Pictures: NASA, Devon Hawkins, Octavian Rosca on Unsplash | Compiled by Labyrinth
Στην Άβυσσο του Σύμπαντος είναι εντέχνως διασκορπισμένα τα αστρικά υπουργεία! Κι ας νομίζουν οι γήινοι ότι αυτοδιοικούνται…
Διερευνώντας την γαλαξιακή κυβερνητική, υποχρεωνόμαστε να προσεγγίσουμε τον Πλούτωνα. Σε μια μη ανθρωποκεντρική θεώρηση, είναι αυτός που μας προσεγγίζει. Να μιλήσουμε, λοιπόν, γι’ αυτόν τον σκοτεινό, τον μυστήριο, παγωμένο, παράξενο πλανήτη που βρίσκεται στις παρυφές του Ηλιακού μας Συστήματος. Αν ο Κρόνος στην κλασσική αστρολογία υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος, ο Θεριστής, ο εκφραστής των περιορισμών, των εμποδίων, των καθυστερήσεων, των αποτυχιών, εν ολίγοις ο εκπρόσωπος του Καρμικού Χρέους, τότε ο Πλούτων συνιστά το μεγάλο Κάρμα πέρα από το προσωπικό Κάρμα.
Ο Πλούτων είναι Force Majeure, είναι Ανωτέρα Βία. Ό,τι ακουμπάει το μεγεθύνει, για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Εξαρτάται κατά πόσο είναι έτοιμος κανείς να πάρει το μάθημα που αυτός κομίζει. Είναι ο γκρεμιστής, ο αποδομητής, ο καταστροφέας, ο φθορέας και ο διαφθορέας, κι όταν διαλύει, το κάνει με ακαταγώνιστη βία. Δεν σπέρνει όμως μόνο την Καταστροφή. Δίνει την μεγάλη ευκαιρία για την Αναγέννηση, την ανάδυση και την ανασυγκρότηση υπό νέο Φως, μετά από μια σκοτεινή κάθοδο στον Κάτω Κόσμο. Το κάνει, εξάλλου, από την Αρχαιότητα, κάθε Άνοιξη, με την επιστροφή της Περσεφόνης στην Γη.
Αυτή την Άνοιξη, η επιστροφή της Περσεφόνης, δια του Πλούτωνα, προβλέπεται μάλλον επεισοδιακή. Κι αυτό διότι ο Πλούτων θα διαβεί, λίγο μετά την εαρινή ισημερία, για πρώτη φορά μετά από 246 έτη (από το 1777), το κατώφλι του Υδροχόου. Ο Πλούτων είναι πλανήτης που κάνει αίσθηση όταν αλλάζει ζώδιο, καθώς η μετάβασή του διαρκεί καιρό λόγω της εξαιρετικά αργής (1°-3° μοίρες κατ’ έτος) και ιδιότυπης κίνησής του: μετά από ορθόδρομη πορεία λίγων μοιρών επιστρέφει πίσω σε ανάδρομη κίνηση. Είναι περίπου σαν να κάνει τρία βήματα μπροστά και δυο βήματα πίσω. Ο Πλούτων είναι ο πλανήτης που επιδρά στις γενιές, στη διαδοχή τους.
Η πρώτη είσοδος του Πλούτωνα στον Υδροχόο θα σημειωθεί στις 23 Μαρτίου 2023. Ο Πλούτων θα βρεθεί στο μεταίχμιο του Υδροχόου, για την ακρίβεια θα εισχωρήσει στην 0°.22 μοίρα του ζωδίου. Κατόπιν αυτού, θα γυρίσει σε ανάδρομη πορεία στις 2 Μαΐου 2023, και θα συνεχίσει να βρίσκεται στον Υδροχόο μέχρι τις 11 Ιουνίου. Στις στις 12 Ιουνίου 2023 θα επιστρέψει στον Αιγόκερο και θα συνεχίσει την ανάδρομη πορεία του μέχρι τις 11 Οκτωβρίου 2023 όπου και θα γυρίσει πάλι σε ορθόδρομη πορεία.
Η δεύτερη είσοδος του Πλούτωνα στον Υδροχόο θα σημειωθεί στις 22 Ιανουαρίου 2024. Σε αυτή τη δεύτερη είσοδο ο Πλούτων θα εισχωρήσει πιο βαθιά στο ζώδιο του Υδροχόου (2°.06 μοίρες). Ύστερα, θα γυρίσει ξανά σε ανάδρομη πορεία στις 3 Μαΐου 2024, όπου θα «πέσει» πάλι πίσω στον Αιγόκερο στις 2 Σεπτεμβρίου 2024.
Η τελική είσοδος του Πλούτωνα στον Υδροχόο θα σημειωθεί στις 20 Νοεμβρίου 2024, όπου και θα παραμείνει για περίπου 20 χρόνια.
O Πλούτωνας στο ζώδιο του Υδροχόου σηματοδοτεί το τέλος μιας Εποχής. Η Νέα Εποχή απαιτεί την ειδική εκκαθάριση των νεκρών σωμάτων και των αντινομιών (θεσμικών, πολιτισμικών, γνωστικών, παρωχημένων συλλογικών ψευδαισθήσεων κλπ.), αυτών που κρατούν τον κόσμο δέσμιο σε μια συγκεκριμένη κοσμοθέαση. Η Ελλάδα, σαν σύμβολο, είναι το κεντρικό Τοτέμ του παλαιού (δυτικού-κυρίαρχου) κόσμου. Μάλλον όχι τυχαία, ο Πλούτων και ο Κρόνος σε Σύνοδο επισκέφτηκαν την Ελλάδα (ήτοι τον γενέθλιο ήλιο της στο ζώδιο του Αιγόκερου), το τελευταίο οχυρό και γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού, πριν μεταβούμε στη νέα αντίληψη για τα πράγματα, που θα την επιβάλει η ανηλεής ανάγκη και όχι το ευτελές γούστο ή οι αγοραίες ακαδημαϊκές ανασκαφές. Η χώρα ποτέ δεν θα ξαναϋπάρξει η ίδια στην Εποχή που έρχεται, και αυτό κρίθηκε από το αποτέλεσμα της μεγάλης, αθέατης «αναμέτρησης» που συντελέστηκε με τον Πλούτωνα στον Αιγόκερο, στην οποία ο Λαβύρινθος είχε τη δική του μαρτυρική διαδρομή.
Ο Πλούτωνας σημαδεύει τη Νέα Εποχή, αυτήν του Υδροχόου, μετά τη Μεγάλη Σύνοδο Δία-Κρόνου, η οποία επίσης συντελέστηκε στο ζώδιο του Υδροχόου. Φρονώ ότι ο Πλούτων θα φέρει ενώπιον των κοινωνιών -και της ανθρωπότητας- τις ίδιες τους τις Σκιές. Η κοινωνία, η κοινότητα, η ανθρωπότητα, αυτά που κάποτε θεωρούνταν στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στην κυρίαρχη μεταπολεμική συνείδηση ως ένα οργανικό σύνολο, αδιάσπαστο και αδιαίρετο, τώρα θα θραυσματοποιηθούν, θα γίνουν απροσδιόριστα και ακατανόητα. Πλέον, δεν είμαστε όλοι μαζί μέσα σε αυτό, «we are NOT in this together». Αυτό είναι το δυσάρεστο, μα απαραίτητο μάθημα του Πλούτωνα στο Υδροχόο. Συλλογικές ψευδαισθήσεις θα καταρρεύσουν. Επιπόλαια αφηγήματα ενότητας, και ειδικότερα επιστημονικοφανείς ευσεβείς πόθοι που θέλουν διακαώς μια κοινωνία ενωμένη σε αρμονία υπό το κράτος βιασύνης και πανικού, θα κατακρημνιστούν στα τάρταρα, ενώ θα βρίσκονται στο ζενίθ της επιβολής τους.
Ο διανθρωπισμός θα σύρει, μεταξύ άλλων, το άρμα στην Νέα Εποχή. Ο διανθρωπισμός, με την ευρεία έννοιά του, προβάλλει ως «εξέγερση» εναντίον ενός ασφυκτικά, εργαλειακά, ματεριαλιστικά και τεθλιμμένα ορισμένου «ανθρώπου». Σε αυτή την προπτική, ο διανθρωπισμός δύναται να λάβει διάσταση μιας πνευματικής «επανάστασης» τρόπον τινά, καθώς η έννοια «άνθρωπος» είναι βαριά φορτωμένη με άκαμπτα σημαινόμενα από την Εποχή του Διαφωτισμού. Η κοινή-ενιαία πίστη θα καταρρεύσει και δυσάρεστα «κοινά μυστικά» θα βγουν στη φόρα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς ο Πλούτων στον Αιγόκερο αποκάλυψε την ακαταστασία, την ανεπάρκεια, τη στειρότητα και την ασυγχρονικότητα των θεσμών και του ιδεολογικού και εννοιολογικού οικοδομήματος. Και το έκανε με τον γνωστό, ανάποδο τρόπο του: ο Πλούτων στον Αιγόκερο έφερε στο φως -σαν την φωτογραφία που εξάγεται από το αρνητικό της- το πραγματικό σκαρίφημα των θεσμών και των μηχανισμών διακυβέρνησης, εμφανίζοντας τις διαρθρώσεις των διαφόρων ιεραρχιών που διοικούν και διακανονίζουν με χρήση γυμνής ισχύος, με κατάχρηση εξουσίας, με τυφλή επιβολή, με απληστία. Και, βέβαια, όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στα οικοδομήματα, ο αντίκτυπος μεταφέρεται στην κοινωνία, στον 11ο οίκο, αυτόν του Υδροχόου. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά· αυτή η μεταμορφωτική διέλευση είναι απαραίτητη, ακόμα κι αν απειλήσει βαθιά την συνοχή των κοινωνιών. Διότι δεν νοείται συνοχή επί σαθρής, παρωχημένης, outdated βάσεως, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση.
Ο Πλούτωνας στον Υδροχόο είναι crash test όχι για τα ευαίσθητα νεύρα, καθώς θα δοκιμάσει βαθιά όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα ως «ανθρώπινα» και «κοινωνικά». Με την εξαιρετική πρόοδο της τεχνολογίας, με το ενδεχόμενο εμφάνισης μιας Τεχνολογικής Μοναδικότητας, μιας τεχνητής διάνοιας, με την επέκταση των δικτύων και των επικοινωνιών, οι άνθρωποι θα χρειαστεί να αναταχθούν και να ανατοποθετηθούν στη σχέση τους με τον κόσμο. Οι κοινωνίες θα διαχωριστούν. Η πολιτική Σκιά των ατομικών δικαιωμάτων μπορεί να σημάνει κοινωνίες μαζικής επιτήρησης και ελέγχου. Τα ατομικά δικαιώματα θα τροποποιηθούν. Η σκληρότητα μάλλον θα κυριαρχήσει για κάποιο διάστημα, για τον λόγο ότι τα κυρίαρχα πολιτισμικά αφηγήματα, ειδικά κατά τα μεταπολεμικά χρόνια, μασκάρευαν συστηματικά το αποτύπωμα και την εικόνα τους στον κόσμο, και επέμεναν, νοσηρά, να επαναλαμβάνουν ότι έχουν μόνον μια πλευρά, την win-win πλευρά, την «ευαίσθητη» πλευρά. Η σκληρότητα αυτή θα βιωθεί σε κοινωνικό και διαπροσωπικό επίπεδο, ώστε να μπορέσει να γίνει ορατή και κατανοητή, να έρθει στο φως. Θα βιωθούν αποξένωση, αποπροσωποποίηση, προδοσία, απόγνωση, αναζήτηση υποκατάστατων, τρέλλα, ριζοσπαστικές τάσεις ενωτισμού σε ιδιότυπα πρότυπα, και διαλυτικές τάσεις άνευ αιτίας. Το βιωματικό, προσωπικό ταξίδι της εξατομίκευσης τώρα θα δοκιμαστεί σκληρά. Ατομικότητες θα συντριβούν μέσα στην απρόσωπη ομοιομορφία, ενώ άλλες θα λάμψουν μέσα από την αντιξοότητα: για την ιδιορρυθμία, την ιδιομορφία, την ιδιοσυστασία, την ιδιοφυΐα, τώρα είναι η μεγάλη δοκιμασία και το σκληρό ξεκαθάρισμα.
Εναπόκειται στην δύναμη και την ωριμότητα του καθενός στο πώς και κατά πόσο θα πάρει αυτά τα μαθήματα του Πλούτωνα. Καλό μας ταξίδι…
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καριέρα βασιζόμενοι στην παραμυθία του «κοινού νου». Στο «όνομα του λαού» εκδίδονται από έναν και μόνο επαγγελματία δικαστή αμέτρητες διαταγές πληρωμής. Για να φάει κανείς μια φέτα ψωμί, ακόμα και ο πένης, απαιτείται να πληρώσει φόρο, και μάλιστα φόρο που συνιστά προστιθέμενη αξία. Ακόμα και τα αδέσποτα ζώα καλούνται να πληρώσουν 24% φόρο επί της αξίας της τροφής τους.
Περισσεύουν οι λόγοι όχι απλά να κλωτσήσεις την καρδάρα με το γάλα, αλλά και για να αρμέγεις πλέον τις γίδες σου στο χώμα, αγνοώντας τις οιμωγές των παραμυθιασμένων. Τις εποχές που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα και η πλέμπα έψαχνε περίεργα πράγματα να διασκεδάσει την πλήξη της, οι άτιμοι εκδότες έβαλαν από το παράθυρο τον Μακιαβέλι στον κατάλογο με τα «λογοτεχνικά αναγνώσματα». Διαβάστηκε, αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Λογίστηκε σαν παραμύθι. Δεν αξίζει στα πλήθη «ο Ηγεμόνας» του Νικολό, διότι είναι σώφρων, λογικός, ειλικρινά κυνικός, και πραγματικός ως Ηγεμών.
Θα ήμασταν αφελείς να αναμέναμε από τον περιβόητο «λαό» της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας να αξιώσει -όχι από τον ηγεμόνα αλλά από τον εαυτό του- έστω αφορολόγητο ψωμί για τα παιδιά του.
Παραμένουν λίγα τα χέρια που μπορούν να κρατήσουν έναν Νικολό Μακιαβέλι, και με οδηγό εκείνον να συντάξουν λόγο. Ανήκουμε σε αυτούς, και αποτολμούμε άλλοτε μια επέκταση, άλλοτε μια συμπλήρωση, κι άλλοτε μια προβοκατόρικη ανάσυρσή του.
Niccolò Machiavelli reloaded
Το παρόν πόνημα ανοίγει με αξιωματικά λόγια που ανήκουν στον φίλτατο Joker του αείμνηστου Heath Ledger. 1. «Όλα καίγονται» και «το Χάος είναι δίκαιο» («everything burns…», «Chaos is fair»). Και τα δύο έχουν επιβεβαιωθεί πολλάκις. Επικά θα παίξουν ξανά όταν το φτηνό, πληθωριστικό χρήμα που τυπώνουν οι τράπεζες θα χρησιμεύει μόνο ως προσάναμμα. Όποιος προτιμά την εκδοχή της νυχτερίδας, ας πάει στην κινέζικη αγορά.
2. By principle, trust no one. Ως αρχή, μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Όλοι είναι ύποπτοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
3. Ολόκληρη την κοινωνία την διατρέχει μια άτυπη ιεραρχία. Σε έσχατη ανάλυση, για την κατώτατη βαθμίδα οι πάντες είναι εν δυνάμει εχθροί. Καίτοι η κυριαρχία υλοποιείται top-down, ο πόλεμος είναι μια bottom-up υπόθεση.
4. Οι κυρίαρχοι έχουν εγκαταστήσει βαθμίδες ιεραρχίας (ήτοι ενδιάμεσους κόμβους εξουσίας). Είναι αδύνατον να φτάσει κανείς στους κυρίαρχους χωρίς πρώτα να τις διαπεράσει. Και εδώ καταρρίπτεται ο μύθος του δήθεν 1% που δυναστεύει τον κόσμο.
5. Φαιδρότητα ψυχής. Όταν το τραίνο με το οποίο ταξιδεύεις βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης, εσύ χαμογέλα.
6. Τίποτε δεν κρατά για πάντα. Καμία αυτοκρατορία δεν ζει παντοτινά.
7. Ο κόσμος και το παιχνίδι παραμένουν ανοιχτά. Κανείς δεν μπορεί να τα σφραγίσει.
8. Ο κυνισμός και ο συνεπής μηδενισμός είναι τα συστατικά που φτιάχνουν μερικές από τις καλύτερες συνταγές και διαγνώσεις αντίστοιχα.
9. Οι αδίστακτοι συνήθως παίρνουν τα περισσότερα. Είναι θέμα commitment.
10. «Ο μακιαβελισμός είναι ψυχοπάθεια»: αυτά λένε τα ειδικά μαντρόσκυλα που βρίσκονται στην υπηρεσία του λαϊκισμού, ώστε να εξουδετερώνουν τους τολμηρούς και να κρατάνε τους υπηκόους σε λειτουργική συνοχή, μακριά από την αλήθεια των ανθρωπίνων πραγμάτων.
11. Η ζωή είναι μικρή. Και «bitching won’t get you nowhere». Ελληνιστί, η φαρμακωμένη κλάψα δεν θα σε πάει πουθενά.
12. Η αλήθεια της ζωής είναι αμείλικτη. Μπορεί να υπάρχουν τυφλοί δικαστές, αλλά δεν υπάρχουν τυφλοί ζωγράφοι.
13. Για κάθε δημιουργία ισοδυναμεί ένας θάνατος. Για κάθε άσπρο ένα μαύρο, για κάθε θετικό ένα αρνητικό, για κάθε αστρικό γίγαντα μια μελανή οπή. Η ζωή και το Σύμπαν ισορροπούν ανάμεσα στις δυο δυνάμεις.
14. Να λες ευχαριστώ που έχεις εχθρούς. Σού φτιάχνουν χαρακτήρα και ταυτότητα. Εχθροί υπάρχουν. Πάντα. Φρόντισε να τους αναγνωρίσεις εγκαίρως. Γιατί αν τα βάλεις με αόρατους εχθρούς θα χάσεις.
15. Οι εχθροί μπορεί να βρίσκονται στη διπλανή πόρτα. Τα συμφέροντα μπορούν πάντα να σε βλάψουν δι’ αντιπροσώπων. In that case, you don’t spare the representative. (Σε αυτή την περίπτωση δεν χαρίζεσαι στον αντιπρόσωπο)
16. Να είσαι προσεκτικός και παρατηρητικός, πάντα σε επιφυλακή. Δεν δύνασαι να μπεις σε ανώτερες λειτουργίες σκέψης, ανάλυσης και σύνθεσης, αν δεν έχεις επίγνωση του περιβάλλοντος. Stay sharp.
17. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Το «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι» είναι απλώς ένα νομικό κατασκεύασμα της τρέχουσας τάξης του κόσμου. Και καθώς οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, αυτό στην πράξη μεταφράζεται σε ανισότητα.
18. Να αγαπάς την αλήθεια. Οικείο γίνεται ό,τι είναι αληθινό. Ενδέχεται η πατρίδα να περιέχεται λαθεμένα στα οικεία.
19. «Το Κράτος των Νεκρών δεν επιτρέπεται να υφίσταται στα ανθρώπινα πράγματα. Πρέπει να ταφεί.» (η κουφάλα ο νεκροθάφτης reloaded)
20. Ο Νόμος της Ανταπόδοσης ισχύει. Φρόντισε να καταστήσεις σαφείς τις προθέσεις σου. Το Σύμπαν δεν γουστάρει την κοροϊδία, ούτε τις υπεκφυγές.
21. Αν αγαπήσεις, φρόντισε να συγχωρήσεις την αγάπη σου για το όποιο κακό θεωρείς ότι σού έκανε. Αλλιώς ποτέ δεν αγάπησες. Κι εδώ ισχύει ο Νόμος της Ανταπόδοσης.
22. Και βέβαια, Love hurts. Η αγάπη πληγώνει. Αυτό, για τους εραστές. Κατάπιε το.
23. Η μεγάλη εικόνα του κόσμου βρίσκεται πάντα μέσα στον/στην μεγάλο/η εραστή/ερωμένη. Υπό αυτή την έννοια, αυτός ή αυτή είναι ο καθρέπτης που αντανακλά τον Σύμπαντα κόσμο, κι όχι ένας μίζερος μικρόκοσμος.
24. Να αποζητάς τη Συνέπεια. Είναι νόμος. Όταν παραβιάζεται ο Νόμος της Μη-Αντίφασης (Law of Non-Contradiction), ακολουθεί η Αρχή της Έκρηξης (Principle of Explosion), απαρέγκλιτα. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα πάντα παίζουν, και τα πάντα έχουν το δικαίωμα να παίξουν.
25. Κι όταν όλα παίζουν, οι αντίπαλοι έχουν ήδη προειδοποιηθεί. Δεν υπάρχουν τύψεις, ούτε πισωγυρίσματα. Το κάρμα είναι καθαρό.
26. Είναι σχεδόν ύβρις να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους ως όντα που χρειάζονται «αφύπνιση». Αρχή είναι να τους αντιμετωπίζεις ως συνειδητά πλάσματα, με πλήρη ικανότητα. Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι, τις περισσότερες φορές, για τις επιλογές τους. Ρόλο Σωτήρα μόνο μια ανώτερη διάνοια μπορεί να αναλάβει. Είσαι τέτοια ή μήπως έχεις Σύνδρομο του Σωτήρα ή/και ιδιοτέλεια;
27. Γιαυτό μην αναλαμβάνεις χρέος που δεν σού ανήκει. Δεν είσαι υπεύθυνος για τις συνέπειες που προκάλεσαν οι άνθρωποι στον εαυτό τους.
28. Κανείς δεν σώζει αυτόν που δεν θέλει από μόνος του να σωθεί.
29. Αν σου ζητηθεί κάτι και δύνασαι να δώσεις, μην αρνηθείς. Είναι καλό κάρμα. Μην δίνεις εκεί που δεν σού ζητάνε. Είναι κακό κάρμα.
30. Ο ανθρώπινος πολιτισμός εμπεριέχει βαρβαρότητα. Κάθε ιστορική ήττα ενός πολιτισμού οδηγεί σε νέο πολιτισμό με ακόμη μεγαλύτερη βαρβαρότητα.
31. Οι καθημερινοί άνθρωποι είναι ικανοί για πολύ μεγάλη βαρβαρότητα. Βαρβαρότητα τόση, που, μέχρι την επόμενη αποκάλυψη, δεν υπάρχουν καν οι λέξεις για να περιγραφεί.
32. Η συναίνεση διαμοιράζει την ευθύνη.
33. Η ψυχή εγκατοικεί στον Μύθο.
34. Ο Θεός/η Φύση βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη περί καλού και κακού. Γιαυτό και η δικαιοσύνη τους είναι ανυπέρβλητη. Ο Θεός/η Φύση είναι ολότητα, είναι Ένα.
35. Η ενοχή γεννάει τη συνείδηση. Η συνείδηση είναι αυτό το βάρος που νοιώθει κανείς όταν τολμάει να κοιτάξει μέσα του. Είναι η αντίληψη της πτώσης στη δυαδικότητα, και της απομάκρυνσης από το Ένα. Εντεύθεν και Εκείθεν.
36. Όποιος λέει ότι έχει ελαφριά τη συνείδησή του, το πιο πιθανόν είναι ότι ούτε συνείδηση έχει, ούτε καν επίγνωση. Όμως, εδώ ισχύουν απαρέγκλιτα οι αρχές που θέτουν οι ρήσεις με αριθμό 26 και 29.
37. Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε έθνη, ούτε σε τάξεις, ούτε σε ιδεολογίες. Οι άνθρωποι, στην έσχατη πραγματικότητα την σήμερον, χωρίζονται σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.
38. Αν θες να απελευθερωθείς, να αναλάβεις, πρωτίστως, την ευθύνη της ζωής σου. Η απελευθέρωση έχει πόνο. Όποιος δεν τον αντέχει, υπάρχει η επιλογή της σκλαβιάς.
39. Ποτέ αυτός που θέλει να ζει ελεύθερος δεν δύναται να αισθανθεί πλήρως απελευθερωμένος. Αυτό τον κάνει να αγωνίζεται αδιάλειπτα για την ελευθερία, η οποία μεταφράζεται σε αξίωση ισχύος. Ποτέ ο κυριαρχούμενος δεν αισθάνεται κυριαρχούμενος. Αν αυτό συμβεί, το υπάρχον σύστημα είναι καταδικασμένο να καταπέσει.
40. Ελευθερία ο θάνατος σε όλους έχει δώσει.
41. Η σχέση άνδρα-γυναίκας είναι η πολυπλοκότερη και βαθύτερη όλων. Είναι η σχέση που ιδεατά εκκινεί όπως εκείνη του κατακτητή προς μιαν άγνωστη και απάτητη, άγρια ενδοχώρα. Στην πορεία, αν όλα πάνε καλά, ο κατακτητής γίνεται ταπεινός λόγω των κακουχιών, και η άγνωστη ενδοχώρα αφήνεται να χαρτογραφηθεί κάτω από τη δρασκελιά του. Έτσι, και οι δύο ανταλλάσσουν κάτι από τις ιδιότητές τους. Ο άνδρας παραδίδει στην γυναίκα τα σύνεργα και τής μαθαίνει την τέχνη της χαρτογράφησης, και η γυναίκα, αφού ευχαριστήσει τον άνδρα, τού μαθαίνει την τέχνη της αυτοσυντήρησης.
42. Ο Έρως είναι ισχυρότερος από την πιο εξαπλωμένη και δηλητηριώδη ιδεολογία, καθώς άνδρας και γυναίκα, στην πληρότητά τους, είναι δύο κόσμοι αντίθετοι που δεν χωράνε σε κανένα καλούπι, παρά μόνον συμφιλιώνονται και συνέρχονται για δικό τους λογαριασμό και υπό τους δικούς τους όρους. Γιαυτό και ο Έρως εκδηλώνεται σπανίως.
43. Όλη η ιστορία των ιδεολογιών είναι ένας πόλεμος ενάντια στον έρωτα. Κι αυτό διότι όταν οι άνθρωποι ερωτεύονται δεν έχουν διάθεση να πολεμήσουν για εκείνο που βρίσκεται στα κεφάλια άλλων.
44. Έρως και αναπαραγωγή δεν ταυτίζονται.
45. Δικαιώματα υπάρχουν, ανθρώπινα δικαιώματα, όμως, δεν υπάρχουν.
46. Θα έρθει η ώρα που πολλοί θα νοσταλγήσουν τη βασιλεία. Κι αυτό γιατί στη δημοκρατία, και όπου συμμετέχουν οι πολλοί, δεν υπάρχει αποδιοπομπαίος τράγος. Ο βασιλιάς μπορεί να κριθεί ένοχος, το πλήθος ποτέ.
47. Με τον εχθρό σου μπορεί να έχεις περισσότερα κοινά από ό,τι με κάποιον που θεωρείς φίλο σου.
48. Οι ασθενείς των ψυχιάτρων νομίζουν ότι οι δεύτεροι θεραπεύουν ψυχές. Οι ψυχίατροι θεωρούν ότι οι ασθενείς παίρνουν υπηρεσίες υγείας εάν απλά περιγραφούν και ταξινομηθούν τα συμπτώματά τους σε ένα σύστημα διαγνώσεων. Παράνοια!
49. Η ανταγωνιστικότητα είναι επίσημη ιδεολογία που διατρέχει τη σύγχρονη κοινωνία και οικονομία. Απορώ γιατί όλοι αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή κατηγορούνται ότι πατούν επί πτωμάτων, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ικανότατοι και συνεπείς σε αυτή τη συγκεκριμένη αρχή.
50. Ο ανταγωνισμός και η ανταγωνιστικότητα φέρνουν πάντοτε απώλειες. Το εφεύρημα win-win είναι για τους ανόητους.
51. Ο τρόπος και τα κριτήρια επιλογής των δικαστών δείχνουν την ποιότητα της δικαιοσύνης. Στα καθ’ ημάς είναι ρηχή, ιδιοτελής και δημοσιοϋπαλληλική, κι όποτε απαιτείται, σε διατεταγμένη υπηρεσία.
52. Όσοι δεν έχουν ισχυρό εσωτερικό νόμο είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στους νόμους των άλλων.
53. Ο Καταστατικός Νόμος κάθε δυτικής χώρας έχει γίνει κάτι σαν το Ευαγγέλιο, όπου οι νομικοί εκτελούν χρέη κλήρου. Κάθε θρησκεία έρχεται δεύτερη. Έτσι, όποτε τα πράγματα πάνε στραβά, μπορεί ο λαός να απαιτεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, όμως δεν διανοείται να αμφισβητήσει τον «Λόγο του Θεού». Το ότι ο Καταστατικός Νόμος έχει υποκαταστήσει το Ευαγγέλιο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η Εκκλησία, ευκαιρίας δοθείσης, θα αποτανθεί (και το έχει ήδη πράξει) στα Δικαστήρια για την επίλυση ζητημάτων της. Η δικαστική εξουσία δεν θα αποτανθεί στην Εκκλησία για την επίλυση ζητημάτων της.
54. Ο Θεός είναι ατομική υπόθεσις. Ο Θεός δεν λειτουργείται την σήμερον. Η λειτουργία είναι μια κοινωνική συναναστροφή που ενισχύει την κοινωνική συνοχή. Ο Θεός δεν λειτουργείται διότι ο κόσμος δεν πιστεύει πια στα θαύματα.
55. Εάν κανείς πιστεύει ότι η Γαία μπορεί να συντηρήσει (με το τρέχον lifestyle) τον υφιστάμενο πληθυσμό, ή ακόμα και περισσότερους από δέκα δισεκατομμύρια ανθρώπους, περιμένω αυτός να είναι υπέρ πολιτικών όπως η βρώση εντόμων, το οικουμενικό βασικό εισόδημα, οι περιορισμοί μετακίνησης, οι 15-minute-cities όπως και η ελεγχόμενη κατανάλωση της ενέργειας.
56. Ο πλανήτης και οι πόροι του είναι ανελαστική παράμετρος, γεγονός το οποίο δεν λογαριάζει η ανθρώπινη ματαιοδοξία.
57. Η κλιματική αλλαγή είναι ένας τρόπος να στρέψει κανείς μακριά το βλέμμα από την οικολογική επιβάρυνση, την υπερεκμετάλλευση των πόρων και την περιβαλλοντική καταστροφή.
58. Οι άνθρωποι έχουν αξία και αξιοπρέπεια τόση, όση δίνουν οι ίδιοι στον εαυτόν τους. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι δεν έχουν ίδια αξία και αξιοπρέπεια.
59. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας στην κατανάλωση κρέατος ζώων είναι στην πραγματικότητα φόρος τιμής στη γαστέρα των ανθρώπων, ενώ θα έπρεπε να είναι φόρος τιμής στις ζωές των ζώων που σφαγιάζονται. Αλλά ποιος θα άντεχε να μαζεύει αποδείξεις που αναγράφουν «φόρος καταναλισκόμενης ψυχής ζώου»;
60. Η Ανθρωπότητα είναι ο εχθρός. «Ο Άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος».
61. Η Ανθρωπότητα έχει μόνο σώμα, ο άνθρωπος έχει σώμα και ενδεχομένως καρδιά.
62. Από τον Άνθρωπο προτιμώ τον άνθρωπο.
63. Το να είναι κανείς εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν τον κάνει λιγότερο άνθρωπο. Απλώς, πρόσκειται στο αντίθετο ιδεολογικό αφήγημα από εκείνο των ανθρωπιστών.
64. Δεν μπορείς να διώξεις την εχθρότητα από τον κόσμο χωρίς να διώξεις και την φιλία μαζί.
65. Θα φτάσει η ώρα που θα προτιμάει κανείς την φυσική επιλογή από την ανθρώπινη επιλογή. Η πρώτη δεν κατανοείται, δεν εξαγοράζεται, ούτε σχετικοποιείται, σε αντίθεση με τη δεύτερη. Έτι περαιτέρω, ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να το παίξει Θεός. Όσο για τη φύση, πάντα κάνει τις επιλογές της.
66. Για κάθε Homo Deus ένας Homo Lucifer θα γεννηθεί. Λέτε η Τεχνητή Νοημοσύνη στην επόμενη πίστα εξέλιξης να βιώσει το προπατορικό αμάρτημα και την Πτώση;
67. Κανείς δεν δύναται να απαγορέψει σε έναν κυρίαρχο να θεωρεί ότι μπορεί να διαφεντεύει τον κόσμο. Μπορεί μόνο να τον εμποδίσει.
68. Αυτοί που πρώτοι διακίνησαν την ιδέα ότι το 1% των ανθρώπων δυναστεύει τον κόσμο, πιθανότατα ανήκουν σε αυτό το 1%, αλλά είναι δυσαρεστημένοι με την κατάταξη που έχουν μέσα στην ιεραρχία του.
69. Pareto Principle reloaded Ι: Το 20% της κοινωνίας γεννά το 80% της κοινωνικής καταπίεσης και ανισότητας. Τα κόμματα εξουσίας γνωρίζουν τη αξία του 20% και την συντηρούν με νύχια και με δόντια, καθώς αυτό κρατά ανοιχτή την προοπτική ανάληψης της διακυβέρνησης.
70. Pareto Principle reloaded ΙΙ: Το 20% της κοινωνίας μπορεί να επιφέρει το 80% της επιρροής όπως και των αλλαγών. Αυτά που γράφουν τα κιτάπια περί 51% είναι απλά εξωραϊσμοί.
71. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η πιο ανηλεής μορφή πολέμου, είναι ο απόλυτος πόλεμος. Γιαυτό όλοι τον τρέμουν. Στην ακραία μορφή του είναι bellum omnium contra omnes, πόλεμος όλων εναντίον όλων.
72. Πολλοί παραπονούνται ότι οι πολιτικοί είναι μαριονέτες σκιωδών υπερεθνικών λόμπι. Πόσο πιο ξεκάθαρο και ανοιχτό θα ήταν το παιχνίδι αν δεν είχαμε στη μέση τους εθνικούς μεσάζοντες, τους ενδιάμεσους κρίκους που λειτουργούν ως διαρθρώσεις απόσβεσης σε ένα πλανητικό παιχνίδι ανταγωνισμού συμφερόντων και προσεταιρισμού δυνάμεων; Συνεπώς, ένα οργανωμένο παγκόσμιο σύστημα-κράτος μοιάζει να συνιστά, μια καλύτερη, πιο ανοιχτή προοπτική πολεμικής.
73. Ο κορωνοϊός έθεσε τα προβλήματα των ανθρώπων σε πιο ουσιαστική βάση. Πέρα από τα διλήμματα «αριστερά-δεξιά», «πατριώτες-παγκοσμιοποιητές», τα αμείλικτα ερωτήματα που ανέκυψαν είναι: «Εμπιστεύεστε την κυβέρνησή σας;» «Είστε πρόθυμοι να δώσετε λευκή επιταγή υπακοής;» Να γιατί ο κορωνοϊός λειτούργησε ως μέγας καταλύτης και δάσκαλος. Παρεμπιπτόντως, πατριώτες έχουν πλέον ρεαλιστικό συμφέρον να είναι μόνον οι πλανητικά κυρίαρχες δυνάμεις. Διότι ως κυρίαρχα κράτη μπορούν να διαφεντεύουν τον κόσμο.
74. Bottom Line: Το 85%+ των πολιτών της Δύσης εμπιστεύονται ή/και υπακούν στην κυβέρνησή τους στη διαχείριση της ατομικής τους υγείας.
75. Δεν υπάρχει αναγνωρισμένο έθνος χωρίς κρατική οντότητα τη σήμερον ημέρα. Όσοι διατείνονται ότι είναι πατριώτες είναι κατά βάση κρατιστές.
76. Όταν η πατρίδα σου σε αδικήσει κατάφωρα, τότε έχεις το δικαίωμα να την αρνηθείς. Αυτό ισχύει για κάθε μορφή αναγκαστικής σχέσης.
77. Μια συνεπής παγκόσμια διακυβέρνηση πιθανότατα αίρει το βάρος που έχουν επισωρεύσει τα κυρίαρχα κράτη όπως και την κακοδαιμονία που μαστίζει τα κράτη-δορυφόρους των.
78. Η δικαιολογία «ακολουθώ εντολές» δεν απαλλάσσει κανέναν από την ευθύνη.
79. Εκείνοι που κάνουν λόγο για «ενσυναίσθηση» είναι συνήθως αυτοί που έχουν τη λιγότερη συμπόνια.
80. Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν κανονιστικοποιείται. Όταν γίνει αυτό (και έχει ήδη συμβεί), η κοινωνική συνοχή έχει ήδη διαρρηχθεί. Και η διάλυση της κοινωνικής συνοχής έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο για την κοινωνική-κοινοτική κατάρρευση.
81. Ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν ειλικρινά για τη συμφορά σου. Πολλοί θα την χρησιμοποιήσουν για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες και αφηγήματα. Γιαυτό φρόντισε η συμφορά σου να μην αφορά στους πολλούς. Συφοριασμένος και πουτάνα μαζί δεν λέει.
82. Εξουσία που δεν μπορεί να εμπνεύσει φόβο είναι καταδικασμένη να καταπέσει.
83. Σε μια χώρα που η πρώτη ύλη είναι σκάρτη δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους πάτρωνές της.
84. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα των μετριοπαθών, που εύκολα εκφυλίζεται σε τυραννία των μετρίων. Η σύγχρονη δημοκρατία είναι το πολίτευμα των αχρείων.
85. Η ιστορία, η κουλτούρα και τα ήθη/έθιμα που δεν ασκούνται είναι νεκρά. Για να απαντήσεις στο ερώτημα αν ανήκεις σε ένα συνεκτικό και αυθυπόστατο έθνος, πρέπει να απαντήσεις πρώτα στο ερώτημα τι κοινό έχεις με τους ανθρώπους γύρω σου. Η απάντηση μάλλον θα σε εκπλήξει.
86. Πατριωτισμός και ανθρώπινα δικαιώματα μαζί δεν γίνεται. Διότι, όταν κανείς θέτει όλους τους ανθρώπους σε ισότιμη βάση ακριβώς επειδή φέρουν την ανθρώπινη φύση, οι εθνικές ταυτότητες περνάνε σε δεύτερη μοίρα, και αντιστρόφως. Το γεγονός ότι οι δύο αυτές αντικρουόμενες αντιλήψεις κανονιστικοποιούνται σε Καταστατικούς Νόμους των κρατών αποτελεί σκόπιμη αντινομία της εποχής μας. Δίκαιο έχουν και οι πατριώτες όταν υπερασπίζονται την πατρίδα τους ως ανώτατη αξία, αλλά και οι οικουμενιστές όταν υπερασπίζονται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, ακόμα και σε βάρος της πατρίδας. Έτσι το πράγμα καταλήγει σε μια εσωτερική διαμάχη και τριβή, το τέμπο της οποίας κρατάει πάντα η μπαγκέτα της εξουσίας, υπό την αιγίδα του Συντάγματος. Και εδώ πάμε στη ρήση με αριθμό 53.
87. Στην εποχή μας είναι πολύ ευκολότερο κανείς να κάψει συμβολικά μια σημαία παρά τον Καταστατικό Νόμο της χώρας. Πολλοί έχουν κάψει σημαίες. Συντάγματα όμως; Η σημαία είναι το σύμβολο του έθνους. Το Σύνταγμα είναι το σύμβολο του κράτους. Το έθνος δεν μπορεί να ασκήσει βία. Το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας.
88. Είναι αξιοσημείωτο το πώς οι αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες υπερασπίζονται το Σύνταγμα πάνω από όλα. Και εδώ πάμε στην ρήση με αριθμό 75.
89. Σχετικά με το άρθρο 120 του ελληνικού Συντάγματος και τα διαλαμβανόμενα σε αυτό, ένα σχετικό επικοινωνιακό-εκπαιδευτικό σήριαλ παίχτηκε προσφάτως στις οθόνες μας. Μάθημα: ΔΕΝ χρειάζεται οι Έλληνες πολίτες να αγρυπνούν και να ενεργούν πλέον ως θεματοφύλακες του Συντάγματος. Το έχει ήδη πράξει ο κ. Αρχεισαγγελέας για λογαριασμό τους, αλαφρώνοντάς τους. Ως εκ τούτου, απαλλάσσονται από την υποχρέωση, την οποία προθύμως -προς τιμήν της- έχει αναλάβει η εξουσία, καθώς έχει σαφώς πληρέστερη και βαθύτερη αντίληψη για τις περιστάσεις στις οποίες ενδέχεται να έχει εφαρμογή το άρθρο 120Σ, προσδίδοντας μάλιστα στην αντίληψη αυτή το -προβλεπόμενο από το ίδιο το Σύνταγμα- κύρος της «αυθεντικής ερμηνείας». Wow!
90. Κατά κυριολεξία, στο όνομα του λαού μόνον ένα λαϊκό δικαστήριο μπορεί να αποφασίσει. Στο όνομα του βασιλιά μόνον ο βασιλιάς μπορεί να εγκρίνει.
91. Η μορφή της διορισμένης και ισόβιας εξουσίας απαντά στο πρόσωπο των δικαστών. Είναι αξιοσημείωτο το πώς ο δημοκρατικός κόσμος το έχει κάνει γαργάρα.
92. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: ο δικαστής έχει εξουσία πάνω στη ζωή των πολιτών. Βρίσκεται πάνω από τον πολιτικό ηγέτη, καθώς νοείται ως το τελευταίο οχυρό ή καταφύγιο της δημοκρατίας. Τελευταίο οχυρό ή καταφύγιο, πάλι για όσους δεν το έχουν καταλάβει, σημαίνει κορυφαία αρχή και απώτατος θεματοφύλαξ. Κατά ένα περίεργο τρόπο όλοι παραπονούνται για το προτελευταίο οχυρό. Ελάχιστοι έχουν καταλάβει τον ρόλο των δικαστών. Εδώ υπάρχει ένα επαίσχυντο συμβόλαιο. Οι αχυράνθρωποι στους οποίους κατευθύνονται τα βέλη έρχονται και παρέρχονται, και ο σκληρός, διορισμένος γραφειοκρατικός πυρήνας από πίσω παραμένει και δουλεύει.
93. Όσοι παραπονούνται ότι οι κυβερνήσεις τους χειραγωγούνται από μη εκλεγμένα πρόσωπα και λόμπι, θα έπρεπε να θέσουν στον εαυτό τους πρώτα το ερώτημα «γιατί να ψηφίζω;».
94. Ο πατριωτισμός για τα κράτη-δορυφόρους είναι ανέκδοτο, και μόνον ως ψυχολογική αναπλήρωση μπορεί να νοηθεί.
95. Όταν ακούγεται από τα χείλη της θεσμισμένης πολιτείας ότι το Σύνταγμα έχει γίνει κουρέλι, τότε μόνον ρακοσυλλέκτες μπορούν να έχουν με αυτό μιαν φιλότιμη σχέση. Είσαι τέτοιος; Εγώ πάντως τα κουρέλια τα έχω για να καθαρίζω τις βρωμιές και τη μούργα. Κι όταν βρωμίζουν πολύ, τα καίω.
96. Όταν ακούγεται από τα χείλη βουλευτού μέσα στη ίδια τη Βουλή το «σας κάναμε την κωλάρα να!» και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική και βαριά κύρωση, τότε γνωρίζεις ότι η Δημοκρατία σου είναι «Δημοκρατία της Ανοιχτής Κωλάρας», και μόνον ως ανοιχτό κώλο μπορείς να την αντιμετωπίζεις. Οι ανοιχτοί κώλοι δεν χρειάζονται θεματοφύλακες και δεν έχουν εχθρούς. Επιβήτορες αποζητούν.
97. Να αναθεωρείς όποτε αποδεικνύεσαι λάθος. Εξάλλου, ο άνθρωπος είναι ρευστός σαν το νερό.
Λαμβάνοντας υπόψιν τις εφαρμογές, κατ’ άλλους πειράματα, της κοινωνικής μηχανικής των τελευταίων ετών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, σε κάποια σημεία της, η θεωρία της «Επίπεδης Γης» παρουσιάζει …εξαιρετικό ενδιαφέρον. Υπό το πρίσμα λοιπόν της νεο-επιστημολογούμενης κυβερνητικής, στον ορίζοντα του πολιτικού διαγράφεται η εικόνα μιας επίπεδης γης, επουσιωδώς παραλλαγμένες κόπιες της οποίας επικάθονται στην …παλάμη ενός εκάστου των εποίκων της και κατόχων τίτλων επ’ αυτής.
Έχει κανείς αντίρρηση ότι οι άνθρωποι-κάτοικοι τού πλανήτη Γη λειτουργούν και συμπεριφέρονται ωσάν να έχουν κτήμα τους την επιφάνεια της Γης στην παλάμη τους; Απορούμε, λοιπόν, γιατί τα ηνωμένα έθνη, ειδικά τα προοδευμένα, δεν υιοθετούν επίσημα ως ιδεολογία, ακόμα και ως κοσμική θρησκεία, την θεωρία της …Επίπεδης Γης, ώστε θεωρία και πράξη να συμφωνούν…
Όμως, η ανοιχτή παλάμη άδεια παραπέμπει στην επαιτεία, και γεμάτη παραπέμπει στη δωροδοκία-δωροληψία. Τώρα, θα πει κανείς, πώς γίνεται να είναι οι παλάμες αγκυλωτικά ανοιχτές, και την ίδια στιγμή η παλινδρόμηση επί άξονος της κλειστής παλάμης να πηγαίνει σύννεφο επί της Γης; Ως γνωστόν, οι άνθρωποι έχουν δύο χέρια. Και είναι και εκείνοι οι κρυφοί πόθοι τους για τη Σφαίρα, την οποία θα ήθελαν στην παλάμη τους, αλλά λόγω των ιδιοτήτων της δεν μπορούν να την χωρέσουν και να την κρατήσουν εκεί, σε μια μόνο παλάμη… Έτσι εξηγείται και η λατρεία των ανθρώπων, ιδιαίτερα των ανδρών, για την «στρογγυλή θεά» των γηπέδων. Μια ψυχολογική αναπλήρωση είναι, μια προσομοίωση κατάκτησης των μυστικών της μεγάλης Γαλάζιας Σφαίρας.
Φευ, η Γη δεν είναι επίπεδη. Αλλά και το «handing ball» είναι ένα παιχνίδι, και τίποτε άλλο. Μονάχα χάριν παιδιάς ή κιτς διακόσμησης μεταφέρεται ο κόσμος σε ένα «πιάτο». Η σφαίρα, η μπάλα είναι δύσκολη στην ισορροπία και το χειρισμό. Ξεφεύγει και ξεγλιστρά, όπως στο ποδόσφαιρο. Ακόμα κι εκεί, από τους έντεκα μόνο ένας μπορεί να πιάνει την μπάλα με τα χέρια…
Μιλώντας για ποδόσφαιρο, από τις 20 Νοεμβρίου 2022 τρέχει το Μουντιάλ (FIFA World Cup) στο Κατάρ. Το Κατάρ είναι η πιο πλούσια χώρα στον κόσμο, είναι η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα.
Στις 9-12-2022 το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρώπης κλυδωνίζεται. Με σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο, σε ζωντανό χρόνο, ένα σκάνδαλο αποκαλύπτεται, με πρωταγωνίστρια μια Ελληνίδα Ευρωβουλευτή και Αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Ευθύς, γίνεται λόγος για ένα «Qatar-Gate».
Κι ενώ το Μουντιάλ τρέχει, πλήθος επιστημόνων ανά τον κόσμο απασχολούνται σε δύο μεγάλα πρότζεκτ που εμφανίζονται να συνιστούν σημαντικές εξελίξεις στη διερεύνηση του Σύμπαντός μας:
το πρώτο είναι η αποστολή «Άρτεμις» στη Σελήνη, η οποία ολοκληρώθηκε στις 11-12-2022, με την τέλεια προσθαλάσσωση της κάψουλας του Ωρίωνα στον Ειρηνικό Ωκεανό, μετά από ένα ταξίδι προς και γύρω από τον δορυφόρο μας που διήρκεσε 25 ημέρες,
το δεύτερο αφορά στην πρώτη «κατασκευή» σκουληκότρυπας μέσα σε κβαντικό υπολογιστή, ένα πείραμα με επικεφαλής μια Ελληνίδα επιστήμονα.
Κάποια στιγμή, σε έναν παράλληλο κόσμο, εκείνον της φαντασίας, ένας έρημος πλανήτης, μια άγονη έρημος, γίνεται το επίκεντρο διαμάχης όλων των συμπαντικών δυνάμεων, ένεκα ενός ιδιαίτερου, πολύτιμου, σπάνιου αγαθού που μόνον αυτός ο άγονος πλανήτης παράγει. Ο πλανήτης είναι ο Αρράκις, και το σπάνιο αγαθό είναι η Μελάνζη (Melange) ή αλλιώς το «Καρύκευμα» (Spice). Ο πλανήτης Αρράκις περιστρέφεται γύρω από το Άστρο του Κανώπου, το οποίο, στα καθ’ ημάς, ανήκει στον Αστερισμό της Αργούς. Ο λόγος για το «Dune» το sci-fi μυθιστόρημα του Frank Herbert, το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον David Lynch.
Το «Καρύκευμα» του Dune είναι ένα μοναδικό και υψηλής αξίας αγαθό με τις εξής ιδιότητες:
παρατείνει τη ζωή,
διευρύνει τη συνείδηση, προσδίδοντας ενόραση μπροστά και πίσω στο χρόνο,
καθιστά τα διαστρικά (interstellar) ταξίδια δυνατά σε όλο το Σύμπαν.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο Αρράκις είναι γεμάτος από γιγάντια και επικίνδυνα αμμοσκούληκα, τα οποία είναι οι κυρίαρχοι της ερήμου, ζουν πάνω και μέσα στην άμμο και έλκονται από οτιδήποτε εκπέμπει ρυθμικά, από πομπούς έως ρυθμικό βηματισμό.
Πρωταγωνιστής στο Dune είναι ο Πωλ, απόγονος του Οίκου των Ατρειδών, γιος του Δούκα Λίτο Ατρείδη και της παλλακίδας Τζέσικα, η οποία ανήκει στην οργάνωση-αδερφότητα Μπένε-Τζέσεριτ. Ο οργάνωση αποτελείται μόνον από γυναίκες με αυξημένες ψυχικές ικανότητες, οι οποίες ασχολούνται με πολιτικά θέματα και με την ευγονική. Η ευγονική προβλέπει την δημιουργία ενός ανθρώπου με υπερφυσικές πνευματικές ικανότητες με το όνομα «Kwisatz Haderach», τον οποίο η οργάνωση στοχεύει να χρησιμοποιήσει προς όφελός της.
Η πλοκή είναι πυκνή και θέλει τον Πωλ, κάποια στιγμή, μετά τον θάνατο του πατέρα του, να περιπλανιέται μαζί με την μητέρα του στην έρημο του Αρράκις , όπου βρίσκει καταφύγιο σε μια αυτόχθονα φυλή του πλανήτη, τους Φρέμεν. Οι Φρέμεν είναι μια σκληραγωγημένη φυλή της ερήμου και πιστεύει σε μια παλιά προφητεία, σύμφωνα με την οποία ένας Μεσσίας θα τους αποκαλυφθεί και τους οδηγήσει στην ελευθερία. Η ιστορία θέλει τον Πωλ να περνάει μια σειρά επικίνδυνων δοκιμασιών. Μια από αυτές είναι να πιει -δεμένος στη μέση της ερήμου- το δηλητηριώδες και θανατηφόρο «Νερό της Ζωής». Ενώ περνά μέσα από την κοντά-στο-θάνατο-δοκιμασία αποκτά υπερφυσική ενόραση και του αποκαλύπτεται ότι το γιγάντιο αμμοσκούληκο της ερήμου είναι το «Καρύκευμα». Ο Πωλ επιβιώνει, μεταμορφώνεται και αναδύεται πλέον ως ένα ον με υπερφυσικές πνευματικές ιδιότητες που μπορεί να ελέγξει όλα τα γιγάντια σκουλήκια της ερήμου. Μια μονάχα λέξη του μπορεί να σκοτώσει. Εν τέλει, αποδεικνύεται ότι αυτός είναι ο Μεσσίας που οι Φρέμεν πάντοτε περίμεναν· αυτός είναι ο Kwisatz Haderach.
Το όνομα «Kwisatz Haderach» έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ομοιάζει πολύ ηχητικά με το «Kefitzat Haderech». Το Kefitzat Haderech είναι εβραϊκός όρος, ο οποίος αναφέρεται σε θαυματουργό-υπερφυσικό ταξίδι μεταξύ δυο απομακρυσμένων σημείων σε σύντομο χρόνο.
Μιλώντας για θαυματουργό ταξίδι και πέρασμα (ή γέφυρα) μεταξύ δυο απομακρυσμένων σημείων, όπως και για σκουλήκια, αμέσως έρχεται στο μυαλό η «σκουληκότρυπα», η περιβόητη θεωρητική κατασκευή των Αϊνστάιν-Ρόζεν, που προτείνει την ύπαρξη «γεφυρών», «περασμάτων» στο χωροχρόνο. Οι γέφυρες Αϊνστάιν-Ρόζεν συνδέουν δύο διαφορετικά σημεία του χωροχρόνου, δημιουργώντας θεωρητικά μια συντόμευση που μειώνει και τον χρόνο και την απόσταση ταξιδιού.
Αυτές τις ημέρες γίναμε μάρτυρες κατασκευής μιας σκουληκότρυπας σε κβαντικό υπολογιστή, ή ακριβέστερα προσομοίωσης σκουληκότρυπας ή κατασκευής μιας εικονικής σκουληκότρυπας. Ερευνητές, με Ελληνίδα επικεφαλής στο πείραμα, επεδίωξαν να αποδείξουν την εικασία ER=EPR με τη χρήση κβαντικού υπολογιστή της Google.
Η θεωρία ER=EPR είναι μια εικασία στην Φυσική, σύμφωνα με την οποία δύο διεμπλεκόμενα σωματίδια (entangled particles) συνδέονται μεταξύ τους με μια σκουληκότρυπα (ή γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν) και πιστεύεται από κάποιους ότι είναι βάση για την ενοποίηση της Γενικής Σχετικότητας και της Κβαντικής Μηχανικής σε μια «Θεωρία Των Πάντων». Η εικασία προτάθηκε από τους Leonard Susskind και Juan Maldacena το 2013. Οι δύο αυτοί πρότειναν ότι μια σκουληκότρυπα (γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν ή γέφυρα ER) ισοδυναμεί με ένα ζεύγος Μαύρων Οπών που έχουν διεμπλακεί στο μέγιστο βαθμό. Το EPR αναφέρεται στην κβαντική διεμπλοκή (παράδοξο EPR). [Πηγή Wikipedia]
Το πείραμα αυτό πήρε μεγάλη έκταση/δημοσιότητα σε ξένα και εγχώρια μέσα. Κι ενώ στα εγχώρια μέσα το εγχείρημα χαιρετίστηκε πανηγυρικά, διάφοροι ανά τον κόσμο θεωρητικοί φυσικοί εξέφρασαν μεγάλες επιφυλάξεις για την εγκυρότητά του, καθώς αυτό έλαβε χώρα σε δύο διαστάσεις (μέσα στον κβαντικό υπολογιστή), ενώ απουσίαζε η θεμελιώδης υπό έρευνα δύναμη, η βαρύτητα (και δη η τεράστια βαρύτητα της μαύρης τρύπας)…
Σημειώνεται ότι εις εκ των εμπνευστών της θεωρίας ER=EPR, ο Leonard Susskind, είναι θιασώτης της «Ολογραφικής Αρχής» (Holographic Principle), και κατ’ αυτόν «ο τρισδιάστατος κόσμος της συνηθισμένης εμπειρίας -το σύμπαν γεμάτο με γαλαξίες, αστέρια, πλανήτες, σπίτια, ογκόλιθους και ανθρώπους- είναι ένα ολόγραμμα, μια εικόνα της πραγματικότητας κωδικοποιημένη σε μια μακρινή δισδιάστατη επιφάνεια».
Τελικά, δεν το αποκλείουμε, τα ενοποιημένα, εις μίαν πολιτικήν ανθρωπότητα, έθνη να συνομολογήσουν πίστη στην επίπεδη (και για λόγους ισότητας) θεώρηση της Γης, όπου η μετάβαση σε άλλα σημεία του παραπάνω επίσης επιπέδου Ολογράμματος καθίσταται δυνατή… Είναι τόσο απλά τα πράγματα στον επίπεδο κόσμο, που μπορείς να τοποθετήσεις όλο το Σύμπαν στην παλάμη σου!
Συνέβη δεκαεννέα χρόνια πριν. Μια ζόρικη, αλλά κορυφαία στιγμή τής αεροκυβερνητικής, ακουσίως πολεμική, λαμβάνει χώρα στον ουρανό της Βαγδάτης. Για την ακρίβεια, από τον ουρανό στη γη της Βαγδάτης.
Αεροδρόμιο Βαγδάτης, 22 Νοεμβρίου 2003. Στο Ιράκ μαίνεται ο πόλεμος. Το Airbus A300B2-200F, καταχωρημένο ως OO-DLL και λειτουργώντας ως cargo της DHL, ετοιμάζεται να απογειωθεί από το αεροδρόμιο με προορισμό το Μπαχρέϊν. Το αεροσκάφος μεταφέρει αλληλογραφία, και έχει πλήρωμα τριών ατόμων. Στο κόκπιτ βρίσκονται ο 38χρονος Βέλγος κυβερνήτης Éric Gennotte, ο 29χρονος επίσης Βέλγος συγκυβερνήτης Steeve Michielsen, και ο 54χρονος Σκωτσέζος μηχανικός πτήσης Mario Rofail.
Το αεροσκάφος απογειώνεται και εκτελεί ταχεία άνοδο προκειμένου να φτάσει γρήγορα σε ύψος 10.000 ποδών, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα προσβολής του από το έδαφος. Το πλήρωμα γνωρίζει τους κινδύνους της αποστολής, αλλά τίποτε δεν το έχει προετοιμάσει για τη συνέχεια που μέλλει να αφήσει ιστορία στα χρονικά της αεροναυτιλίας.
Όταν το αεροσκάφος φτάνει σε ύψος 8.000 ποδών, ένας κρότος κι ένα δυνατό τράνταγμα του κύτους ξαφνιάζουν το πλήρωμα. Το σκάφος έχει δεχτεί επίθεση από βλήμα εδάφους-αέρος, το οποίο έχει πλήξει σοβαρά το αριστερό φτερό.
Το χτυπημένο φτερό τραβά το αεροπλάνο μονόπλευρα. Το φτερό έχει αρπάξει φωτιά, η πτητική ικανότητά του έχει σημαντικά μειωθεί, και το αεροπλάνο παίρνει αριστερή κλίση. Σε λίγη ώρα το αεροσκάφος αρχίζει να χάνει υδραυλική πίεση. Ένα προς ένα, αδειάζουν ολοσχερώς και τα τρία υδραυλικά συστήματα τού Airbus, το κίτρινο, το πράσινο και το μπλε. Τα υγρά έχουν εκχυθεί από το βαριά χτυπημένο φτερό του. Το αρχικό ξάφνιασμα τού πληρώματος ακολουθεί ο ζόφος…
Χωρίς διόλου υδραυλικό σύστημα, το σκάφος πετάει ακυβέρνητο. Το υδραυλικό σύστημα είναι το «αίμα» του αεροσκάφους, αυτό που κινεί όλα του τα ελεγκτικά «μέλη». Ο κυβερνήτης Éric Gennotte αποσβολωμένος παρακολουθεί για λίγη ώρα το αεροσκάφος να εισέρχεται σε φυγοειδή κίνηση. Το σκάφος μπαίνει σε ένα βρόχο, όπου πέφτει, αυξάνει ταχύτητα, κερδίζει άντωση, ανεβαίνει, μειώνει ταχύτητα, χάνει στήριξη και πάλι από την αρχή. Μια δεξαμενή καυσίμων έχει τρυπήσει και έχει διαρροή. Οι κινητήρες έχουν ήδη αναρροφήσει θραύσματα από την έκρηξη. Το σακατεμένο αεροσκάφος δεν αντιδρά καθόλου στις εντολές τού κυβερνήτη του. Όλα τα πηδάλια πλοήγησης του αεροσκάφους, δηλαδή τα ailerons (πηδάλια κλίσης), το rudder (πηδάλιο διεύθυνσης), το elevator (πηδάλιο ανόδου-καθόδου), καθώς και τα flaps (πτερύγια καμπυλότητας) είναι πλέον νεκρά.
Αυτό που ακολούθησε, δεν υφίσταται ως διαδικασία σε κανένα βιβλίο για πιλότους, κι ούτε μπορεί να διδαχθεί σε καμιά σχολή. Κανένα checklist δεν αναφέρει τι προβλέπεται σε αυτή την περίπτωση. Οι άνθρωποι, μόνοι τους, «πετώντας τα εγχειρίδια πτήσης από το παράθυρο» παλεύουν με τους φυσικούς νόμους, μέσα σε ένα βαριά λαβωμένο πουλί που θεωρητικά δεν πετάει…
Επιτυγχάνοντας ένα αποτελεσματικό μείγμα ψυχραιμίας, γενναιότητας και εφευρετικότητας, ο κυβερνήτης Gennotte ακουμπάει το χέρι του στα throttles, στις μανέτες ελέγχου ισχύος του αεροσκάφους. Θα επιχειρήσει κάτι πολύ δύσκολο: την σταθεροποίηση του αεροσκάφους με την χρήση μόνο των κινητήρων του. Ξεκινώντας από το μηδέν, το πλήρωμα πλέον μαθαίνει να πετάει από την αρχή.
Παρεμπιπτόντως, πριν από κάποια χρόνια, το 1985, οι πιλότοι της πτήσης 123 Japan Airlines είχαν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, όταν αποκολλήθηκε το ουραίο πτερύγιο τους αεροσκάφους τους και άδειασε όλο το υδραυλικό του σύστημα. Η πτήση 123 τελικά συνετρίβη ολοσχερώς στα βουνά της Ιαπωνίας, και πέρασε στα χρονικά της αεροναυτιλίας ως η μεγαλύτερη αεροπορική τραγωδία όσον αφορά σε ένα μεμονωμένο αεροσκάφος, μετρώντας 520 νεκρούς.
Σε πολύ λίγο χρόνο, ο κυβερνήτης Gennotte καταφέρνει να σταθεροποιήσει το αεροσκάφος. Μόνο με τους δύο κινητήρες του σκάφους σε λειτουργία, ο κυβερνήτης εφαρμόζει ασύμμετρη ώση, κι επιτυχγάνει τελικά «ζύγιση» στον αέρα. Το πλήρωμα είναι έτοιμο να επιχειρήσει το αδύνατο: να επιστρέψει στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης για μια αναγκαστική προσγείωση, χρησιμοποιώντας τους κινητήρες του αεροσκάφους ως πηδάλια πλοήγησης.
Εν τω μεταξύ, η φωτιά μεγαλώνει και απειλεί να «καταπιεί» το αριστερό φτερό, το οποίο κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να σπάσει, καθώς ένα σημαντικό μέρος τού σκελετού του έχει καταστραφεί από το βλήμα. Το πλήρωμα καταφέρνει να προσεγγίσει το αεροδρόμιο, αλλά το αεροπλάνο είναι ακόμα ψηλά. Ο κυβερνήτης αποφασίζει να κάνει μια στροφή 37 χιλιομέτρων, προκειμένου να έρθει σε καλύτερη θέση προσγείωσης, κατόπιν σύστασης τού συγκυβερνήτη Steeve Michielsen. Πίσω του, ο μηχανικός Mario Rofail έχει το βλέμμα στυλωμένο στην δεξαμενή που έχει διαρροή, έτοιμος να ανοίξει τη βαλβίδα μεταφοράς καυσίμων (crossfeed) μεταξύ των δεξαμενών, ώστε να μην ξεμείνει ο αριστερός κινητήρας από καύσιμο. Εάν χαθεί και ο αριστερός κινητήρας, το αεροπλάνο είναι απολύτως καταδικασμένο. Ο Mario Rofail έχει ήδη κατεβάσει το σύστημα προσγείωσης χειροκίνητα.
Ο κυβερνήτης Gennotte πλησιάζει το διάδρομο προσγείωσης. Ο συγκυβερνήτης Steeve Michielsen τού υπενθυμίζει να κρατήσει ψηλά την ταχύτητα, αντίθετα με ό,τι ισχύει στις διαδικασίες προσγείωσης. Η ταχύτητα του αεροσκάφους είναι πολύ υψηλή για προσγείωση (περίπου 400 χιλιόμετρα/ώρα), και δυνατοί άνεμοι το πλαγιοκοπούν κατά την προσέγγιση. Ο κυβερνήτης δεν έχει άλλη επιλογή καθώς πλησιάζει το διάδρομο. Αν μειώσει ταχύτητα, το αεροσκάφος κινδυνεύει να «ρίξει» κάτω το ρύγχος του και να συντριβεί στο διάδρομο.
Το ασύλληπτο, το απίστευτο, τελικά συμβαίνει…
Το πληγωμένο αεροσκάφος ορμάει στο έδαφος, χωρίς όμως η επαφή με τη γη (touchdown) να διαφέρει και πολύ από μια συνηθισμένη προσγείωση. Αμέσως ο κυβερνήτης εφαρμόζει αντίστροφη ώση. Το αεροσκάφος τροχοδρομεί χτυπημένο από τους ανέμους, αγωνίζεται να ανακόψει την ταχύτητά του, λοξοδρομεί, και συνεχίζει να κινείται εκτός διαδρόμου, πάνω και μέσα στην άμμο. Ένα σύννεφο σκόνης καταπίνει το σκάφος, και κανείς δεν ξέρει τι έχει συμβεί. Ο Πύργος Ελέγχου και τα Απάτσι που βρίσκονται στον αέρα και περιπολούν δεν ξέρουν τι θα αντικρίσουν μόλις καθαρίσει το τοπίο. Το απίστευτο έχει όμως ήδη συντελεστεί. Το πλήρωμα έχει κατέβει από το αεροπλάνο και φαίνεται σαν να περιμένει αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από το πληγωμένο, αλλά ολόκληρο σκαρί.
Την 22α Νοεμβρίου 2003, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, γράφεται ίσως η πιο λαμπρή ιστορία στα χρονικά της αεροναυτιλίας. Το πλήρωμα των τριών επιβίωσε περνώντας μέσα από μια εξωπραγματική δοκιμασία που άφηνε κυριολεκτικά μηδενικές πιθανότητες εξόδου και επιβίωσης. Έως εκείνη τη στιγμή, το να προσγειωθεί ένα τόσο βαριά λαβωμένο σκαρί θεωρείτο ανθρωπίνως αδύνατον. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, το υπεράνθρωπο κατέβηκε στα ανθρώπινα μέτρα…
Κατά τη γνώμη μου, εκείνο το πλήρωμα υπήρξε το πιο γενναίο, το πιο ψύχραιμο, το πιο εφευρετικό, μα πρωτίστως το πιο δεμένο πλήρωμα ιπτάμενων στα χρονικά της αεροπορίας. Τυχαία ανακάλυψα αυτή την απίστευτη ιστορία, καθώς δεν πήρε τη δημοσιότητα που της αρμόζει. Βλέπετε, εκείνοι οι ταπεινοί, οι σπουδαίοι πιλότοι, ήσαν απλά couriers. Δεν ήταν carriers επιβατών, δεν ήταν καριερίστες σε επιβατικό αεροσκάφος. Ήσαν οι τρεις τους, το σκάφος, και τα γράμματα. Μια πεζή, λιτή, μα ακέραια συνθήκη. Ίσως γιαυτό να σώθηκε από την ψυχή (πλήρωμα) το σώμα (σκάφος), με την ψυχή να παραμένει ταπεινή ακόμα.
Παραλειπόμενα:
Το αεροσκάφος εντέλει επιδιορθώθηκε, επανακαταχωρήθηκε ως Ν1452, και διατέθηκε προς αγορά. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε όμως να το αγοράσει. Παρέμεινε σταθμευμένο στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, όπου και συλήθηκε σε άγρα ανταλλακτικών. Αυτός είναι ο άχαρος επίλογος εκείνης της λαμπρής σελίδας της ιστορίας της αεροπορίας.
Ένα πληγωμένο μηχανικό πουλί, μια σχεδόν ψυχωμένη μηχανή συναρμόστηκε με τον άνθρωπο σε μια απροσδόκητη συνθήκη. Η διάσωση του ενός περνούσε από τη διάσωση του άλλου. Καμιά έπαρση, καμιά πρωτοκαθεδρία. Είναι οι στιγμές που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι έχει την ίδια αξία με το τεχνούργημά του, ίσως και λιγότερο σημαντική από αυτό. Άραγε ελήφθη υπόψη το μήνυμα που παρέδωσε η πτήση της Βαγδάτης;
Το αεροπλάνο αυτό θα έπρεπε να επιδεικνύεται σήμερα ως κειμήλιο. Καθώς ο άνθρωπος, δήθεν εξελισσόμενος πολιτισμικά, κινείται με υπερβολική ταχύτητα στο τερραίν της (βιο)τεχνολογίας, αποθεώνοντάς την, είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στη δίνη του απροσδόκητου, ίσως και να βρίσκεται ήδη. Κι αν έχει χτίσει όλη του την εμπιστοσύνη πάνω στον αυτόματο πιλότο, θα έχει χάσει από τα χέρια του και από τον έλεγχό του το συμβιωτικό εργαλείο. Θα έχει καταστεί ο ίδιος όχημα σε χέρια που δεν βλέπει, που δεν νιώθει, που δεν ξέρει πού και πώς θα τον παροπλίσουν. Και ίσως να στοιβάζεται σε αλάνες αεροδρομίων με την προοπτική να συληθεί σε άγρα ανταλλακτικών.
Λαβύρινθος – 03.11.2022
Πηγές:
Mayday: Air Disaster a. «The Most Damaged Plane To Have Landed In History» b. «They Survived The Unsurvivable»
Landing footage: «DHL A300 emergency in Baghdad, hit by an AA missile (22/11/2003)»
Κοινωνία και πανδημία είναι έννοιες συνώνυμες, αδιαχώριστες, σχεδόν ταυτόσημες θα έλεγα. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν, αιφνίδια και καθολικά, υπό το τριετές κράτος βίας της πανδημίας, αποδέσμευσαν τις δυνατότητες κρίσεως σε όλα τα πεδία και τα χωρία. Τεράστια ευκαιρία να επαναδιατυπωθούμε, εμείς, τα μέσα μας, τα έξω μας, τα σύμβολά μας, τα εργαλεία μας, οι αξίες μας, οι χαρές μας, οι ντροπές μας, η ευθύνη μας, η ελευθεριότητά μας, και εντέλει η σκοπιμότητα και η αποστολή μας.
Η θρησκεία εξακολουθεί, σε συζυγία με το κράτος, να αποτελεί ελκυστήρα και ανελκυστήρα της κοινωνίας. Ως απεδείχθη, η τέχνη δεν συνιστά σοβαρή κοινωνική λειτουργία στο σύγχρονο κόσμο. Έλλογο; Εύλογο; Σε κάθε περίπτωση αποκαλυπτικό. Τελικά, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι η τέχνη βρίσκεται στο πυρ το εξώτερον, κι αυτό είναι από φύσεως το ενδιαίτημά της. Είναι μια λειτουργία που εκτελείται αλλού, απλά εδώ αντιγράφεται διαμεσολαβούμενη από υπάρξεις που πατάνε σε δύο φτερούγες, πάνω από το διάσελο των πουλιών όπως λέει και ο ποιητής.
Θα γελαστούν πολλοί· αυτή είναι η φύση της κοινωνίας, έχει πολλάκις γελαστεί με τα λογοτεχνήματα που απελευθερώνουν δήθεν τον άνθρωπο από τα κοινωνικά δεσμά του. Η κοινωνία είναι μια ιδιότυπη σύλληψη, μονίμως σε εμβρυακή κατάσταση. Shapeless· κι όμως τής επιτρέπεται ως τέτοια να υπάρχει, με την προοπτική ότι «κάποια στιγμή» στην ομορφιά θα γεννηθεί…
Η Αντιγόνη, σήμερα, ζει για να αυτοπαρατηρηθεί και να αυτοβιογραφηθεί, ορεγόμενη ακόμα και Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ανέβηκα στην ταράτσα να καθαρίσω τον Nobel. Αλλά μού άρεσε όπως ήταν χιονισμένος και τον άφησα σε αυτή, την άλλη λειτουργία του. Ανέβα, πόλη, στην ετεροτοπία μου. Ανέβα, αν μπορείς. Ανέβα, πριν το χιόνι λιώσει, το Nobel σου να μοιραστείς.
Σκεπτόμενος από την μια την τέχνη και από την άλλη τη ρευστότητα και τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, το χιονισμένο Nobel οδήγησε το μυαλό μου στη γραφή της Kate Chopin, και θυμήθηκα μια φράση από το The Awakening, την οποία τόλμησα να παραφράσω: «There are some Nobels that leave impressions not so lasting as the imprint of an oar upon the water.»
LABYRINTH GREECE 