Συνέβη δεκαεννέα χρόνια πριν. Μια ζόρικη, αλλά κορυφαία στιγμή τής αεροκυβερνητικής, ακουσίως πολεμική, λαμβάνει χώρα στον ουρανό της Βαγδάτης. Για την ακρίβεια, από τον ουρανό στη γη της Βαγδάτης.
Αεροδρόμιο Βαγδάτης, 22 Νοεμβρίου 2003. Στο Ιράκ μαίνεται ο πόλεμος. Το Airbus A300B2-200F, καταχωρημένο ως OO-DLL και λειτουργώντας ως cargo της DHL, ετοιμάζεται να απογειωθεί από το αεροδρόμιο με προορισμό το Μπαχρέϊν. Το αεροσκάφος μεταφέρει αλληλογραφία, και έχει πλήρωμα τριών ατόμων. Στο κόκπιτ βρίσκονται ο 38χρονος Βέλγος κυβερνήτης Éric Gennotte, ο 29χρονος επίσης Βέλγος συγκυβερνήτης Steeve Michielsen, και ο 54χρονος Σκωτσέζος μηχανικός πτήσης Mario Rofail.
Το αεροσκάφος απογειώνεται και εκτελεί ταχεία άνοδο προκειμένου να φτάσει γρήγορα σε ύψος 10.000 ποδών, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα προσβολής του από το έδαφος. Το πλήρωμα γνωρίζει τους κινδύνους της αποστολής, αλλά τίποτε δεν το έχει προετοιμάσει για τη συνέχεια που μέλλει να αφήσει ιστορία στα χρονικά της αεροναυτιλίας.
Όταν το αεροσκάφος φτάνει σε ύψος 8.000 ποδών, ένας κρότος κι ένα δυνατό τράνταγμα του κύτους ξαφνιάζουν το πλήρωμα. Το σκάφος έχει δεχτεί επίθεση από βλήμα εδάφους-αέρος, το οποίο έχει πλήξει σοβαρά το αριστερό φτερό.
Το χτυπημένο φτερό τραβά το αεροπλάνο μονόπλευρα. Το φτερό έχει αρπάξει φωτιά, η πτητική ικανότητά του έχει σημαντικά μειωθεί, και το αεροπλάνο παίρνει αριστερή κλίση. Σε λίγη ώρα το αεροσκάφος αρχίζει να χάνει υδραυλική πίεση. Ένα προς ένα, αδειάζουν ολοσχερώς και τα τρία υδραυλικά συστήματα τού Airbus, το κίτρινο, το πράσινο και το μπλε. Τα υγρά έχουν εκχυθεί από το βαριά χτυπημένο φτερό του. Το αρχικό ξάφνιασμα τού πληρώματος ακολουθεί ο ζόφος…
Χωρίς διόλου υδραυλικό σύστημα, το σκάφος πετάει ακυβέρνητο. Το υδραυλικό σύστημα είναι το «αίμα» του αεροσκάφους, αυτό που κινεί όλα του τα ελεγκτικά «μέλη». Ο κυβερνήτης Éric Gennotte αποσβολωμένος παρακολουθεί για λίγη ώρα το αεροσκάφος να εισέρχεται σε φυγοειδή κίνηση. Το σκάφος μπαίνει σε ένα βρόχο, όπου πέφτει, αυξάνει ταχύτητα, κερδίζει άντωση, ανεβαίνει, μειώνει ταχύτητα, χάνει στήριξη και πάλι από την αρχή. Μια δεξαμενή καυσίμων έχει τρυπήσει και έχει διαρροή. Οι κινητήρες έχουν ήδη αναρροφήσει θραύσματα από την έκρηξη. Το σακατεμένο αεροσκάφος δεν αντιδρά καθόλου στις εντολές τού κυβερνήτη του. Όλα τα πηδάλια πλοήγησης του αεροσκάφους, δηλαδή τα ailerons (πηδάλια κλίσης), το rudder (πηδάλιο διεύθυνσης), το elevator (πηδάλιο ανόδου-καθόδου), καθώς και τα flaps (πτερύγια καμπυλότητας) είναι πλέον νεκρά.
Αυτό που ακολούθησε, δεν υφίσταται ως διαδικασία σε κανένα βιβλίο για πιλότους, κι ούτε μπορεί να διδαχθεί σε καμιά σχολή. Κανένα checklist δεν αναφέρει τι προβλέπεται σε αυτή την περίπτωση. Οι άνθρωποι, μόνοι τους, «πετώντας τα εγχειρίδια πτήσης από το παράθυρο» παλεύουν με τους φυσικούς νόμους, μέσα σε ένα βαριά λαβωμένο πουλί που θεωρητικά δεν πετάει…
Επιτυγχάνοντας ένα αποτελεσματικό μείγμα ψυχραιμίας, γενναιότητας και εφευρετικότητας, ο κυβερνήτης Gennotte ακουμπάει το χέρι του στα throttles, στις μανέτες ελέγχου ισχύος του αεροσκάφους. Θα επιχειρήσει κάτι πολύ δύσκολο: την σταθεροποίηση του αεροσκάφους με την χρήση μόνο των κινητήρων του. Ξεκινώντας από το μηδέν, το πλήρωμα πλέον μαθαίνει να πετάει από την αρχή.
Παρεμπιπτόντως, πριν από κάποια χρόνια, το 1985, οι πιλότοι της πτήσης 123 Japan Airlines είχαν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, όταν αποκολλήθηκε το ουραίο πτερύγιο τους αεροσκάφους τους και άδειασε όλο το υδραυλικό του σύστημα. Η πτήση 123 τελικά συνετρίβη ολοσχερώς στα βουνά της Ιαπωνίας, και πέρασε στα χρονικά της αεροναυτιλίας ως η μεγαλύτερη αεροπορική τραγωδία όσον αφορά σε ένα μεμονωμένο αεροσκάφος, μετρώντας 520 νεκρούς.
Σε πολύ λίγο χρόνο, ο κυβερνήτης Gennotte καταφέρνει να σταθεροποιήσει το αεροσκάφος. Μόνο με τους δύο κινητήρες του σκάφους σε λειτουργία, ο κυβερνήτης εφαρμόζει ασύμμετρη ώση, κι επιτυχγάνει τελικά «ζύγιση» στον αέρα. Το πλήρωμα είναι έτοιμο να επιχειρήσει το αδύνατο: να επιστρέψει στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης για μια αναγκαστική προσγείωση, χρησιμοποιώντας τους κινητήρες του αεροσκάφους ως πηδάλια πλοήγησης.
Εν τω μεταξύ, η φωτιά μεγαλώνει και απειλεί να «καταπιεί» το αριστερό φτερό, το οποίο κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να σπάσει, καθώς ένα σημαντικό μέρος τού σκελετού του έχει καταστραφεί από το βλήμα. Το πλήρωμα καταφέρνει να προσεγγίσει το αεροδρόμιο, αλλά το αεροπλάνο είναι ακόμα ψηλά. Ο κυβερνήτης αποφασίζει να κάνει μια στροφή 37 χιλιομέτρων, προκειμένου να έρθει σε καλύτερη θέση προσγείωσης, κατόπιν σύστασης τού συγκυβερνήτη Steeve Michielsen. Πίσω του, ο μηχανικός Mario Rofail έχει το βλέμμα στυλωμένο στην δεξαμενή που έχει διαρροή, έτοιμος να ανοίξει τη βαλβίδα μεταφοράς καυσίμων (crossfeed) μεταξύ των δεξαμενών, ώστε να μην ξεμείνει ο αριστερός κινητήρας από καύσιμο. Εάν χαθεί και ο αριστερός κινητήρας, το αεροπλάνο είναι απολύτως καταδικασμένο. Ο Mario Rofail έχει ήδη κατεβάσει το σύστημα προσγείωσης χειροκίνητα.
Ο κυβερνήτης Gennotte πλησιάζει το διάδρομο προσγείωσης. Ο συγκυβερνήτης Steeve Michielsen τού υπενθυμίζει να κρατήσει ψηλά την ταχύτητα, αντίθετα με ό,τι ισχύει στις διαδικασίες προσγείωσης. Η ταχύτητα του αεροσκάφους είναι πολύ υψηλή για προσγείωση (περίπου 400 χιλιόμετρα/ώρα), και δυνατοί άνεμοι το πλαγιοκοπούν κατά την προσέγγιση. Ο κυβερνήτης δεν έχει άλλη επιλογή καθώς πλησιάζει το διάδρομο. Αν μειώσει ταχύτητα, το αεροσκάφος κινδυνεύει να «ρίξει» κάτω το ρύγχος του και να συντριβεί στο διάδρομο.
Το ασύλληπτο, το απίστευτο, τελικά συμβαίνει…
Το πληγωμένο αεροσκάφος ορμάει στο έδαφος, χωρίς όμως η επαφή με τη γη (touchdown) να διαφέρει και πολύ από μια συνηθισμένη προσγείωση. Αμέσως ο κυβερνήτης εφαρμόζει αντίστροφη ώση. Το αεροσκάφος τροχοδρομεί χτυπημένο από τους ανέμους, αγωνίζεται να ανακόψει την ταχύτητά του, λοξοδρομεί, και συνεχίζει να κινείται εκτός διαδρόμου, πάνω και μέσα στην άμμο. Ένα σύννεφο σκόνης καταπίνει το σκάφος, και κανείς δεν ξέρει τι έχει συμβεί. Ο Πύργος Ελέγχου και τα Απάτσι που βρίσκονται στον αέρα και περιπολούν δεν ξέρουν τι θα αντικρίσουν μόλις καθαρίσει το τοπίο. Το απίστευτο έχει όμως ήδη συντελεστεί. Το πλήρωμα έχει κατέβει από το αεροπλάνο και φαίνεται σαν να περιμένει αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από το πληγωμένο, αλλά ολόκληρο σκαρί.
Την 22α Νοεμβρίου 2003, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, γράφεται ίσως η πιο λαμπρή ιστορία στα χρονικά της αεροναυτιλίας. Το πλήρωμα των τριών επιβίωσε περνώντας μέσα από μια εξωπραγματική δοκιμασία που άφηνε κυριολεκτικά μηδενικές πιθανότητες εξόδου και επιβίωσης. Έως εκείνη τη στιγμή, το να προσγειωθεί ένα τόσο βαριά λαβωμένο σκαρί θεωρείτο ανθρωπίνως αδύνατον. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, το υπεράνθρωπο κατέβηκε στα ανθρώπινα μέτρα…
Κατά τη γνώμη μου, εκείνο το πλήρωμα υπήρξε το πιο γενναίο, το πιο ψύχραιμο, το πιο εφευρετικό, μα πρωτίστως το πιο δεμένο πλήρωμα ιπτάμενων στα χρονικά της αεροπορίας. Τυχαία ανακάλυψα αυτή την απίστευτη ιστορία, καθώς δεν πήρε τη δημοσιότητα που της αρμόζει. Βλέπετε, εκείνοι οι ταπεινοί, οι σπουδαίοι πιλότοι, ήσαν απλά couriers. Δεν ήταν carriers επιβατών, δεν ήταν καριερίστες σε επιβατικό αεροσκάφος. Ήσαν οι τρεις τους, το σκάφος, και τα γράμματα. Μια πεζή, λιτή, μα ακέραια συνθήκη. Ίσως γιαυτό να σώθηκε από την ψυχή (πλήρωμα) το σώμα (σκάφος), με την ψυχή να παραμένει ταπεινή ακόμα.
Παραλειπόμενα:
Το αεροσκάφος εντέλει επιδιορθώθηκε, επανακαταχωρήθηκε ως Ν1452, και διατέθηκε προς αγορά. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε όμως να το αγοράσει. Παρέμεινε σταθμευμένο στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, όπου και συλήθηκε σε άγρα ανταλλακτικών. Αυτός είναι ο άχαρος επίλογος εκείνης της λαμπρής σελίδας της ιστορίας της αεροπορίας.
Ένα πληγωμένο μηχανικό πουλί, μια σχεδόν ψυχωμένη μηχανή συναρμόστηκε με τον άνθρωπο σε μια απροσδόκητη συνθήκη. Η διάσωση του ενός περνούσε από τη διάσωση του άλλου. Καμιά έπαρση, καμιά πρωτοκαθεδρία. Είναι οι στιγμές που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι έχει την ίδια αξία με το τεχνούργημά του, ίσως και λιγότερο σημαντική από αυτό. Άραγε ελήφθη υπόψη το μήνυμα που παρέδωσε η πτήση της Βαγδάτης;
Το αεροπλάνο αυτό θα έπρεπε να επιδεικνύεται σήμερα ως κειμήλιο. Καθώς ο άνθρωπος, δήθεν εξελισσόμενος πολιτισμικά, κινείται με υπερβολική ταχύτητα στο τερραίν της (βιο)τεχνολογίας, αποθεώνοντάς την, είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στη δίνη του απροσδόκητου, ίσως και να βρίσκεται ήδη. Κι αν έχει χτίσει όλη του την εμπιστοσύνη πάνω στον αυτόματο πιλότο, θα έχει χάσει από τα χέρια του και από τον έλεγχό του το συμβιωτικό εργαλείο. Θα έχει καταστεί ο ίδιος όχημα σε χέρια που δεν βλέπει, που δεν νιώθει, που δεν ξέρει πού και πώς θα τον παροπλίσουν. Και ίσως να στοιβάζεται σε αλάνες αεροδρομίων με την προοπτική να συληθεί σε άγρα ανταλλακτικών.
Λαβύρινθος – 03.11.2022
Πηγές:
Mayday: Air Disaster a. «The Most Damaged Plane To Have Landed In History» b. «They Survived The Unsurvivable»
Landing footage: «DHL A300 emergency in Baghdad, hit by an AA missile (22/11/2003)»
Χάρη στην πρωτοβουλία του ιστολογίου AttikaNea και με την συνδρομή του NIOLAND, το βίντεο της διάλεξης του Δρ James Davies για την Ψυχιατρική και την BigPharma είναι πλέον διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους. Ακολουθεί η αρχική δημοσίευσή μας και το βίντεο χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, με πρόσθετα στοιχεία από τη συνεισφορά του NIOLAND.
Ό,τι γίνεται για εμάς, γίνεται με εμάς. Συνηθίζουμε να λέμε «εκεί έξω», αλλά τα πράγματα συμβαίνουν εδώ μέσα, με εμάς Θίασο. Δεν μπορούμε λοιπόν να λέμε ότι είμαστε αποσπασμένοι από τον «θεατρικό συγγραφέα», τον «σκηνοθέτη» και τον «παραγωγό».
Ζούμε επικές ημέρες Θεάτρου και η ανθρωπότητα έχει την τιμητική της. Ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων είναι κατάμεστος από ατάκτως ερριμμένες, τετριμμένες ανακοινώσεις που πνίγουν και εξαφανίζουν το μεγάλο κρίσιμο γεγονός, τη διαρκή χειραγώγηση των πράξεων της ζωής και, πρωτίστως, του περιεχομένου και του τρόπου της ζωής. Ο Θίασος είναι απασχολημένος με το να παίζει στο δαιμονικό ρυθμό που υπαγορεύουν οι συντελεστές της παραγωγής, και δεν προλαβαίνει να δει ότι στον Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων το Δράμα του έχει θαφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών πληροφορίας.
«All the world’s a stage» (Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή / Ουίλιαμ Σαίξπηρ)
Αυτό εδώ το μήνυμα δεν έχει σκοπό να βρει μια προσωρινή θέση στο Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων. Γράφεται για να γίνει σαΐτα που θα πεταχτεί ίσα πάνω στη Σκηνή με σκοπό να διαταράξει την πλοκή και το παίξιμο. Ίσως να ακούγεται σαν παρέμβαση ενός «από μηχανής θεού», αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τέτοιους ορισμούς και προσδιορισμούς, καθώς έχουνε γίνει του συρμού στις μέρες μας. Σημασία έχει να διαταραχθεί το έργο και να μπλοκάρει ο Θίασος.
Μιλάμε και γράφουμε σε μια άλλη γλώσσα το εισαγωγικό μέρος -δηλαδή το ράμφος της σαΐτας- ώστε να διαπεράσει άνευ διατυπώσεων και προσκομμάτων την Αόρατη Κουρτίνα Συχνοτήτων, εκείνη που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πως παίζονται ενώπιον κοινού ανθρώπων. Κι ας πρόκειται για Θέατρο εκείθεν του Παραπετάσματος, όπου ένθεν υπάρχει μόνο ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων και τίποτε άλλο.
Σαν περάσει η σαΐτα και μπλοκάρει ο Θίασος, τότε θα δει από τη θέση του Κοινού τον εαυτό του. Αίφνης, τα διερωτήματα θα πέφτουνε βροχή και θα αποτυπώνονται όλα τόσο καθαρά σαν σε Βραχογραφία· ο άνθρωπος, το φίδι της ιατρικής, το νόμισμα της διαφθοράς, και το φτιαγμένο στη Γλώσσα του Όφεως δηλητήριο της Ψυχής.
Δεν φτάνει να λες, δεν λέει τίποτα να λες, όταν η γλώσσα η ίδια έχει δηλητηριαστεί. Θέλει τρόπο να μιλήσεις, κι αυτό σημαίνει υποχρεωτική αφαίμαξη της γλώσσας· μια μόνο σταγόνα να της αφήσεις. Να κατεβάσεις το σφυγμό, θέλει χρόνο, και με αίμα καθαρό να την ξαναγεννήσεις.
Τον τρόπο σού δείχνει η σαΐτα μου κι ο χρόνος πια είναι δικός σου. Και μάθε πως δεν είμαι μόνος· δούλεψαν μάστοροι, -υπάρχουν τέτοιοι- η σαΐτα μου σ’ εσένανε να φτάσει. Μην περιμένεις πληρωμή. Κατέβα κάτω απ’ τη Σκηνή, το Θίασο παράτα τώρα. «Πρόδωσε για να σωθείς…» Και δεν το λέω εγώ, το είπε Μέγας Ποιητής που δεν λαθεύει…
Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάθε είδους πόνο, τον πιο σφοδρό που θα προκληθεί πάνω στο σώμα του. Μεγαλύτερη ακόμα, ανεξιχνίαστη, είναι η αντοχή της ψυχής. Το σώμα προστατεύει την ψυχή. Δεν είναι όμως άτρωτη η ψυχή. Όταν η ίδια ευθέως στοχευτεί, δεν αποκλείεται η αρπαγή της.
Ποιος ορέγεται και ποιος φλερτάρει επικίνδυνα με την ψυχή σήμερα; Ποιος έχει ήδη στρατοπεδεύσει στην αυλή της ψυχής; Τι σημαίνει η απόπειρα αρπαγής της ψυχής από την ψυχιατρική; Πόσες αντοχές έχει ακόμα η ψυχή και ποιοι μεταφέρουν νύχτα την ψυχιατρική στην ανοπαία ατραπό, οδηγώντας τη στο στόμιο της ψυχής;
Έχουμε πέσει όλοι πάνω στο σώμα. Αυτό δεικνύει τόσο η αντίδραση των ανθρώπων στην πανδημία του κορονοϊού όσο και η επιλεγμένη διαχείρισή της (πολιτική, επιστημονική και επιχειρησιακή). Την πρωτοκαθεδρία στην εποπτεία και τον έλεγχο της ζωής, επιβεβαιωμένα πλέον, κατέχει η ιατρο-φαρμακευτική επιστήμη.
Το ίδιο έργο, το ίδιο Θέατρο σε πλανητικό επίπεδο. Ενιαίος πλέον ο Θίασος· η έτσι αποκαλούμενη ανθρωπότητα, ολόκληρη. Ένα πλήρες πάνδημο θεατρικό παραλήρημα χωρίς θεατές, ένα κλειδωμένο Θέατρο.
Η ανοπαία ατραπός δεν είναι πια ένα δύσβατο μυστικό πέρασμα, αλλά η άδεια Πλατεία και ολόκληρη η Πόλις γύρω και έξω από την Πλατεία, στην οποία οι μηχανικοί της ψυχιατρικής και οι συνέταιροί τους διεξάγουν την επιχείρηση κατάληψης της ψυχής. Αν δεν σπάσει εγκαίρως η πλοκή, αν δεν μπλοκάρει ο Θίασος, η ψυχή θα περάσει στα πλοκάμια του ερεβώδους επιστημονισμού, και τότε μόνο με επίκληση στη μυθολογία μπορεί να φανταστεί κανείς τρόπο διάσωσής της.
Είναι αφελής ή ύποπτος όποιος νομίζει ότι η ιατρικοποίηση της ζωής ξεκινάει με τον κορωνοϊό. Πολύ πριν από αυτόν, μεθοδευμένα, η ψυχιατρική άνοιξε το δρόμο για την παθολογικοποίηση μιας διαρκώς διευρυνόμενης δέσμης συμπεριφορών και ανθρώπινων καταστάσεων που άλλοτε ανήκαν στο φάσμα της «επώδυνης κανονικότητας» της ζωής. Θλίψη, πένθος, οργή, άρνηση, αυτά και πολλά άλλα είναι ασθένειες πλέον.
Την κούρσα οδηγεί η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, με το διαβόητο DSM-5 (Diagnostic & Statistical Manual of Mental Disorders, Έκδοση Πέμπτη), συμπορευόμενη με τις γνωστές φαρμακοβιομηχανίες. Η πέμπτη έκδοση του DSM (2013) έχει εμπλουτιστεί με νέες, «εξωτικές» ασθένειες της ψυχής, ενώ αριθμεί πλέον περίπου 370 ψυχικές διαταραχές…
Το DSM-5, όπως επιβεβαιώνει και ο Δρ James Davies, υπήρξε το πιο ευπώλητο βιβλίο στην Αμερική.
Το λάφυρο ήταν και είναι η ψυχή. Η κραυγαλέα προπαγανδιζόμενη μέριμνα για το σώμα είναι απλά αντιπερισπασμός.
Η «ανθρωπότητα», και κυρίως η Δυτική ανθρωπότητα, αγωνιά για το σώμα.
Λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Big Pharma ήταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς μια σειρά σκανδάλων είχε κλονίσει την αξιοπιστία της. Κάποιες από τις μεγάλες εταιρίες δέχονταν ισχυρές πιέσεις να ανοίξουν τα χαρτιά τους, κάτι που θα επέφερε πλήγμα σε όλο το κύκλωμα του φαρμάκου και θα αποκάλυπτε σημεία και τέρατα όσον αφορά στην εμπλοκή της ψυχιατρικής.
Φαίνεται πως ο ιός λειτούργησε ως διέξοδος «σωτηρίας» για την Big Pharma, η οποία είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού έτοιμη να κατακρημνιστεί, και το «θείο δώρο» των εμβολίων τη σήκωσε από τον βούρκο και την ξανάκανε Αέτωμα στην εμπορευματοποιημένη επιστήμη της ζωής. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ράλι αντιμετώπισης του κορωνοϊού έπαιξαν οι εταιρίες Pfizer και AstraZeneca. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές εταιρίες είχαν ισχυρή εμπλοκή στη φαρμακευτική της ψυχιατρικής, και η ομιλία του Δρ Davies προσφέρει σοκαριστικά ντοκουμέντα για τη δράση τους στον τομέα αυτόν.
Τώρα ανοίγει το παιχνίδι όπου το βαρέλι δεν έχει πάτο. Και μέσα στο βαρέλι μπαίνει ψυχιατρικοποιημένος ο -κατά καθηγητή Ιωαννίδη- μισός τουλάχιστον πληθυσμός… Πεδίον δόξης λαμπρόν για την αναβαπτισμένη -ένεκα ιού- Big Pharma!
Ας αφήσουμε όμως τη σαΐτα με το ράμφος του Δρ Davies να φύγει προς τη Σκηνή. Ειδικά όσοι, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έχουν βάλει την ψυχιατρική μέσα στο σπίτι τους, θα πρέπει λογικά να είναι οι πρώτοι που θα μπλοκάρουν και που θα αμφισβητήσουν το Θίασο στον οποίον μετέχουν, μα πρώτα από όλα τον εαυτό τους.
Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε κάποιος να μεταφράσει στα ελληνικά την ομιλία του Δρ Davies.
Παραλειπόμενα:
Την ίδια επίμαχη περίοδο που η Big Pharma της ψυχιατρικής ήταν με την πλάτη στον τοίχο, και πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εδέχθη Καταγγελία από την Ελλάδα, πλήρως τεκμηριωμένη, με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που αφορούσε στην εργαλειοποίηση της κρατικής ψυχιατρικής της αναπηρίας (και όχι μόνο), για πολιτικούς και άλλους ιδιοτελείς και σκοτεινούς σκοπούς. Υπήρξε επίμονη προσπάθεια για να μπορέσει αυτή η ανεξάρτητη Καταγγελία να περάσει τα διαδικαστικά στεγανά των Ηνωμένων Εθνών, μιας και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών στα ανθρώπινα δικαιώματα έχει στηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην περνάει τίποτε αν δεν τυγχάνει της υποστήριξης και της μεσολάβησης τού, εγκεκριμένου από τους ίδιους, συστήματος των Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Η καταγγελία-προσφυγή ξεσκέπαζε την ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μεθόδευση της ψυχιατρικής, σε μια συνέργεια των θεσμικών αντιπροσώπων αυτής με το πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη και τα διοικητικά παραφερνάλια του κράτους.
Αντί τα Ηνωμένα Έθνη να στείλουν πάραυτα στην Ελλάδα τον αρμόδιο Ύπατο Αρμοστή, συνοδευόμενο από ανώτατο κλιμάκιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, κοσκίνισαν επί δύο έτη την άνω των διακοσίων σελίδων Καταγγελία-Προσφυγή (υπ. αριθμ. 42/2017 CRPD), και λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού την έθεσαν στο Αρχείο, λέγοντας στους καταγγέλλοντες ότι αρμοδιότητα για τα καταγγελλόμενα έχουν ανώνυμοι Έλληνες ψυχίατροι-δικαστές του ΕΦΚΑ με διοικητικά καθήκοντα.
Κι εδώ θα πρέπει να πούμε στον αναγνώστη ότι η Καταγγελία χορηγούσε αδιαμφισβήτητα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η ανώνυμη ελληνική κρατική ψυχιατρική παραποιούσε συστηματικά συγκεκριμένες ψυχιατρικές παθήσεις ασθενών (αυτισμός, νοητική υστέρηση και άλλες).
Οι ασθένειες αυτές, ενώ είχαν αναγνωριστεί επίσημα από δομές υγείας με βάση το ψυχιατρικό εγχειρίδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ICD-10), όπως ο νόμος προβλέπει, παραχαράσσονταν εντός του ΕΦΚΑ με τη χρήση του διαβόητου DSM-5 της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας (APA), κι έτσι πετάγονταν ανυποψίαστοι άνθρωποι στην αόριστη ψυχιατρική κόλαση και κατ’ επέκταση στα φάρμακα…
Τα Ηνωμένα Έθνη έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους στην Ελλάδα με το Προσφυγικό, όπως παίζουν και όλα τους τα χαρτιά με τον κορωνοϊό, αλλά το κεφάλαιο «ψυχιατρική» -και δη κρατική ψυχιατρική- το έχουν κλειδώσει στο συρτάρι τους και το κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό.
Προφανώς, θα κατέρρεαν πολλοί κοσμικοί Ουρανοί, αν αποκαλυπτόταν ότι η χώρα που έδωσε τα «φώτα» στον Κόσμο βιάζει απροστάτευτους ανθρώπους με το μακρύ χέρι της ελληνοαμερικανικής ψυχιατρικής.
Κι αν κάποιοι δυσκολεύονται ακόμα να πιστέψουν ότι υπήρξε, υπάρχει στις μέρες μας ανώνυμη ψυχιατρική, ψυχιατρική με κουκούλα, ας το πάρουν απόφαση ότι ζουν στη χώρα που τέτοια ψυχιατρική έγινε πολιτειακός κανόνας.
Στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία των Σαμαροβενιζέλων, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, η ανώνυμη κρατική ψυχιατρική κατέστη κοινής συναινέσεως εργαλείο «ανωτέρας» πολιτικής.
Η βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη δεν ήρθε ποτέ, και οι καταγγέλλοντες πάλεψαν μόνοι τους για να βγάλουν το ιατρικό φίδι από την τρύπα, για την ακρίβεια να «κάψουν» την ψυχιατρική κουκούλα. Ύστερα από έτερη προσφυγή τους στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Απόφαση 20/2019), έφεραν τη συμμορία σε πολύ δύσκολη θέση, αναγκάζοντάς την να παραδεχτεί το ελάχιστο· ότι η κουκούλα στην ιατρική είναι παράνομη.
Για την πολιτική διάσταση και κατ΄ επέκταση το πολιτειακό όνειδος, σε μια καθ’ όλα …προοδευμένη και οργανωμένη πολιτεία, άκρα του τάφου σιωπή.
Εδώ χωρεί ολόκληρη καθαρτήρια πραγματεία, μα είναι καταραμένη να γίνει από Έλληνα.Αν δεν γίνει, το κρίμα το παίρνει μαζί της η χώρα που γέννησε την επιστήμη και τη δημοκρατία, οδεύοντας αυτοκτονικά στην Ανυπαρξία.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Έλληνες που αυταπατώνται ότι ο εχθρός των Ελλήνων βρίσκεται εκτός των Τειχών.
Γιατί ο αριθμός των ψυχικών διαταραχών έχει αυξηθεί από 106 τη δεκαετία του 1960 σε περίπου 370 σήμερα; Γιατί ο ορισμός της ψυχικής διαταραχής έχει επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει όλο και περισσότερους τομείς της ανθρώπινης εμπειρίας;
Στο πρώτο μέρος αυτής της διάλεξης, ο Dr James Davies θα μας οδηγήσει στα παρασκήνια του πώς γράφτηκε στην πραγματικότητα η βίβλος των ψυχιάτρων, το DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών [Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders]).
H επιστήμη οδήγησε στην κατασκευή νέων κατηγοριών ψυχικών διαταραχών όπως η ADHD [Attention Deficit Hyperactivity Disorder – Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας] και η μείζων κατάθλιψη, ή συντελέστηκαν λιγότερο επιστημονικές και πιο απρόβλεπτες διαδικασίες; Οι αποκλειστικές συνεντεύξεις του με τους δημιουργούς του DSM αποκαλύπτουν την απάντηση.
Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθεί με το γιατί η ψυχιατρική είναι τόσο μεγάλη επιχείρηση και γιατί, συνολικά, μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Θα αποκτήσετε εσωτερική γνώση για το πώς η ψυχιατρική έχει βάλει τον πλουτισμό και το ιατρικό κύρος πάνω από την ευημερία των ασθενών.
Το κατηγορητήριο είναι καταδικαστικό: αρνητικές δοκιμές φαρμάκων που αποκρύπτονται συστηματικά, αντικαταθλιπτικά που δεν λειτουργούν καλύτερα από τα εικονικά φάρμακα, έρευνες που χειραγωγούνται τακτικά για να παράγουν θετικά αποτελέσματα, γιατροί, παρασυρμένοι από τις τεράστιες φαρμακευτικές αμοιβές, που δημιουργούν περισσότερες διαταραχές και συνταγογραφούν περισσότερα χάπια, και ηθικές, επιστημονικές και θεραπευτικές αστοχίες που αποκρύπτονται αδίστακτα από το μαζικό ιατρικο-φαρμακευτικό μάρκετινγκ.
Θα μάθετε το πραγματικό ανθρώπινο κόστος μιας βιομηχανίας που, στο όνομα της βοήθειας προς τους άλλους, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τον εαυτό της.
Στο τρίτο μέρος ο Δρ. Davies αναλύει το Έμμεσo Μάρκετινγκ ή Έμμεση Βιομηχανική Eπιρροή των φαρμακοβιομηχανιών ειδικά στο τομέα των ψυχιατρικών φαρμάκων.
Φυσικά, όπου τα ψυχοφάρμακα βοήθησαν πραγματικά τους ανθρώπους, μπορεί να έχουν κάποια αξία. Ωστόσο, οι έρευνες έχουν επίσης δείξει ότι η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των ψυχιατρικών φαρμάκων ειδικότερα έχει υπερτονιστεί τόσο από τη βιομηχανία όσο και από τους επαγγελματίες που η βιομηχανία χρηματοδοτεί. Και ότι η αυξανόμενη κατανάλωση τέτοιων φαρμάκων έχει οδηγηθεί λιγότερο από την κλινική τους επιτυχία και περισσότερο από το καλό μάρκετινγκ που κρύβει την κακή επιστήμη. Η χειραγώγηση και το θάψιμο των αρνητικών δεδομένων των κλινικών δοκιμών στερείται κανονισμών για τα φάρμακα.
Και δυστυχώς οι ισχυρές οικονομικές συμμαχίες μεταξύ της βιομηχανίας και του κλάδου της ψυχιατρικής έχουν ιατρικοποιήσει την καθημερινή ανθρώπινη δυστυχία.
Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, ακολουθούν ερωτήσεις από το κοινό και πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις από τον Δρ. James Davies όπως:
«Η ομοφυλοφιλία, όπως γνωρίζετε, ήταν μια ψυχιατρική διαταραχή μέχρι το 1974, και μετά το 1974 φαίνεται ότι αν είστε ομοφυλόφιλος σήμερα τότε είστε εντάξει, τώρα δεν πάσχετε από αυτή την ψυχιατρική κατάσταση, αλλά νομίζω ότι είναι αρκετά ενδεικτικό των πολιτισμικών διαδικασιών πίσω από τις αποφάσεις σχετικά με το αν αποδεχόμαστε ή όχι κάποια πράγματα.»
«Η ταξινόμηση των φαινομένων είναι μια θεμελιωδώς ανθρώπινη εμπειρία και νομίζω ότι το να το κάνετε αυτό σε σχέση με τα διαφορετικά είδη συναισθηματικής δυστυχίας έχει νόημα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό που κάνει το DSM. Tο DSM κάνει κάτι περισσότερο από αυτό, αυτό που κάνει είναι ότι στη συνέχεια αποφαίνεται πάνω στο νόημα της εμπειρίας που ταξινομεί, ονομάζοντάς την δυσλειτουργία, διαταραχή, ασθένεια, με άλλα λόγια εισάγει αυτές τις ταξινομήσεις.»
«Είμαστε λοιπόν σε μια κατάσταση όπου συμμετέχουμε σε ένα τεράστιο δημόσιο πείραμα με όλο και περισσότερους ανθρώπους να παίρνουν αυτά τα φάρμακα, για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και πραγματικά ακόμη δεν γνωρίζουμε το βαθμό στον οποίο αυτό το είδος συνταγογράφησης βλάπτει τους ανθρώπους.»
___________________________________________
Ο Δρ James Davies αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 2006 με διδακτορικό δίπλωμα στην Κοινωνική και Ιατρική Ανθρωπολογία. Είναι καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Roehampton και επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής. Ο Δρ James Davies έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ, το Γέιλ, στην Οξφόρδη, το Όσλο, το Μπράουν, το UCL και το Κολούμπια.
Έχει γράψει για τους Times, το New Scientist, τον Guardian και το Salon και είναι συγγραφέας του best seller βιβλίου: “Εξιχνιάστηκε: Γιατί η ψυχιατρική κάνει περισσότερο κακό παρά καλό” [Cracked: why psychiatry is doing more harm than good].
Ο Δρ James Davies είναι συνιδρυτής του Council for Evidence-based Psychiatry (Συμβούλιο για την Ψυχιατρική που στηρίζεται στην Τεκμηρίωση), το οποίο σήμερα αποτελεί γραμματεία της All-Party Parliamentary Group for Prescribed Drug Dependence (Κοινοβουλευτική Ομάδα όλων των κομμάτων για την Εξάρτηση από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα). Το τελευταίο του βιβλίο: “Η ψυχική υγεία σε κρίση” θα εκδοθεί αργότερα φέτος.
Πώς, από πού να το ξεκινήσεις, πώς να το οριοθετήσεις και να το οροθετήσεις το ζήτημα, ποια γλωσσική και εννοιολογική οδό να ακολουθήσεις, ποια πολιτική και ποια επιστήμη να επιλέξεις από τις τόσες αλλοπρόσαλλες, πώς να συνδέσεις τα γεγονότα όταν οι πράξεις είναι ασυνάρτητες, πώς μπορείς να βρεις την άκρη όταν το νήμα δεν είναι ένα αλλά πολλά και διαφόρων υλικών και σκοπιμοτήτων, τι νόημα να συνάγεις από τα ατάκτως ερριμμένα και ασυμμάζευτα;
Στη Βαβέλ που έχει εξελιχθεί πλέον η Υφήλιος, και ειδικά στην πιο γλαφυρή μικρογραφία της που συνιστά η Ελλάδα του 2021, δεν έχει νόημα να γράφουμε για να γράφουμε. Δεν έχει κανένα νόημα να προσθέσουμε ένα ακόμα συνηθισμένο χρονογράφημα, ένα ακόμα άρθρο που θα επιπλεύσει αυτάρεσκα για λίγες ώρες σε ένα μικρό κανάλι και γρήγορα θα καταλήξει στο βόρβορο του ωκεανού της πληροφορίας, στον απόπατο του σκατόκοσμου. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό εδώ το πόνημα οφείλεται στην ανεξιχνίαστη αφέλεια των παραγωγών του, στην πεποίθηση ότι η ενζυματική δημοσιογραφία μπορεί να κάνει τη “βρώμικη δουλειά”. Συνεπώς, στοχεύουμε “επιστημονικά” στο βόρβορο και όχι στον αφρό.
Πορευόμαστε προς τον τρίτο χρόνο επέλασης της παγκοσμιοποιημένης λοιμώδους επιδημικής νόσου τής κοινοβουλευτικής υγειονομικής χούντας στα ανθρώπινα πράγματα. Αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης με όρους πολιτικής σκέψης. Στο πονηρό ερώτημα “Μα καλά, αμφισβητείτε ότι υπάρχει ο κορωνοϊός;” απαντούμε με το καταλυτικό ερώτημα “Μα τι λέτε, αμφισβητείτε ότι υπάρχει ο άνθρωπος και ότι χωρίς τον άνθρωπο δεν θα υπήρχε κορωνοϊός;” Και έτσι δεν ανοίγει ποτέ η βλακώδης και εξόχως επικίνδυνη συζήτηση περί “αρνητών” και “ακολούθων” του κορωνοϊού.
Είναι, ωστόσο, επιβεβλημένο να ανοίξει η συζήτηση για τα άδυτα των πολιτικών των επιδημικών νόσων, και να μη φύγει από εκεί αν δεν διαπιστώσουμε συνέπεια ανάμεσα στο συμπεφωνημένο νόμο και την πολιτική πράξη. Για να έχει ουσιαστικό αντικείμενο και να μας οδηγήσει κάπου η συζήτηση αυτή, πρέπει να πάμε πίσω και να πάρουμε ανά χείρας το πρωτότυπο “ευαγγέλιο” της παγκόσμιας υγειονομικής έννομης τάξης μας που επιγράφεται “Αναθεωρημένος Διεθνής Κανονισμός Υγείας”(Διεθνής Υγειονομικός Κανονισμός του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας), τον διεθνή αυτόν δεσμευτικό νόμο που ορίζει τα πολιτικά, θεσμικά, νομικά και επιχειρησιακά αντιμετώπισης των κινδύνων της δημόσιας υγείας. Αν τώρα δεν άκουσες, στους 20 μήνες κορωνοϊού, έστω μια φορά, τον τίτλο αυτού του “ευαγγελίου”, ούτε τον είδες γραμμένο στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, στους νόμους, στις υπουργικές αποφάσεις και τις εγκυκλίους του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τότε μην είσαι καθόλου σίγουρος ότι θα “πάρεις τη ζωή σου πίσω”.
Ο Αναθεωρημένος Διεθνής Κανονισμός Υγείας είναι ο νόμος των νόμων για την αντιμετώπιση και διαχείριση της πανδημίας. Αυτός ο διεθνής νόμος κυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή το 2011, έχει υπερνομοθετική ισχύ (άρθρου 28 παρ. 1 Συντάγματος) και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ως νόμος 3991/2011. Αυτός ο νόμος, πάνω στον οποίο θα έπρεπε να έχει δομηθεί όλο το κανονιστικό πλέγμα και το επιχειρησιακό σύμπλεγμα διαχείρισης της τρέχουσας πανδημίας, δολοφονήθηκε μόλις έκανε το πρώτο του βήμα· κυριολεκτικά θάφτηκε ζωντανός από τις πολιτικές και παραπολιτικές μαφίες τις Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από εξωχώριες εγκληματικές συμμορίες, ακόμα και από τον ίδιο τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών. Ειδικά στην Ελλάδα, καταβλήθηκε κοπιώδης και συντονισμένη προσπάθεια για να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, καθώς θα ήταν τεράστιο εμπόδιο: α) στο δημοσιονομικό έλεγχο της χώρας από τρίτους και β) στην ευέλικτη και μαφιόζικη διαχείριση της βιομηχανίας του μεταναστευτικού-προσφυγικού από το 2014 και μετά.
Εκείνοι που άσκησαν πιέσεις, εκείνοι που συνέργησαν και εκείνοι που εκτέλεσαν στην Ελλάδα τη δολοφονία του νόμου 3991/2011, όλοι μαζί δολοφόνησαν και έθαψαν την ίδια τη Χώρα. Τόσο οι διαμένοντες σε αυτό τον τόπο Έλληνες ιθαγενείς όσο και οι εγκλωβισμένοι εδώ μετανάστες και πρόσφυγες είναι πια στην ίδια μοίρα, συγκάτοικοι στο Λαζαρέτο της Ευρώπης. Αλίμονο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι θα πάρουν τη ζωή τους πίσω, όταν πλέον δεν ορίζουν κανένα νόμο στη Χώρα τους ούτε και κανέναν διεθνή νόμο.
Ο παραπάνω τίτλος κίνησε αισθήματα συμπάθειας προς τις (τότε) αναξιοπαθούσες. Θεωρούμενος, ωστόσο, υπό το πρίσμα της σημερινής κατάστασης (σ.σ. και πρόκειται για απόσταση 5 ετών μονάχα), αποκαλύπτει τα μαύρα μεσάνυχτα της “οργανωμένης” και “προοδευμένης” κοινωνίας. Η κοινωνία ουδέποτε μπορούσε να φανταστεί ότι η ίδια -ολόκληρη και αδιακρίτως- θα χαρακτηριζόταν σε κάποια κοντινή στιγμή υγειονομικός κίνδυνος και θα έμπαινε σε καραντίνα για μήνες, ίσως και χρόνια. Η μεγάλη συμμορία όμως το γνώριζε και το ανέμενε από καιρό! Το timing όμως του big event του μεταναστευτικού-προσφυγικού απέκλειε τους ορθολογισμούς του εθνικού δημοσίου συμφέροντος και της προστασίας του αγαθού της δημόσιας υγείας. Η βαριά βιομηχανία της μαζικής (πες την και …παράτυπη) μεταναστεύσεως έπρεπε να φέρει κέρδος, κι αυτό δεν θα γινόταν αν δεν έβαζε τους δικούς της ευέλικτους και σκιώδεις όρους, όπως συμβαίνει πάντοτε στις μεγάλες ιστορικές αρπαχτές της γεωπολιτικής και της γεωοικονομίας.
Οι οροθετικές ήταν το πρόσχημα για να θαφτεί, μαζί με την υγειονομική διάταξη 39Α, ο Διεθνής Κανονισμός Υγείας, ο κρίσιμος για την Ελλάδα του 2015 αυτός νόμος, ο νόμος 3991/2011. Είναι εξόχως σημαντικό να κατανοήσουμε πώς δούλεψε το colpo grosso· πώς μια μεθοδευμένη ελληνική Υπουργική Απόφαση κατάργησης μιας Υπουργικής Απόφασης εξουδετέρωσε ένα διεθνή δεσμευτικό νόμο, στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του κράτους και του έθνους. Η διαδρομή της καίριας και πολυσήμαντης, πλην “αμαρτωλής”, υγειονομικής διάταξης 39Α έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποκαλύπτει γλαφυρά το δολοφονικό σκηνικό, τους εκτελεστές και τους κομπάρσους τής …υγειονομικής ταφής του πλέον κρίσιμου για την Ελλάδα των ημερών μας νόμου των νόμων.
Ανατρέχουμε στην επικαιρότητα της εποχής, παραθέτοντας αυτούσιο πλήρες σχετικό δημοσίευμα (της Π. Μπουλούτζα) από την Εφημερίδα “Καθημερινή” (1η Απριλίου 2015), υπό τον τίτλο:
“Καταργείται η πολυσυζητημένη υγειονομική διάταξη για τις εκδιδόμενες”
“Στην κατάργηση της υγειονομικής διάταξης 39Α «για τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων», η εφαρμογή της οποίας πριν από τρία χρόνια «συνοδεύτηκε» από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, προχωρεί το υπουργείο Υγείας. Τις επόμενες ημέρες αναμένεται να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η σχετική απόφαση. Επιτροπή που είχε συσταθεί για να εξετάσει τη συγκεκριμένη υγειονομική διάταξη, κατέληξε ομόφωνα ότι πρέπει να καταργηθεί, με το σκεπτικό ότι χρησιμοποιήθηκε για να στιγματίσει κοινωνικά ευάλωτες ομάδες. Η επίμαχη υγειονομική διάταξη καθόριζε –μεταξύ άλλων– τα επικίνδυνα λοιμώδη νοσήματα για τα οποία προβλέπεται υποχρεωτικός έλεγχος σε μετανάστες, αιτούντες άσυλο, χρήστες ναρκωτικών και εκδιδόμενα άτομα.
Τα μέλη της Επιτροπής συμφώνησαν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία από την κατάργηση της διάταξης, καθώς το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο καλύπτει τους ελέγχους για μεταδοτικά νοσήματα.
Πάντως, το επόμενο διάστημα, θα συσταθεί νέα ομάδα εργασίας, με στόχο έως τον Ιούνιο να υπάρξει νέα διάταξη που θα συμπεριλάβει όλα τα ισχύοντα, αλλά και πιθανόν νέα μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων.
Πρόκειται για τη δεύτερη φορά που η υγειονομική διάταξη 39Α καταργείται. Υπεγράφη τον Απρίλιο του 2012 από τον τότε υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο και τον Μάιο του 2013 καταργήθηκε από την υφυπουργό Υγείας, Φωτεινή Σκοπούλη. Τον Ιούνιο 2013, ο Άδωνις Γεωργιάδης προχώρησε στην άρση της πράξης κατάργησης της υγειονομικής διάταξης και μάλιστα ήταν μία από τις πρώτες αποφάσεις του ως υπουργού Υγείας.
Κινητοποιήσεις
Εν τω μεταξύ, την αγωνία τους για την εικόνα κατάρρευσης Κέντρων Υγείας και νοσοκομείων, λίγο πριν από το καλοκαίρι και την έναρξη της τουριστικής περιόδου, εκφράζουν κάτοικοι και γιατροί του ΕΣΥ νησιωτικών περιοχών. Σε ψήφισμά τους, οι κάτοικοι Πάρου – Αντίπαρου αναφέρουν ότι το Κέντρο Υγείας κινδυνεύει να «κατεβάσει ρολά», καθώς έχει μείνει με έναν χειρουργό, έναν γιατρό Γενικής Ιατρικής, έναν μικροβιολόγο και δύο οδοντιάτρους, και δηλώνουν την απόφασή τους να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις που θα περιλαμβάνουν ακόμα και κατάληψη πλοίου της ακτοπλοΐας. Λόγω έλλειψης προσωπικού, «στο κόκκινο» είναι η παιδιατρική, νευρολογική, καρδιολογική, ΩΡΛ κλινική και η μονάδα νεφρού στο νοσοκομείο Κέρκυρας. Οι γιατροί ΕΣΥ της Κέρκυρας πραγματοποιούν αύριο στάση εργασίας (9-11 π.μ.). Για την ίδια ημέρα, 12 το μεσημέρι, οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ (ΠΟΕΔΗΝ) διοργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπ. Υγείας. Μεταξύ των αιτημάτων είναι και η άμεση πρόσληψη τουλάχιστον 4.000 μόνιμων υπαλλήλων για το 2015.”
Το δημοσίευμα της “Καθημερινής” είναι περιγραφικό της διαδρομής της υγειονομικής διάταξης 39Α, σύντομο και περιεκτικότατο, ενσωματώνοντας ωστόσο μια προσθήκη πληροφορίας η οποία είναι άκρως αποκαλυπτική της κατάστασης στο χώρο της δημόσιας υγείας. Γίνεται λόγος για κατάρρευση των Κέντρων Υγείας και των Νοσοκομείων λίγο πριν από το καλοκαίρι και την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 2015, στην αρχή ενός εξαιρετικά κρίσιμου (όπως αποδείχτηκε) χρόνου για την Ελλάδα. Επί σχεδόν τέσσερα χρόνια, κάποιοι (αρκετοί και διάφοροι, θεσμικοί, παραθεσμικοί και εξωθεσμικοί), με τις γνωστές πρακτορικές μεθόδους, επιχειρούν να εμποδίσουν την ενεργοποίηση και το λειτουργικό ξεδίπλωμα του Διεθνούς Υγειονομικού Κανονισμού, δηλαδή του νόμου 3991/2011. Για την ακρίβεια, επιχειρούν να εξουδετερώσουν, να παροπλίσουν τον διεθνή δεσμευτικό νόμο για την προστασία της δημόσιας υγείας, την ώρα που εκατομμύρια μεταναστών κατευθύνονται προς τη Χώρα. Και το πετυχαίνουν με την ελεεινή μέθοδο της χρησιμοποίησης των εκδιδόμενων οροθετικών, μιας χούφτας περιθωριοποιημένων και πολλαπλά εκτεθειμένων σε κινδύνους ανθρώπων. Στην προπαγάνδα περί “κατάπτυστης” και “επαίσχυντης” υγειονομικής διάταξης πρωτοστατούν οι κύκλοι της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και μη), στο κατόπι ΜΚΟ διαφόρων ειδών και σκοπών, και γύρω γύρω τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας. “Πλάτη” στο δόλιο εγχείρημα θα βάλει από την πρώτη στιγμή (Μάιος 2012), όλως περιέργως, ο ίδιος ο ΟΗΕ, δια του βραχίονά του που ονομάζεται UNAIDS. Με ανακοίνωσή του εμφανίζεται να ασκεί πίεση προκειμένου να αποσυρθεί η υγειονομική διάταξη 39Α, χωρίς βέβαια πουθενά να αναφέρει ότι η συγκεκριμένη διάταξη εξεδόθη σε εκτέλεση του Διεθνούς Κανονισμού Υγείας, ήτοι του δικού του διεθνούς δεσμευτικού νόμου.
Παραθέτουμε απόσπασμα από την ανακοίνωση του UNAIDS, τόσο στο πρωτότυπο όσο και σε μετάφρασή μας:
…UNAIDS is further concerned by a recent amendment to immigration legislation adopted in April 2012 that appears to provide for automatic detention of migrants and asylum-seekers who have an infectious disease, or belong to a group at high risk of infection, without consideration of whether they pose an actual risk.
…UNAIDS urges the Greek authorities to review these laws and practices with a view to adopt evidence-based programmes and an enabling legal environment that supports all people…
[…O UNAIDS έχει περαιτέρω προβληματιστεί από μια πρόσφατη τροποποίηση στη νομοθεσία σχετικά με τη μετανάστευση, η οποία υιοθετήθηκε τον Απρίλιο του 2012 και η οποία εμφανίζεται να προβλέπει αυτόματη κράτηση μεταναστών και αιτούντων άσυλο που έχουν μια μολυσματική ασθένεια, ή που ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου μόλυνσης, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη εάν συνιστούν υπαρκτό κίνδυνο.
…Ο UNAIDS προτρέπει τις Ελληνικές αρχές να αναθεωρήσουν αυτούς τους νόμους και τις πρακτικές με την προοπτική να υιοθετήσουν προγράμματα βασισμένα σε αποδείξεις και να θέσουν σε εφαρμογή νομικό περιβάλλον που υποστηρίζει όλους τους ανθρώπους…]
Στο “κόλπο” εμφανίζεται να επιστρατεύεται και ο Συνήγορος του Πολίτη, προφανώς δεχόμενος πιέσεις να βάλει κι αυτός “πλάτη” στην απόσυρση της υγειονομικής διάταξης 39Α, με απώτερο και μείζονα σκοπό την πλήρη εξουδετέρωση του Διεθνούς Υγειονομικού Κανονισμού (ν. 3991/2011). Αν κρίνουμε δε από την μετέπειτα, και μέχρι σήμερα, εμπλοκή και στάση του Συνηγόρου του Πολίτη στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, δικαίως μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα έβγαλε με τα δικά της χέρια τα μάτια της. Ο Συνήγορος του Πολίτη χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή, καθώς, γνωμοδοτώντας επί αναφοράς της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Κέντρο Ζωής» που υπεβλήθη τον Ιούλιο του 2012, εξέδωσε πολυσέλιδο πόρισμα (13 σελίδων!) με το οποίο επιχειρεί να αμφισβητήσει τη νομιμότητα και τη συνταγματικότητα νομοθετικών μέτρων όπως αυτό της υγειονομικής διάταξης 39Α.
Στις 13 σελίδες του πορίσματος του Συνήγορου του Πολίτη εμφανίζονται χίλιες-δυο αναφορές σε νομοθετικά κείμενα (εθνικά και διεθνή), δεν γίνεται όμως ούτε μια αναφορά στο νομοθετικό θεμέλιο της υγειονομικής διάταξης 39Α, δηλαδή στον δεσμευτικό και υπερνομοθετικής ισχύος Διεθνή Κανονισμό Υγείας, ήτοι στο νόμο 3991/2011. Ο νοών νοείτω. Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξή της στην εφημερίδα “Καθημερινή”, τον Σεπτέμβριο του 2019, υπό τον τίτλο “Μοχλός Πίεσης το Προσφυγικό”, η αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ , πρώην Γενική Επιθεωρήτρια της Αστυνομίας Αλλοδαπών, με εμπειρία στην πρώτη γραμμή του μεταναστευτικού-προσφυγικού, ανέφερε ότι κατά τη διαδικασία των απελάσεων παρόντες είναι εκπρόσωποι του Συνηγόρου του Πολίτη, στους οποίους πολλοί υπό απέλαση μετανάστες υποβάλλουν κυριολεκτικά «στη σκάλα του αεροπλάνου» νέο αίτημα ασύλου. Και πάλι, ο νοών νοείτω αναφορικά με το σκιώδη εργαλειακό ρόλο των λεγόμενων ανεξάρτητων αρχών στη διαμόρφωση επιλογών σε κρίσιμα ζητήματα εθνικής πολιτικής.
Ο ρόλος του Συνηγόρου του Πολίτη, ειδικά της τρέχουσας ηγεσίας του, του κ. Ανδρέα Ποττάκη, ο οποίος από Προϊστάμενος του Νομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Τσίπρα (με πρόταση Τσίπρα) σάλταρε το 2016 στην Ανεξάρτητη Αρχή, καθίσταται ιδιαίτερα ύποπτος όταν αυτός εμφανίζεται να πραγματοποιεί συνάντηση/γεύμα στις 21 Αυγούστου 2019 (σ.σ. που φέρεται να επεδίωξε ο ίδιος και να πληρώσαμε εμείς) στο εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη με δυο στελέχη της Πρεσβείας της “Ηγεμόνος” και δη του πολιτικού τμήματος αυτής, αρμοδίων για τα ανθρώπινα δικαιώματα! Ποιος ήταν ο σκοπός και ποια ήταν η agenda της συνάντησης της Ανεξάρτητης Αρχής του Συνήγορου του Έλληνα Πολίτη; Και γιατί αυτή η συνάντηση δεν έγινε από την αρμόδια για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεύθυνση του Υπουργείου Εξωτερικών ή τουλάχιστον με την παρουσία εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών; Επιπλέον, γιατί δεν έλαβε χώρα η συνάντηση επισήμως και σε δημόσια δομή, ούτε εξεδόθη ανακοίνωση; Με ποια εντολή ο κ. Συνήγορος του Πολίτη πραγματοποίησε τη συνάντηση; Τι επικαλείται το με αριθμό 41357/19.08.2019 υπηρεσιακό σημείωμα του Συνηγόρου του Πολίτη που φέρεται να συντάσσεται για τις ανάγκες της συνάντησης; Για του λόγου το αληθές:
Ας επανέλθουμε όμως στην υγειονομική διάταξη 39Α, επαναλαμβάνοντας ότι ο πραγματικός λόγος που έγινε τόσο συντονισμένος, μεθοδευμένος και ελεεινός αγώνας για την κατάργηση (σ.σ. όχι την τροποποίηση, αλλά την κατάργηση και οριστική εξαφάνισή της) ήταν το γεγονός ότι αυτή, και βέβαια το θεμέλιό της, δηλαδή ο Διεθνής Κανονισμός Υγείας (Διεθνής Υγειονομικός Κανονισμός – νόμος 3991/2011) συνιστούσαν τεράστιο εμπόδιο στην ενεργοποίηση και στο ξεδίπλωμα της βιομηχανίας του μεταναστευτικού και προσφυγικού.
Με έναν Διεθνή Υγειονομικό Κανονισμό σε πλήρη ισχύ και ανάπτυξη, οι ΜΚΟ θα ήσαν στα μετόπισθεν και όχι πάνω στα σύνορα, οι μεταναστευτικοί δρόμοι θα ήσαν άλλοι (μιας και προορισμός ήταν η Ευρώπη), και όχι μέσω Ελλάδος, τα δισεκατομμύρια ευρώ θα πήγαιναν είτε στην Τουρκία είτε θα δίνονταν άμεσα στους ίδιους τους μετανάστες προκειμένου αυτοί να επιστρέψουν ή να παραμείνουν στις πατρίδες τους. Έτσι, η ντόπια πολιτική μαφία και τα παραφερνάλιά της (δημόσιο, παραδημόσιο, ΜΚΟ, προμηθευτές και πραματευτάδες του κράτους) θα έπρεπε είτε να μεταναστεύσουν είτε να …ποιήσουν την ανάγκη φιλοτιμία και να δουλέψουν σκληρά, όχι μόνο για το δικό τους συμφέρον αλλά και για το εθνικό συμφέρον.
Κάπου εδώ αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στις καλές υπηρεσίες των διαφόρων καθηγητάδων της αριστεράς, των διανοούμενων, επαγγελματιών ανθρωπιστών και δικαιωματιστών, αυτών που ποτέ δεν βγαίνουνε χαμένοι και που ποτέ δεν ξεμένουν από αφεντικά. Το Μάρτιο του 2015, κι αφού με καμουφλαρισμένο πολιορκητικό κριό τις εκδιδόμενες οροθετικές έπεσε το τείχος προστασίας, δηλαδή η υγειονομική διάταξη 39Α και ο Διεθνής Υγειονομικός Κανονισμός, έπιασε δουλειά η βολεμένη αριστερή πανεπιστημιακή διανόηση για να διαλαλήσει στα πέρατα της γης το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι ένα ξέφραγο αμπέλι και “μπάτε σκύλοι αλέστε…”. Σε χρόνο dt (τρεις εβδομάδες), και με μηχανισμό που θα ζήλευαν οι πολυεθνικές, απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα και έξω από αυτή, εστάλη το μήνυμα “ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ”, λες και η Ελλάδα είναι περιβόλι του κάθε Μπελαβίλα και μπορεί να το διαθέτει χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Χωρίς κανείς να τον ελέγξει και να τον φρενάρει, διακήρυξε με το γνωστό αριστερό τσαμπουκά ότι κάνει τον Πειραιά άτυπο ανοιχτό hot spot.
Αντιγράφουμε από το προωθητικό υλικό της εποχής, όπως δημοσιεύτηκε σε ιστοσελίδα του Λιμανιού:
“Ένα ευρύ μέτωπο υποστήριξης και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, το «Κοινωνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες» συγκροτήθηκε την Τετάρτη στο λιμάνι του Πειραιά παρουσία δεκάδων εθελοντών, υπουργών όπως ο Νίκος Φίλης και ο Αν.Μπαλτάς, βουλευτών όπως η Ελένη Σταματάκη και η Μαρία Γιαννακάκη, ανθρώπων από τον χώρο των Γραμματών και των Τεχνών όπως η Ρέα Γαλανάκη, από τον χώρο του Αθλητισμού όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, από το χώρο της αυτοδιοίκησης όπως ο Γιώργος Γαβρίλης και ο Πέτρος Κόκκαλης, αλλά και την εκκλησία με εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου κκ. Ιερώνυμου να δίνει το παρών.
Με τίτλο «Καλώς τους» σχηματίστηκε έτσι το «μέτωπο του καλού», όπως είπε και ο συντονιστής της εκδήλωσης, [σ.σ. καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ], Νίκος Μπελαβίλας, που σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς σηκώνει το κεφάλι, διαλέγει τη σωστή όχθη και εμπράκτως στηρίζει τους χιλιάδες δυστυχισμένους πρόσφυγες που μετατρέπουν πλέον εκ των πραγμάτων τον Πειραιά σε ένα άτυπο hot spot.
Τη συγκρότηση αυτού του Κοινωνικού Συμβουλίου για τους πρόσφυγες χαιρέτισε εκ μέρους του ΟΛΠ ο αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος Γ. Κυραμαργιός. Τους στόχους της συγκρότησης αυτού του Κοινωνικού Συμβουλίου περιέγραψε με την εισήγησή του ο εκ των εμπνευστών της κίνησης Νίκος Μπελαβίλας.
Η έκκληση που ακολουθεί- το ιδρυτικό κείμενο αυτής της πρωτοβουλίας είναι όλο κι’ όλο 130 λέξεις. Αυτό επιλέξαμε να κυκλοφορήσουμε αφαιρώντας όσα μπορούν να μας χωρίσουν, βάζοντας μαζί όσα περισσότερα μας ενώνουν. Είναι έτοιμο στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά, ρωσικά, αραβικά και τουρκικά.
Έτοιμο να απογειωθεί στο διεθνές διαδίκτυο και να απλωθεί σε όλο τον κόσμο. Ονομάσαμε αυτή την ας την πούμε ένωση πολιτών Κοινωνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες “Social Council for Refugees” και βάλαμε προμετωπίδα τον πιο ανοιχτόκαρδο και πιο ελληνικό χαιρετισμό που μπορούσαμε να φανταστούμε: “Καλώς τους!”.
Οι πρώτοι που το υπογράφουμε συμβολικά και μόνον – και από αύριο δεν θα ξεχωρίζουμε ανάμεσα στις πολλές και στους πολλούς- σας ζητάμε να τρέξουμε όλες και όλοι μαζί, ώστε μέσα σε ένα μήνα να έχει συνυπογραφεί από χιλιάδες προσωπικότητες και φορείς από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο.
ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το δράμα που συντελείται σήμερα στα νερά του Αιγαίου και στα σύνορα των Βαλκανίων είναι γνωστό σε όλη τη υφήλιο. Εμείς, που υπογράφουμε είμαστε εδώ, είμαστε μαζί! Βοηθάμε στα νησιά, στον Πειραιά, στην Ειδομένη, παντού στις ευρωπαϊκές καμπάνιες. Στεκόμαστε δίπλα στους ανέστιους αυτού του σκληρού πολέμου, στα δύσκολα μέτωπα της υποδοχής, της φιλοξενίας και στήριξης των προσφύγων. Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση τη διαθεσιμότητά μας να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να διαδοθεί το έργο των χιλιάδων εθελοντών, να απλωθεί το μήνυμα της αλληλεγγύης και υποστήριξης, σε όλη την Ευρώπη: “Καλώς Ήλθατε Πρόσφυγες”! Σας καλούμε να συνυπογράψουμε και να διαδώσουμε αυτή την έκκληση, να συμμετέχουμε σε κάθε δράση που στοχεύει σε αυτή την κατεύθυνση, να συντονιστούμε για την όσο πιο αποτελεσματική, αλληλέγγυα και ανθρώπινη αντιμετώπιση του μεγάλου προσφυγικού ζητήματος. “Καλώς τους!””
Δυο-τρεις μήνες κράτησε, όλους κι όλους, το …τεράστιο εγχείρημα των Μπελαβίλα και Σια. Τόσο χρειάστηκε για να ανοίξουν οι πύλες. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο καθηγητής Μπελαβίλας και η παρέα του εξαργύρωσαν την ακτιβιστική πολιτική υποθήκη που ενέγραψαν με τον τρίμηνο θεατρινισμό τους, παίρνοντας από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το χρίσμα για τη διεκδίκηση της Δημαρχίας του Πειραιά. Το “ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ” δεν χρειαζόταν πια, και το ομώνυμο website γρήγορα εγκαταλείφθηκε, αλλά τα χέρια που αργότερα το δέσμευσαν έχουν ειλικρινείς προθέσεις, σε αντίθεση με την παρέα Μπελαβίλα, και κάνουν πράξη αυτό που λένε. Το kalostous.gr ανήκει πλέον σε σουβλατζίδικο των Αθηνών, που ο ιδιοκτήτης και το προσωπικό δικαιωματικά μπορούνε να λένε στους πελάτες τους “ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ”, διότι είναι το μαγαζί τους.
Το τίμημα για να παιχτεί το εμπόριο με τα …εκατομμύρια “νύφες και νυμφίους” της Ανατολής και της Αφρικής το πλήρωσε, με τη ζωή της, η εμπροσθοφυλακή της λεγεώνας των Ελληνίδων εκδιδόμενων οροθετικών. Κάποιες αυτοκτόνησαν και άλλες πέθαναν υπό το βάρος της δίωξης, της ανίερης εκμετάλλευσης και της δημόσιας διαπόμπευσης. Πρόκειται για μια από τις πιο ελεεινές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, μιας ιστορίας που πρέπει να γραφτεί με όλες της τις λεπτομέρειες και να αποτελέσει τη διόπτρα για να ιδωθεί εκ νέου και σε όλες του τις πτυχές ο μύθος του “ανθρωπισμού” και το έπος του μεταναστευτικού-προσφυγικού. Εν τέλει, όμως, τη νύφη την πλήρωσε η Ελλάδα στο σύνολό της, εξαναγκάζοντας σε μετανάστευση το πιο ζωντανό και παραγωγικό δυναμικό της.
Θεωρώντας εκ παραλλήλου και συγκριτικά την “υγειονομική” περιπέτεια των εκδιδόμενων οροθετικών των ετών 2012-2015 και την περιπέτεια ημών όλων στην κορωνοεποχή, θα έπρεπε ήδη να ήμασταν ψυλλιασμένοι. “Οροθετικοί” πλέον είναι άπαντες, με άθλιες ΠΝΠ και ΚΥΑ, και με καταργημένο πλήρως τον θεμελιώδη νόμο για την προστασία της δημόσιας υγείας, ήτοι τον Διεθνή Κανονισμό Υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Κι αυτό δείχνει να μην το έχουν αντιληφθεί ούτε εκείνοι που αυτοπροβάλλονται ως μαχητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, και φυσικά ούτε οι τηλεμαϊντανοί, καθηγητάδες και ειδικοί, πλασιέ των …προϊόντων υγείας αιχμής.
Στο όνομα δήθεν του “ανθρωπισμού” και της “ιδιαίτερης αξίας” του ανθρώπου, εν προκειμένου του οροθετικού ανθρώπου, συντελέστηκε, εκ προμελέτης, το έγκλημα κατά της ζωής του ανθρώπου. Δεν νοείται προστασία της δημόσιας υγείας χωρίς κράτος δικαίου, χωρίς το θεμελιακό νόμο που ορίζει τον κανόνα στάθμισης των δικαιωμάτων και τον τρόπο διαχείρισης των ανθρωπίνων πραγμάτων έναντι των πραγματικών (και όχι των πιθανών και των αορίστων και …αοράτων) κινδύνων της δημόσιας υγείας.
Παραλειπόμενα:
Αυτή η μια και μοναδική δοκιμαστική περιπέτεια της υγειονομικής διάταξης 39Α -σκόπιμα παιγμένη και εξαντληθείσα στο ζήτημα της υγείας κάποιων δεκάδων εκδιδόμενων οροθετικών- αποδεικνύεται πως είχε-έχει πλούσιο ελεεινό παρασκήνιο και πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Η αναζήτηση της πολύπαθης διαδρομής της οδηγεί σε ερεβώδη βάθη της ελληνικής και της διεθνούς πολιτικής διαπλοκής όπου εντοπίζονται γεωπολιτικά deals, συμφεροντολογικά παθολογικά παιχνίδια, εξωθεσμικές πιέσεις των μαφιών δια των διαφόρων πρόθυμων κοινωνικών μοχλών (εν γνώση ή εν αγνοία των τελευταίων), και στο βάθος νέες-μεγάλες-δουλειές.
Η περιπέτεια της υγειονομικής διάταξης 39Α καταγράφηκε, ακόμα και από τους ανθρώπους που ερεύνησαν το ζήτημα, μονοδιάστατα ως μια απάνθρωπη συνδυασμένη (αστυνομική και ιατρική) επιχείρηση σε βάρος μιας μικρής ομάδας αναξιοπαθούντων. Κανένας, μας κανένας, από όσους ενεπλάκησαν ή καταπιάστηκαν με το γεγονός δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη και το σκοπό της ύπαρξης του Διεθνούς Κανονισμού Υγείας (ως νόμου 3991/2011), όπως και την αναγκαιότητα να οργανωθεί και να εξοπλιστεί καταλλήλως και επαρκώς η Χώρα απέναντι σε μείζονος και καθολικής απειλής μολυσματικές νόσους και συντρέχοντες κινδύνους. Αν συνειδητοποιούμε σε ποια κατάσταση έχουμε περιέλθει εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, και τι έχει συντελεστεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής όλων μας, και όχι μόνο σε ζητήματα ελευθερίας και δικαιωμάτων, τότε η θεώρηση της πολεμικής ενάντια στην υγειονομική διάταξη (και κατ’ επέκταση στον Διεθνή Κανονισμό Υγείας) αλλάζει ολοκληρωτικά. Και θα πει κανείς, μα τόσο κοντόφθαλμοι ήσαν όλοι μόλις χθες; Μα κανείς δεν αντιλαμβανόταν ότι μπορεί ένας SARS ή ένας MERS να μας κάνει να χάσουμε τ’ αυγά και τα πασχάλια για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα; Οι πολιτικοί, οι ιατροί, οι επιστήμονες εν γένει, και τα Ηνωμένα Έθνη δεν δικαιολογούνται να πουν δεν γνωρίζαμε, δεν το περιμέναμε, κάναμε λάθος. Πρόκειται ξεκάθαρα, όπως αναλύσαμε παραπάνω, για εσκεμμένο λάθος, κι ακόμα περισσότερο για συντονισμένη μεθοδευμένη θεσμική εγκληματική ενέργεια και απόφαση.
Σε ένα πλούσιο σε παραπομπές και λεπτομέρειες άρθρο της, την 1η Μαΐου 2019, στο Ηλεκτρονικό Περιοδικό T-Zine.gr, υπό τον ευρύ τίτλο “Κλείνουν σήμερα επτά χρόνια από το πιο βίαιο πογκρόμ της μεταπολίτευσης – Επτά χρόνια απ’το πογκρόμ κατά οροθετικών: ένα μείγμα πολιτικών για να μην ξανασυμβεί αυτή η ντροπή”, η σκηνοθέτιδα Ζωή Μαυρουδή επιχειρεί να συλλάβει τις διαστάσεις του εγκλήματος. Ωστόσο, δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα. Κλείνοντας το άρθρο της, η σκηνοθέτιδα γράφει το εξής: “Το πογκρόμ του 2012 μπορεί να είναι παρελθόν, έχει όμως εγκαθιδρύσει ένα απειλητικό προηγούμενο. Εάν αποτύχουμε να αλλάξουμε τις συνθήκες που το επέτρεψαν, η επανάληψη μιας ακραίας επιχείρησης στο μέλλον, θα είναι και δική μας ευθύνη”. Εδώ, με όλο το σεβασμό στην ίδια και στο έργο της, θα χρειαστεί να διαφωνήσουμε με τη σκηνοθέτιδα. Οι συνθήκες άλλαξαν. Αυτό σηματοδότησε η οριστική κατάργηση της υγειονομικής διάταξης 39Α. Κι αυτό ήταν που άνοιξε το δρόμο της ακραίας επιχείρησης που βιώνουμε όλοι πλέον, ανεξαιρέτως. Η αλλαγή χρήσης ιού είναι επουσιώδες ζήτημα. Το ουσιώδες πλέον είναι ότι ο μέχρι χθες εγκαθιδρυμένος στη Δύση ανθρωπισμός (τόσο ηθικός όσο και ο κανονισμένος) κατέρρευσε σαν γυάλινος πύργος στην όψη ενός κορωνοϊού. Μας αφαιρέθηκε, αίφνης, το ηθικο-κανονιστικό που τόσο πολύ (ως ανθρωπιστές-άνθρωποι) είχαμε συνηθίσει και που μας έκανε να νιώθουμε ότι είμαστε στη σωστή πλευρά, στη σωστή πορεία πλεύσης. Είμαστε οριακά πλέον άνθρωποι, και η μόνη ασφαλής πυξίδα είναι το ένστικτο. Κανένας -ισμός.
H σκηνοθέτιδα Ζωή Μαυρουδή έχει δημιουργήσει το ντοκιμαντέρ “ΕΡΕΙΠΙΑ (Ruins) – Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης”, την αυτοτελή αξία του οποίου οφείλουμε να αναγνωρίσουμε.
Ανδρέας Λοβέρδος, Άδωνις Γεωργιάδης, Φωτεινή Σκοπούλη, Παναγιώτης Κουρουμπλής, είναι οι Υπουργοί Υγείας που έβαλαν την υπογραφή τους στο πήγαινε-έλα της υγειονομικής διάταξης 39Α. Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και ο Σωτήρης Τσιόδρας έχουν επίσης συμμετοχή σε αυτή την ιστορία. Ο μεν πρώτος ως κυνηγός κεφαλών εκδιδόμενων οροθετικών, ο δε δεύτερος ως ιατρός του ΚΕΕΛΠΝΟ και εις εκ των εισηγητών κατάργησης της υγειονομικής διάταξης 39Α. Είναι εντυπωσιακό πάντως, τω καιρώ εκείνω, το γεγονός ότι οι …“ανθρωπιστές” της πολιτικής, της δημόσιας υγείας και του νόμου θεωρούσαν ότι καμία σοβαρή υγειονομική απειλή δεν υπάρχει ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα, όπως και ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν σύγχρονο (διεθνή ή εσωτερικό) υγειονομικό κανονισμό, καθώς ο Αναγκαστικός Νόμος 2520 του 1940 εθεωρείτο -κατ’ αυτούς- επαρκής.
Είμαστε εδώ που είμαστε, και η πραγματικότητα, η καθολική και παγκόσμια πραγματικότητα, έχει ξεπεράσει και την πιο οργιάζουσα φαντασία. Ανεπάρκεια, ανικανότητα, σκοπιμότητα, συνωμοσία· ποιο από όλα αυτά άραγε, ή μήπως όλα μαζί συνέτειναν στο να είμαστε στην κατάσταση που είμαστε, και χωρίς λογικά και συνταγματικά συγκροτημένο νόμο;
Στις 31 Μαρτίου 2020, η ιατρός-πνευμονολόγος Χρυσούλα Μπότση, ιατρός του ΚΕΕΛΠΝΟ και αναπληρώτρια του κ. Τσιόδρα στην Ομάδα που εισηγήθηκε την κατάργηση της 39Α, δίνει τη δική της εκδοχή των πραγμάτων με άρθρο της που δημοσιεύει στο διεθνές πρακτορείο Pressenza. Παραθέτουμε δυο αποσπάσματα από το άρθρο της:
“1η Απριλίου 2012: κοινή συνέντευξη του Υπουργού υγείας, Α. Λοβέρδου με τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μ. Χρυσοχοΐδη. Ανακοινώνεται ο υποχρεωτικός υγειονομικός έλεγχος του μεταναστευτικού πληθυσμού. Η Υγειονομική διάταξη 39 Α (ΦΕΚ 1002/β/2012) με θέμα: “Ρυθμίσεις που αφορούν τον περιορισμό της διάδοσης λοιμωδών νοσημάτων” είναι γεγονός και υποστηρίζεται από πολυσέλιδη αιτιολογική έκθεση υπογεγραμμένη από τη Γενική Γραμματέα Δημόσιας Υγείας. Η διάταξη επιχειρεί – πέραν του ελέγχου των ίδιων των μεταναστών – να μιλήσει και για τις προδιαγραφές διαμονής των μεταναστών. Οι υγειονομικοί έλεγχοι εναρμονίζονται με τους αστυνομικούς ελέγχους. Δύο πρακτικά αντίθετης ιδεολογίας υπηρεσίες, συμπορεύονται, αλληλεπιδρούν σε ένα περίεργο φαινόμενο ώσμωσης. Η καταστολή με τη φροντίδα”.
“Τώρα ζούμε μια επιδημία που, αν και θα βόλευε τη λογική της υγειονομικής βόμβας που αποτελεί ο μεταναστευτικός πληθυσμός να ‘ρθει από τον Έβρο ή τη Μόρια, ήρθε από το Μιλάνο και τα Ιεροσόλυμα. Η ανάγκη περιφρούρησης της δημόσιας υγείας οδηγεί υποχρεωτικά στην υποχώρηση δικαιωμάτων. Στους δρόμους κυκλοφορεί ελεύθερα μόνο η αστυνομία. Η 39Α αφορούσε σ’ εκείνη την ομάδα ανθρώπων που ζει στο περιθώριο. Αυτό που βιώνουμε σήμερα, αποτελεί περίτρανη διάψευση για την προέλευση επιδημικών φαινομένων ενάντια σε ό,τι επιχειρήθηκε συστηματικά να πιστέψουμε. Οι 39Α ωστόσο, δημιουργούνται μεθοδικά και εύκολα. Ειδικά αν βρουν το κοινωνικό σύνολο χαλαρό και ευένδοτο, να, όπως τώρα”.
Οι δημοσιογράφοι-“δημοσιογράφοι”, μηδενός εξαιρουμένου, δεν είδαν, δεν άκουσαν, “δεν κατάλαβαν” τίποτα από όσα αυτή εδώ η έρευνα αποκαλύπτει. Είμαστε όλοι πλέον επικίνδυνοι για την …ανθρωπότητα. Έτσι δεν είναι;
Κλείνοντας, επαναλαμβάνουμε ότι αυτό εδώ το πόνημα οφείλεται στην ανεξιχνίαστη αφέλεια των παραγωγών του, στην πεποίθηση ότι η ενζυματική δημοσιογραφία μπορεί να κάνει τη “βρώμικη δουλειά”. Δειγματοληπτικά, σηκώνουμε το βαρίδι 39Α.
Γεώργιος Σαρανταυγάς Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος
Οι Ολλανδοί, όπως και οι Γερμανοί, είναι σύμμαχοι και εταίροι μας. Η Τουρκία είναι σύμμαχός μας αλλά και ο μεγαλύτερος μπελάς μας. Η Αμερική είναι (ο) σύμμαχός μας αλλά και σύμμαχος των συμμάχων μας, και εκείνη που κουρδίζει τον αλλοπρόσαλλο συμμαχικό θεατρικό μηχανισμό.
Κάποιο έκτακτο και συνάμα άτσαλο κούρδισμα έγινε αυτές τις μέρες στο σύμπλεγμα Αθήνα-Άμστερνταμ-Άγκυρα. Βέβαια, το κούρδισμα έγινε στη χώρα της ωρολογοποιίας ακριβείας, και μάλιστα στη δεύτερη έδρα του ΟΗΕ, τη Γενεύη, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημειολογία.
Η “παράσταση” ξεκινά την 1η Νοεμβρίου. Στη Γενεύη, την ημέρα αυτή, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ επισκοπεί τα έργα και τις ημέρες (των τελευταίων περίπου πέντε ετών) της Ελλάδας στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στη Γενεύη έχει μεταβεί για να παρουσιάσει την ελληνική κατάσταση και να απαντήσει σε ερωτήσεις των “εξεταστών” ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ. Πάνος Αλεξανδρής, συμπαριστάμενος στον εκεί Πρέσβη μας, Παναγιώτη Στουρνάρα.
Ο Κουρδιστής (Κυβέρνηση των ΗΠΑ) έχει διατάξει τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία του σε Διεθνείς Οργανισμούς στη Γενεύη να καταθέσει δήλωση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών που να αφορά στην Ελλάδα. Ο Κουρδιστής επέλεξε να κάνει χρήση ενός δικαιώματος παρέμβασης/επιρροής που του δίνει ο κανονισμός. Θα μπορούσε να μην το κάνει. Η ενέργεια αυτή έγινε, προφανώς, επί σκοπού, στο πλαίσιο των “soft” κινήσεων της διπλωματίας.
Το πρώτο πράγμα που φέρεται να ζητά η Κυβέρνηση των ΗΠΑ από την Ελλάδα ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, με τη δήλωσή της αυτή, είναι η πραγματοποίηση εξονυχιστικής, διαφανούς, και αξιόπιστης διερεύνησης των αναφορών περί επαναπροωθήσεων στη θάλασσα (pushbacks):
The United States recommends that Greece: 1. Conduct thorough, transparent and credible investigations into reports of abuses against asylum seekers and migrants, including pushbacks at sea that endanger the lives of migrants, destruction of identity documents, and the forcible deportation of asylum seekers holding valid residency credentials.
Σε άλλο σημείο, στη δήλωσή της, η Κυβέρνηση των ΗΠΑ ζητάει από την Ελλάδα να αυξήσει τις ποινές που αφορούν σε βία κατά μελών εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών μειονοτικών ομάδων, γυναικών και μη συμβατικού γένους ατόμων, πράξεων αντισημιτισμού και άλλων εγκλημάτων μίσους:
2. Strengthen the penalties for violence targeting members of national, racial, ethnic, and religious minority groups, women and gender non-conforming persons, acts of antisemitism, and other hate crimes.
Κλείνοντας, η Κυβέρνηση των ΗΠΑ, συστήνει (urge – μετ’ επιτάσεως) στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει το ζήτημα της αντικανονικής μετανάστευσης κατά τρόπο συμβατό με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των θιγόμενων ατόμων:
We recognize irregular migration poses a significant challenge for Greece and urge it to respond in a manner consistent with respect for the human rights of the affected individuals.
Την 9η Νοεμβρίου, μια Ολλανδή, σε μια θεατράλε επίδειξη “ανεξάρτητης” δημοσιογραφίας, που θα’ λεγες ότι έφυγε σαν ελατήριο από το χέρι του Κουρδιστή, βάζει φωτιά στα μπατζάκια του Πρωθυπουργού της Ελλάδας. Έτσι το κατέγραψαν οι κάμερες.
Δυο μέρες μετά, την 11η Νοεμβρίου, ο Τούρκος Πρόεδρος παίρνει τη σκυτάλη στην παράσταση. Σαν άλλο ελατήριο κι αυτός, για το οποίο ευθύνεται το χέρι του Κουρδιστή, μεταφέρει προς κάθε ενδιαφερόμενο το μήνυμα ότι «οι Έλληνες καταδικάζουν στον θάνατο τους πρόσφυγες, τρυπώντας τις φουσκωτές βάρκες τους». Όπως και ο Αμερικάνος, διπλωματία με τα ανθρώπινα δικαιώματα κάνει όταν λέει «Αν ανοίξουμε τα σύνορά μας, δεν ξέρω τι θα πάθει η Ελλάδα». Και βέβαια δεν έχει άδικο όταν λέει ότι η Ελλάδα «έχει μετατραπεί σε αμερικανική στρατιωτική βάση», επ’ αφορμή της έναρξης των εργασιών υποστήριξης και εγκατάστασης μιας δύναμης περίπου 400 ανδρών των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην Αλεξανδρούπολη, ξέχωρα από την παραχώρηση του Λιμένα.
Από την άλλη, η Ελλάδα δεν ξέρει πού πατάει, τι τής γίνεται, με ποιους είναι, με ποιους δεν είναι, γιατί είναι μαζί με όσους είναι, πόσα δίνει, ποιοι την εκμεταλλεύονται, ποιοι της σκάβουν το λάκκο, και τι τέλος πάντων έχει αποκομίσει από όλες της τις εμπλοκές και τις εκδουλεύσεις.
Ήξερε ή δεν ήξερε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, την ώρα που πούλαγε πατριωτικό τσαμπουκά και έκανε μαθήματα αστικής και δημοσιογραφικής ευγένειας στην Ολλανδή δημοσιογράφο, ότι οι Αμερικανοί σύμμαχοι είχαν, εμμέσως πλην σαφώς, “καταδώσει” ενώπιον του ΟΗΕ και όλων των χωρών του κόσμου την Ελλάδα, αφήνοντας αιχμές για την αξιοπιστία της ελληνικής Κυβέρνησης; Κι αν ο Πρωθυπουργός δεν το γνώριζε διότι του το απέκρυψε το Υπουργείο Εξωτερικών (σ.σ. ο Υπουργός Εξωτερικών και η Δ/νση Δ4 του ΥΠΕΞ), η Ολλανδή δημοσιογράφος σαφέστατα και γνώριζε την ενέργεια (factum) των Αμερικανών, γιαυτό και είχε τέτοιον αέρα. Εκούσα άκουσα μετέφερε το μήνυμα τής μιας πλευράς πίεσης (Αμερική και διεθνή παράκεντρα) και έδωσε πάσα στην άλλη πλευρά πίεσης, δηλαδή στον Πρόεδρο Ερντογάν, ώστε να καμφθούν ή και να καούν εθνικές αντιστάσεις… Το θεατράλε του γεγονότος στο Μαξίμου κρύβει αλλά και αποκαλύπτει εξόχως σοβαρά ζητήματα.
Συνεπώς, αλλού είναι το ζήτημα και όχι αν ο Μητσοτάκης κατατρόπωσε την Ολλανδή. Το ζήτημα είναι τι παιχνίδια παίζονται μέσα στον ελληνικό κύκλο διακυβέρνησης της χώρας και αν εκπροσωπούνται και υποστηρίζονται καταλλήλως και επαρκώς τα ελληνικά συμφέροντα στους διεθνείς οργανισμούς. Το ζήτημα είναι επίσης τι παιχνίδια παίζει η κυβέρνηση μας με την Κυβέρνηση του Προέδρου Biden και τι άλλα παιχνίδια παίζει η Κυβέρνηση του Προέδρου Biden με την Τουρκία και την Ευρώπη παζαρεύοντας την Ελλάδα.
Εάν ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας προσεβλήθη μια από την Ολλανδή δημοσιογράφο, εγώ ως Έλλην πολίτης προσεβλήθην δέκα από τη δήλωση που κατέθεσε η Αμερικανική Κυβέρνηση για την Ελλάδα στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Το χειρότερο όλων είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι για τους Αμερικανούς και τους Τούρκους, αλλά και για όλους τους σοβαρούς παίκτες του διεθνούς συστήματος (μεταξύ αυτών και του εκπροσώπου της Αγίας Έδρας) τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι εργαλείο διπλωματίας και ο κυνισμός περισσεύει ειδικά σε αυτόν τον τομέα. Αν εμείς εδώ εξακολουθούμε να επιμένουμε να προβάλλουμε διεθνώς την εικόνα του μεγάλου ανθρωπιστή (σ.σ. διότι επισήμως, και διεθνώς, η Κυβέρνησή μας αρνείται ότι κάνει επαναπροωθήσεις στη θάλασσα), τη στιγμή που το μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει καταστεί μόνιμος μπελάς μας με απροσδιόριστες συνέπειες, μάλλον εμείς είμαστε οι μεγαλύτεροι εχθροί του εθνοκράτους μας και των δικαιωμάτων μας. Να θυμίσουμε ότι η Κυβέρνηση του Προέδρου Τραμπ είχε αποσύρει τις ΗΠΑ από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, αποκαλώντας το υποκριτικό και λέγοντας ότι διαβάλλει το Ισραήλ.
Κλείνοντας, και προκειμένου να ξεριζωθεί κάθε υπόνοια ότι σκοπός του παρόντος είναι να βληθεί ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του, τους πετάω το γάντι, και το γάντι το πετάω πρωτίστως στη Βουλή των Ελλήνων (ένεκα αρμοδιότητος), και τους καλώ να διερευνήσουν τα έργα τις ημέρες της άθλιας Κυβέρνησης Τσίπρα και των παραφερναλίων της (σ.σ. θυμάστε τα «καλώς τους» τού Πειραιά και το περιβόητο «τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάνω από τις συμφωνίες»). Τους καλώ για αρχή να απαντήσουν σε εμένα και στον προσβεβλημένο ελληνικό λαό στο εξής ερώτημα, το οποίο συνδέεται άμεσα με τη δήλωση των Αμερικανών στον ΟΗΕ:
Σε τι αποσκοπούσε, και υπό ποια νόμιμη εντολή, η παράθεση γεύματος εργασίας τριών ατόμων από το Συνήγορο του Πολίτη, κ. Ανδρέα Ποττάκη, σε στελέχη του πολιτικού τμήματος της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, αρμόδια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στις 21.8.2019, σε εστιατόριο της Αθήνας (σ.σ. Μουσείου Μπενάκη); [ΑΔΑ: 6ΟΑΟΙΜ0-ΒΛΒ]
Αν η διεθνής πολιτική και διπλωματία μας σε τόσο κρίσιμα ζητήματα, όπως το άτακτο/ακανόνιστο και χρόνιο μεταναστευτικό-προσφυγικό, εκτελείται εν κρυπτώ και παραβύστω από αναρμόδιους θεσμούς και πρόσωπα, τότε δεν είμαστε μακριά από τη στιγμή που θα μας κλαίνε οι ρέγγες στη στεριά και στη θάλασσα όλους, μαζί έλληνες και μετανάστες-πρόσφυγες, σε έναν μακάβριο εξισωτισμό υπό τις πρεσβείες των Ηνωμένων Εθνών και στο βωμό των συμφερόντων των μεγάλων Εθνών.
Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία σήμα κατατεθέν του Αρκαλοχωρίου θα ξαναχτιστεί από την αρχή.
Σε αυτή την εκκλησία στο λόφο πάνω από το Αρκαλοχώρι και μέσα στο αρχαιολογικό χώρο, έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή ο 62χρονος Ιάκωβος Τσαγκαράκης καθώς ο μεγάλος σεισμός της Δευτέρας τον βρήκε μέσα να πραγματοποιεί εργασίες.
Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελίου και Βιάννου κ. Ανδρέας μιλώντας στο Ράδιο Κρήτη και την εκπομπή του Λευτέρη Βαρδάκη ανέφερε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στο Αρκαλοχώρι δεσμεύτηκε ότι θα ξαναχτιστεί ο ιερός ναός που κατέρρευσε ολοσχερώς από το σεισμό.
Παράλληλα ανέφερε ότι παρά πολύ ναοί έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές και τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσουν επαφές με Περιφέρεια και Υπουργεία για την αποκατάστασή τους ενώ η Εκκλησία είναι δίπλα στους πληγέντες.
“Ήταν είπε ένα μεγάλο πλήγμα για την περιοχή ο σεισμός και γενικότερα η σεισμική ακολουθία ωστόσο με τη βοήθεια του Θεού θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και θα ξανασταθούμε στα πόδια μας” και όσο για το θάνατο του Ιάκωβου Τσαγκαράκη συλληπήθηκε την οικογένειά του λέγοντας ότι ο άτυχος 62χρονος είχε κάνει τάμα να διασώσει την εκκλησία και να τη διαφυλάξει.
Το σπήλαιο του Προφήτη Ηλία
Στη θέση Προφήτης Ηλίας ή Σαρανταυγάς, σε μικρό σπήλαιο, που υπήρξε κέντρο λατρείας, ανακαλύφθηκαν αρκετά χάλκινα αντικείμενα, τα οποία πουλήθηκαν στους χωρικούς ως μέταλλο. Λόγω αυτού του γεγονότος ο Ιωσ. Χατζηδάκης έκαμε πρόχειρη ανασκαφή στο σπήλαιο και βρήκε πρωτομινωικά αγγεία και χάλκινα μαχαίρια, ξίφη κλπ.
Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν το 1932 από το Σπύρο Μαρινάτο και το Νικόλαο Πλάτωνα. Βρέθηκαν πολλά αντικείμενα, κυρίως διπλά πελέκια, πολλά από τα οποία ήταν διακοσμημένα με χρυσό, καθώς επίσης και το μακρύτερο (μήκους 1,05μ.) ξίφος της προϊστορικής Ελλάδας και άλλα. Ένας χάλκινος πέλεκυς γνωστός ως Πέλεκυς του Αρκαλοχωρίου έχει ιερογλυφικά σημεία ίδια με τα γνωστά σημεία του δίσκου της Φαιστού. Άλλος φέρει μινωική επιγραφή με γραμμική γραφή Α΄.
Το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως τόπος λατρείας από το 2.500 π.Χ., πιθανόν πολεμικής θεότητας, καθώς τα αφιερώματα είναι κυρίως όπλα. Η χρήση του ήταν πιθανότατα και ως χάλκινο εργαλείο, αφού έχουν ανακαλυφθεί τεμάχια χαλκού για επεξεργασία. Στην αρχαία εποχή το σπήλαιο γκρεμίστηκε, πιθανότατα από σεισμό, από την είσοδο, η οποία κλείστηκε και έτσι διασώθηκαν τα αντικείμενα που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.
Η ονομασία Σαρανταυγάς παραπέμπει και εκείνη σε χρυσάφι που πιθανόν υπήρχε μέσα στο σπήλαιο, θέλοντας μία κότα με σαράντα χρυσά αυγά να ζει στο βαθύτερο σημείο του σπηλαίου.
LABYRINTH GREECE 