιστά de jure πλήγμα στο γυναικείο ναρκισσισμό, την ανεξέλεγκτη κουλτούρα των δικαιωμάτων και τα αφηγήματα των σκοτεινών ιδεολόγων που κινούν τα νήματα του ριζοσπαστικού, κακώς εννοούμενου φεμινισμού. Είναι πλήγμα στη γυναικεία εργαλειοποίηση, την μασκαρεμένη ως «χειραφέτηση» που θέλει τον άνδρα-πατέρα νομικά και ηθικά αμέτοχο στις αποφάσεις που αφορούν στον τερματισμό της ζωής ενός αγέννητου, του παιδιού του. Είναι πλήγμα στη γυναίκα που βλέπει τον άνδρα ως μηχανή, ως ένα απλό πάροχο σπέρματος, άβουλο και ψυχικά ευνούχο, και που υποκριτικά αρνείται να δεχθεί κι εκείνη για τον εαυτό της, κατ’ αναλογία, την ιδιότητα του δοχείου ηδονής.

Δεν υπάρχει πιο σεξιστική εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος, πιο πρόστυχη χρήση, από αυτήν που ενθαρρύνει και παροτρύνει τη γυναίκα να σακατέψει τα σπλάχνα της, την ψυχή της και το αγέννητο παιδί της, κι αυτά για τα γούστα ενός one night stand και μιας ψευδαισθητικής αγοραίας ελευθεριότητας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ηδονή χωρίς οδύνη ή ωδίνη ή, έστω, ρίσκο, είναι εξίσωση ανθρωπολογικά αδύνατη!

Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις αφορούν βιασμούς, γιατί θα προκαλέσει γέλωτα. Άλλωστε, στις ΗΠΑ, και πριν την απελευθέρωση των εκτρώσεων με την υπόθεση «Roe v. Wade» υπήρχε πλαίσιο, στις πλείστες των περιπτώσεων, για τις εκτρώσεις σε περίπτωση βιασμού, αιμομιξίας, σημαντικής δυσμορφίας/αναπηρίας του εμβρύου ή απειλής για τη ζωή της εγκύου. Και βέβαια, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί να μην είναι βιασμός η τεχνητή διαστολή του τραχήλου, η βίαιη εισδοχή χειρουργικών εργαλείων και η απόξεση της μήτρας;

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ προκάλεσε και αποκάλυψε. Από μια άλλη οπτική, υπήρξε το από καιρό αναμενόμενο λάκτισμα στο πολιτικο-κοινωνικό σώμα ώστε να ανοίξει η πληγή που επιπόλαια ράβουν, εδώ και 30 χρόνια, οι αυτοαποκαλούμενες «προοδευτικές δυνάμεις» του κόσμου. Το ζήτημα των αντιθέσεων ανέκαθεν ήταν υπαρκτό. Απλά η κατάσταση τώρα έχει ξεφύγει προς άγνωστες κατευθύνσεις. Μαύρη ενέργεια πλανάται και καταπίνει και κατατρώγει, σαν μαινάδα, παραδόσεις, σύμβολα, ήθη και φύσεις. Η αδηφαγία συνοδεύεται από ένα τελετουργικό κρεσέντο αυτοκαταστροφής το οποίο στοχεύει σε έναν θεμελιακό μετασχηματισμό, σε μία εκρίζωση των πάντων, σε έναν τεκτονικό βιασμό στα θεμέλια του βιολογικού και του διανοητικού.

Μια τέτοια δόνηση ήταν αυτή που προσλάβαμε προχθές στα Μεσόγεια. Πίσω από τις φαινομενικά ορθολογικές αιτιολογήσεις της εν ψυχρώ εκτέλεσης του χιμπαντζή, υπήρξαν και λειτούργησαν ενέργειες ξαμολημένες από το βασίλειο του ζόφου. Ένας βιαστικός και βίαιος θάνατος, με ξεχωριστό συμβολισμό.

Ο θάνατος αφορά στο αρχέτυπο του μεγάλου Πατριάρχη, στο αρχέτυπο της Αρχέγονης Νοημοσύνης, στο πρωταρχικό θεμέλιο της οικο-κοινωνικής συγκρότησης. Αφορά στον άλφα αρσενικό (alpha male) χιμπατζή με το όνομα Μπαζού που κατάφερε να δραπετεύσει από την αφύσικη συνθήκη του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου, παραβιάζοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας. Το ζώο εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να έχει τραυματίσει ή βλάψει κανέναν. Το άλφα αρσενικό εκτελέστηκε προληπτικά ένεκα της αδρεναλίνης του, μετά από μια συνοπτική επιχείρηση περιορισμού του, και χωρίς καν να έχει χρησιμοποιηθεί πρώτα πάνω του το αναισθητικό όπλο. Ο πιο κοντινός μας συγγενής -σύμφωνα με τους ορθολογιστές που αγαπούν τις θεωρίες της εξέλιξης-, το ζώο με το οποίο ως άνθρωποι μοιραζόμαστε περίπου 99% του DNA μας, το ζώο που χρησιμοποιεί εργαλεία και έχει ευφυΐα και συναίσθηση τόση ώστε να αναγνωρίζει τον εαυτόν του στον καθρέπτη έπεσε νεκρό το Σάββατο, 25-6-2022.

Σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού, και προκειμένου να γίνει προληπτική διαχείριση ενός ενδεχόμενου πολιτικού κόστους για την ίδια και τον τοποτηρητή της στην Περιφέρεια Αττικής, η κυβέρνηση δήθεν υποκίνησε έρευνα. Το κακό όμως είχε γίνει. Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με το IUCN, ο χιμπαντζής ανήκει στα κινδυνεύοντα είδη και οι πληθυσμοί του στην φύση, κατ’ εκτίμηση, δεν ξεπερνούν τα 300.000 άτομα. Συζητάμε για ένα είδος που απειλείται με αφανισμό. Ο σκοπευτής του Αττικού Πάρκου σηκώνει το όπλο και πυροβολεί καθώς, όπως λέγεται, «ακολουθεί τα διεθνή πρωτόκολλα», και όλη η φιλολογία περί προστασίας της άγριας ζωής πάει περίπατο. Ποιος θα προστατέψει την άγρια ζωή από τους προστάτες της κι από τα «πρωτόκολλα»; Ας αναλογιστεί κανείς έστω την αριθμητική αξία της ζωής του χιμπαντζή σε σχέση με εκείνη του ανθρώπου. Η απώλεια της ζωής ενός χιμπαντζή, αυστηρά ιδωμένη με όρους διατήρησης του είδους, εξισούται με τις ζωές περίπου 26.000 ανθρώπων. Ποιο «πρωτόκολλο διαχείρισης κρίσεως» θα έδινε, αβίαστα, σε έναν ιδιώτη ή και κρατικό υπάλληλο, το ελεύθερο να ξεκάνει μεμιάς 26.000 ανθρώπους, πες διαδηλωτές, επειδή πέρασαν την «περίμετρο»; «Κινδύνευσε ο κτηνίατρος» ψέλλισε ο κ. Λεσουέρ. Ο γιατρός! Κινδύνεψε εκείνος που πήρε την απόφαση να «εξουδετερωθεί» ο χιμπαντζής. Ο σύγχρονος ημίθεος αποφασίζει για το δικαίωμα ζωής ή το θάνατο…

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς πώς οι γυναίκες συνετέλεσαν στην αναβάθμιση του ιατρού σε «θεό»; Οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεις ετησίως μαρτυρούν ότι η καθ’ όλα ανεξάρτητη γυναίκα που αναμασάει ετοιματζίδικα αφηγήματα περί «έλεγχου των αναπαραγωγικών της δικαιωμάτων» είναι πλήρως εξαρτημένη και ελεγχόμενη από την μπίζνα των εκτρώσεων, τα συμπαρομαρτούντα της και τους μακελάρηδες με τη λευκή ρόμπα. Είναι εξαρτημένη στο βαθμό που θεωρεί αδιανόητη την εγκυμοσύνη χωρίς τον ιατρό. Έτι περαιτέρω, όταν ο φόνος ενός αγέννητου βαπτίζεται «healthcare», τότε καταλαβαίνει κανείς ότι η διείσδυση της λευκής ρόμπας, του πρωτοκόλλου, του αλγορίθμου και της σφραγίδας σε όλες τις ανθρώπινες εκφάνσεις, ειδικά στην γέννα που είναι ίσως η πιο ιδιωτική στιγμή, είναι καθολική και βαθιά. Ιατρικές θεωρίες κάνουν λόγο για την ανάγκη -ντε και καλά- να παρακολουθείται ανελλιπώς και αδιαλείπτως από γυναικολόγο η γυναίκα κατά την εγκυμοσύνη της, και προβάλλουν ως επιχείρημα την «μείωση της περιγεννητικής θνησιμότητας». Με τις εκτρώσεις ή χωρίς αυτές το νούμερο; Διότι τα μωρά που δεν τα θέλουνε πάνε στατιστικά μάλλον στα αζήτητα· ωραία αμεροληψία η επιστήμη! Και η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο Νοσοκομείο, παρουσία ιατρού…

Σε όσους απέμειναν μάτια και βλέπουν, με μια τόσο προκεχωρημένη διείσδυση του πρωτοκόλλου στα ανθρώπινα πράγματα, δεν προκαλεί καμία έκπληξη η επιλεγμένη μέθοδος διαχείρισης της νόσου COVID-19. Καμία πρωτοφανής ιατρική χούντα δεν υφίσταται, αν δει κανείς νηφάλια και αποστασιοποιημένα την παρούσα κατάσταση ως λογική συνέπεια των πραγμάτων. Όλα έχουν συμβεί σιγά-σιγά και μεθοδευμένα, με εξασφαλισμένη, εμμέσως-αμέσως, την απαιτούμενη συναίνεση. Μεθοδικά, σε λίγα χρόνια, βήμα-βήμα, ο ημίθεος με τη λευκή ρόμπα και το φίδι για σύμβολο αιχμαλώτισε τον γυναικείο νου, και μέσω αυτής αδρανοποίησε τον άνδρα. Έχουμε όντως μπει σε τρομακτική ατραπό. Και δεν έχει υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία της ζωής τίποτε ανάλογο. Πορευόμαστε, με πλήθος πρωτοκόλλων, χωρίς πυξίδα και προορισμό, σε βαθύ σκοτάδι…

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ