Οι Αρχαίοι Έλληνες (σ.σ. δεν λέω οι πρόγονοί μου, καθώς δεν γνωρίζω αν είμαι στη γραμμή αίματος της φυλής· εξάλλου μπορεί να μην είναι το αίμα που κάνει τους Έλληνες, αλλά κάτι άλλο) θαρρείς πως είχαν πέτρινη καρδιά. Καταπιάστηκαν τόσο πολύ με την πέτρα μεταποιώντας την σε Τέχνη, που είναι σαν να την χώρεσαν μέσα τους, σε κρίσιμη θέση. Κόπιασαν τόσο πολύ πάνω στην πέτρα και, ενώ γνώριζαν την απεραντοσύνη του χάους της πέτρας και το πεπερασμένο του είδους τους, κληροδότησαν άνευ όρων το απαράμιλλο έργο τους, μιας και η πρώτη ύλη είναι σε αφθονία στο Στερέωμα. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος υπήρξε βαθιά συνειδητοποιημένος όσον αφορά στην φθαρτότητα της ύλης, και ως ύλη αντιμετώπισε τον εαυτό του.
Αυτό που συνέβη στην Αναγέννηση, μετέπειτα στο Διαφωτισμό, και ποικιλοτρόπως στη Νεωτερικότητα, δεν απηχεί το κληροδοτημένο βάρος των Ελλήνων. Απηχεί μάλλον την ένδεια ή τη φυγοπονία, ή καλύτερα την υποκρισία εκείνων που δεν αρκέστηκαν στον τιμητικό τίτλο του να είναι δούλοι των Ελλήνων.
Οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν επισταμένα με την ονοματοδοσία, ένεκα γλώσσας, ένεκα διανοίας. Τίποτα, όμως, στην τύχη. Τι θα σκεφτόταν άραγε ένας αρχαίος Έλληνας, φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητής, αν του λέγαμε ότι εμείς διαλέξαμε μιαν ασήμαντη, μικρή πέτρα, έντεκα εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, την ονομάσαμε «Δίμορφο», κι ύστερα τη χτυπήσαμε με ένα τεχνολογικό βέλος; Πιθανότατα θα φανταζόταν ότι έχουμε λύσει όλα μας τα ζητήματα εδώ, και διασκεδάζουμε την πλήξη μας παίζοντας darts στον ουρανό.
Το ημερολόγιο δείχνει 27 Σεπτεμβρίου 2022. Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, ένας περίεργος σεισμός, σαν γροθιά από τον ουρανό, ισοπεδώνει το Αρκαλοχώρι, και γκρεμίζει το χαρακτηριστικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, σκοτώνοντας έναν άνθρωπο.
27 Σεπτεμβρίου 2022, ώρα Ελλάδος 2.14′ π.μ., το διαστημικό σκάφος DART (Double Asteroid Redirection Test) οδηγείται με ταχύτητα 22000 kph, προσκρούει και συντρίβεται πάνω στην επιφάνεια του «Δίμορφου», του μικρού φεγγαριού του αστεροειδούς «Διδύμου», με σκοπό να αλλάξει την τροχιά του. Την πορεία του σκάφους DART κατευθύνει το μάτι του «Δράκου» (DRACO – Didymos Reconnaissance and Asteroid Camera for Optical navigation), η κάμερα που βρίσκεται πακτωμένη επάνω του. Την πρόσκρουση σηματοδοτεί η απώλεια του σήματος της κάμερας DRACO.
Κάπου πιο πίσω λέγεται ότι τριγυρίζει το LICIACube για να πάρει φωτογραφίες μετά την πρόσκρουση (ejecta – υλικά εκτόξευσης από την επιφάνεια του Δίμορφου). Το LICIACube είναι μία ιταλική διαστημική κατασκευή και φέρει δύο κάμερες, την LEIA (LICIACube Explorer Imaging for Asteroid) και την LUKE (LICIACube Unit Key Explorer). Το LICIACube «φορτώθηκε» επάνω στην αποστολή DART, και αποσπάστηκε 15 ημέρες πριν την πρόσκρουση.
Είναι τρομερά ενδιαφέρον να εντρυφήσει κανείς στην ονοματοδοσία της επιχείρησης. Ο «Δίδυμος» είναι εννοιολογικός στόχος υπό την έννοια του δυαδικού, του binary. Αν κανείς φέρει στη μνήμη την αμερικανική υπερπαραγωγή «Star Wars» -που έγραψε ιστορία στο genre της επιστημονικής φαντασίας- θα αντιληφθεί ότι ανάμεσα στους κινηματογραφικούς χαρακτήρες πρωταγωνιστούν ο Luke και η Leia. Μάλιστα, αυτοί οι δύο είναι δίδυμα αδέρφια, που έχουν γεννηθεί από γυναίκα ευγενούς καταγωγής, και επροσωπούν την «φωτεινή πλευρά της Δύναμης». Το όνομα Licia είναι θηλυκό, και ετυμολογικά συνδέεται με έννοιες όπως: ευγενούς καταγωγής, χαρούμενη (Felicia), φωτεινή (Lycia). Star Wars, λοιπόν, brought to you by NASA, Ιταλία, Ελλάδα.
27 Σεπτεμβρίου 2022, κι ανάμεσα στις ειδήσεις της ημέρας φιγουράρει μια εικόνα από το Αθηναϊκό ματωμένο λιθόστρωτο της οδού Ζαγρέως στον Κεραμεικό. Συνειρμικά και κατοπτρικά έρχεται στο νου η άτυχη, πληγωμένη πέτρα του διαστήματος, την οποία ονομάτισε ένας νεοέλληνας από πανεπιστήμιο που φέρει το όνομα του Αριστοτέλη. Δίμορφος, Ζαγρέας, Διόνυσος, είναι το ίδιο πράγμα.
Θαρρώ πως οι Τιτάνες, ως άνθρωποι που είναι πια, εκδίκηση γυρεύουν.
Χάρη στην πρωτοβουλία του ιστολογίου AttikaNea και με την συνδρομή του NIOLAND, το βίντεο της διάλεξης του Δρ James Davies για την Ψυχιατρική και την BigPharma είναι πλέον διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους. Ακολουθεί η αρχική δημοσίευσή μας και το βίντεο χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, με πρόσθετα στοιχεία από τη συνεισφορά του NIOLAND.
Ό,τι γίνεται για εμάς, γίνεται με εμάς. Συνηθίζουμε να λέμε «εκεί έξω», αλλά τα πράγματα συμβαίνουν εδώ μέσα, με εμάς Θίασο. Δεν μπορούμε λοιπόν να λέμε ότι είμαστε αποσπασμένοι από τον «θεατρικό συγγραφέα», τον «σκηνοθέτη» και τον «παραγωγό».
Ζούμε επικές ημέρες Θεάτρου και η ανθρωπότητα έχει την τιμητική της. Ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων είναι κατάμεστος από ατάκτως ερριμμένες, τετριμμένες ανακοινώσεις που πνίγουν και εξαφανίζουν το μεγάλο κρίσιμο γεγονός, τη διαρκή χειραγώγηση των πράξεων της ζωής και, πρωτίστως, του περιεχομένου και του τρόπου της ζωής. Ο Θίασος είναι απασχολημένος με το να παίζει στο δαιμονικό ρυθμό που υπαγορεύουν οι συντελεστές της παραγωγής, και δεν προλαβαίνει να δει ότι στον Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων το Δράμα του έχει θαφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών πληροφορίας.
«All the world’s a stage» (Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή / Ουίλιαμ Σαίξπηρ)
Αυτό εδώ το μήνυμα δεν έχει σκοπό να βρει μια προσωρινή θέση στο Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων. Γράφεται για να γίνει σαΐτα που θα πεταχτεί ίσα πάνω στη Σκηνή με σκοπό να διαταράξει την πλοκή και το παίξιμο. Ίσως να ακούγεται σαν παρέμβαση ενός «από μηχανής θεού», αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τέτοιους ορισμούς και προσδιορισμούς, καθώς έχουνε γίνει του συρμού στις μέρες μας. Σημασία έχει να διαταραχθεί το έργο και να μπλοκάρει ο Θίασος.
Μιλάμε και γράφουμε σε μια άλλη γλώσσα το εισαγωγικό μέρος -δηλαδή το ράμφος της σαΐτας- ώστε να διαπεράσει άνευ διατυπώσεων και προσκομμάτων την Αόρατη Κουρτίνα Συχνοτήτων, εκείνη που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πως παίζονται ενώπιον κοινού ανθρώπων. Κι ας πρόκειται για Θέατρο εκείθεν του Παραπετάσματος, όπου ένθεν υπάρχει μόνο ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων και τίποτε άλλο.
Σαν περάσει η σαΐτα και μπλοκάρει ο Θίασος, τότε θα δει από τη θέση του Κοινού τον εαυτό του. Αίφνης, τα διερωτήματα θα πέφτουνε βροχή και θα αποτυπώνονται όλα τόσο καθαρά σαν σε Βραχογραφία· ο άνθρωπος, το φίδι της ιατρικής, το νόμισμα της διαφθοράς, και το φτιαγμένο στη Γλώσσα του Όφεως δηλητήριο της Ψυχής.
Δεν φτάνει να λες, δεν λέει τίποτα να λες, όταν η γλώσσα η ίδια έχει δηλητηριαστεί. Θέλει τρόπο να μιλήσεις, κι αυτό σημαίνει υποχρεωτική αφαίμαξη της γλώσσας· μια μόνο σταγόνα να της αφήσεις. Να κατεβάσεις το σφυγμό, θέλει χρόνο, και με αίμα καθαρό να την ξαναγεννήσεις.
Τον τρόπο σού δείχνει η σαΐτα μου κι ο χρόνος πια είναι δικός σου. Και μάθε πως δεν είμαι μόνος· δούλεψαν μάστοροι, -υπάρχουν τέτοιοι- η σαΐτα μου σ’ εσένανε να φτάσει. Μην περιμένεις πληρωμή. Κατέβα κάτω απ’ τη Σκηνή, το Θίασο παράτα τώρα. «Πρόδωσε για να σωθείς…» Και δεν το λέω εγώ, το είπε Μέγας Ποιητής που δεν λαθεύει…
Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάθε είδους πόνο, τον πιο σφοδρό που θα προκληθεί πάνω στο σώμα του. Μεγαλύτερη ακόμα, ανεξιχνίαστη, είναι η αντοχή της ψυχής. Το σώμα προστατεύει την ψυχή. Δεν είναι όμως άτρωτη η ψυχή. Όταν η ίδια ευθέως στοχευτεί, δεν αποκλείεται η αρπαγή της.
Ποιος ορέγεται και ποιος φλερτάρει επικίνδυνα με την ψυχή σήμερα; Ποιος έχει ήδη στρατοπεδεύσει στην αυλή της ψυχής; Τι σημαίνει η απόπειρα αρπαγής της ψυχής από την ψυχιατρική; Πόσες αντοχές έχει ακόμα η ψυχή και ποιοι μεταφέρουν νύχτα την ψυχιατρική στην ανοπαία ατραπό, οδηγώντας τη στο στόμιο της ψυχής;
Έχουμε πέσει όλοι πάνω στο σώμα. Αυτό δεικνύει τόσο η αντίδραση των ανθρώπων στην πανδημία του κορονοϊού όσο και η επιλεγμένη διαχείρισή της (πολιτική, επιστημονική και επιχειρησιακή). Την πρωτοκαθεδρία στην εποπτεία και τον έλεγχο της ζωής, επιβεβαιωμένα πλέον, κατέχει η ιατρο-φαρμακευτική επιστήμη.
Το ίδιο έργο, το ίδιο Θέατρο σε πλανητικό επίπεδο. Ενιαίος πλέον ο Θίασος· η έτσι αποκαλούμενη ανθρωπότητα, ολόκληρη. Ένα πλήρες πάνδημο θεατρικό παραλήρημα χωρίς θεατές, ένα κλειδωμένο Θέατρο.
Η ανοπαία ατραπός δεν είναι πια ένα δύσβατο μυστικό πέρασμα, αλλά η άδεια Πλατεία και ολόκληρη η Πόλις γύρω και έξω από την Πλατεία, στην οποία οι μηχανικοί της ψυχιατρικής και οι συνέταιροί τους διεξάγουν την επιχείρηση κατάληψης της ψυχής. Αν δεν σπάσει εγκαίρως η πλοκή, αν δεν μπλοκάρει ο Θίασος, η ψυχή θα περάσει στα πλοκάμια του ερεβώδους επιστημονισμού, και τότε μόνο με επίκληση στη μυθολογία μπορεί να φανταστεί κανείς τρόπο διάσωσής της.
Είναι αφελής ή ύποπτος όποιος νομίζει ότι η ιατρικοποίηση της ζωής ξεκινάει με τον κορωνοϊό. Πολύ πριν από αυτόν, μεθοδευμένα, η ψυχιατρική άνοιξε το δρόμο για την παθολογικοποίηση μιας διαρκώς διευρυνόμενης δέσμης συμπεριφορών και ανθρώπινων καταστάσεων που άλλοτε ανήκαν στο φάσμα της «επώδυνης κανονικότητας» της ζωής. Θλίψη, πένθος, οργή, άρνηση, αυτά και πολλά άλλα είναι ασθένειες πλέον.
Την κούρσα οδηγεί η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, με το διαβόητο DSM-5 (Diagnostic & Statistical Manual of Mental Disorders, Έκδοση Πέμπτη), συμπορευόμενη με τις γνωστές φαρμακοβιομηχανίες. Η πέμπτη έκδοση του DSM (2013) έχει εμπλουτιστεί με νέες, «εξωτικές» ασθένειες της ψυχής, ενώ αριθμεί πλέον περίπου 370 ψυχικές διαταραχές…
Το DSM-5, όπως επιβεβαιώνει και ο Δρ James Davies, υπήρξε το πιο ευπώλητο βιβλίο στην Αμερική.
Το λάφυρο ήταν και είναι η ψυχή. Η κραυγαλέα προπαγανδιζόμενη μέριμνα για το σώμα είναι απλά αντιπερισπασμός.
Η «ανθρωπότητα», και κυρίως η Δυτική ανθρωπότητα, αγωνιά για το σώμα.
Λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Big Pharma ήταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς μια σειρά σκανδάλων είχε κλονίσει την αξιοπιστία της. Κάποιες από τις μεγάλες εταιρίες δέχονταν ισχυρές πιέσεις να ανοίξουν τα χαρτιά τους, κάτι που θα επέφερε πλήγμα σε όλο το κύκλωμα του φαρμάκου και θα αποκάλυπτε σημεία και τέρατα όσον αφορά στην εμπλοκή της ψυχιατρικής.
Φαίνεται πως ο ιός λειτούργησε ως διέξοδος «σωτηρίας» για την Big Pharma, η οποία είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού έτοιμη να κατακρημνιστεί, και το «θείο δώρο» των εμβολίων τη σήκωσε από τον βούρκο και την ξανάκανε Αέτωμα στην εμπορευματοποιημένη επιστήμη της ζωής. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ράλι αντιμετώπισης του κορωνοϊού έπαιξαν οι εταιρίες Pfizer και AstraZeneca. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές εταιρίες είχαν ισχυρή εμπλοκή στη φαρμακευτική της ψυχιατρικής, και η ομιλία του Δρ Davies προσφέρει σοκαριστικά ντοκουμέντα για τη δράση τους στον τομέα αυτόν.
Τώρα ανοίγει το παιχνίδι όπου το βαρέλι δεν έχει πάτο. Και μέσα στο βαρέλι μπαίνει ψυχιατρικοποιημένος ο -κατά καθηγητή Ιωαννίδη- μισός τουλάχιστον πληθυσμός… Πεδίον δόξης λαμπρόν για την αναβαπτισμένη -ένεκα ιού- Big Pharma!
Ας αφήσουμε όμως τη σαΐτα με το ράμφος του Δρ Davies να φύγει προς τη Σκηνή. Ειδικά όσοι, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έχουν βάλει την ψυχιατρική μέσα στο σπίτι τους, θα πρέπει λογικά να είναι οι πρώτοι που θα μπλοκάρουν και που θα αμφισβητήσουν το Θίασο στον οποίον μετέχουν, μα πρώτα από όλα τον εαυτό τους.
Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε κάποιος να μεταφράσει στα ελληνικά την ομιλία του Δρ Davies.
Παραλειπόμενα:
Την ίδια επίμαχη περίοδο που η Big Pharma της ψυχιατρικής ήταν με την πλάτη στον τοίχο, και πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εδέχθη Καταγγελία από την Ελλάδα, πλήρως τεκμηριωμένη, με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που αφορούσε στην εργαλειοποίηση της κρατικής ψυχιατρικής της αναπηρίας (και όχι μόνο), για πολιτικούς και άλλους ιδιοτελείς και σκοτεινούς σκοπούς. Υπήρξε επίμονη προσπάθεια για να μπορέσει αυτή η ανεξάρτητη Καταγγελία να περάσει τα διαδικαστικά στεγανά των Ηνωμένων Εθνών, μιας και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών στα ανθρώπινα δικαιώματα έχει στηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην περνάει τίποτε αν δεν τυγχάνει της υποστήριξης και της μεσολάβησης τού, εγκεκριμένου από τους ίδιους, συστήματος των Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Η καταγγελία-προσφυγή ξεσκέπαζε την ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μεθόδευση της ψυχιατρικής, σε μια συνέργεια των θεσμικών αντιπροσώπων αυτής με το πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη και τα διοικητικά παραφερνάλια του κράτους.
Αντί τα Ηνωμένα Έθνη να στείλουν πάραυτα στην Ελλάδα τον αρμόδιο Ύπατο Αρμοστή, συνοδευόμενο από ανώτατο κλιμάκιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, κοσκίνισαν επί δύο έτη την άνω των διακοσίων σελίδων Καταγγελία-Προσφυγή (υπ. αριθμ. 42/2017 CRPD), και λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού την έθεσαν στο Αρχείο, λέγοντας στους καταγγέλλοντες ότι αρμοδιότητα για τα καταγγελλόμενα έχουν ανώνυμοι Έλληνες ψυχίατροι-δικαστές του ΕΦΚΑ με διοικητικά καθήκοντα.
Κι εδώ θα πρέπει να πούμε στον αναγνώστη ότι η Καταγγελία χορηγούσε αδιαμφισβήτητα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η ανώνυμη ελληνική κρατική ψυχιατρική παραποιούσε συστηματικά συγκεκριμένες ψυχιατρικές παθήσεις ασθενών (αυτισμός, νοητική υστέρηση και άλλες).
Οι ασθένειες αυτές, ενώ είχαν αναγνωριστεί επίσημα από δομές υγείας με βάση το ψυχιατρικό εγχειρίδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ICD-10), όπως ο νόμος προβλέπει, παραχαράσσονταν εντός του ΕΦΚΑ με τη χρήση του διαβόητου DSM-5 της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας (APA), κι έτσι πετάγονταν ανυποψίαστοι άνθρωποι στην αόριστη ψυχιατρική κόλαση και κατ’ επέκταση στα φάρμακα…
Τα Ηνωμένα Έθνη έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους στην Ελλάδα με το Προσφυγικό, όπως παίζουν και όλα τους τα χαρτιά με τον κορωνοϊό, αλλά το κεφάλαιο «ψυχιατρική» -και δη κρατική ψυχιατρική- το έχουν κλειδώσει στο συρτάρι τους και το κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό.
Προφανώς, θα κατέρρεαν πολλοί κοσμικοί Ουρανοί, αν αποκαλυπτόταν ότι η χώρα που έδωσε τα «φώτα» στον Κόσμο βιάζει απροστάτευτους ανθρώπους με το μακρύ χέρι της ελληνοαμερικανικής ψυχιατρικής.
Κι αν κάποιοι δυσκολεύονται ακόμα να πιστέψουν ότι υπήρξε, υπάρχει στις μέρες μας ανώνυμη ψυχιατρική, ψυχιατρική με κουκούλα, ας το πάρουν απόφαση ότι ζουν στη χώρα που τέτοια ψυχιατρική έγινε πολιτειακός κανόνας.
Στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία των Σαμαροβενιζέλων, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, η ανώνυμη κρατική ψυχιατρική κατέστη κοινής συναινέσεως εργαλείο «ανωτέρας» πολιτικής.
Η βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη δεν ήρθε ποτέ, και οι καταγγέλλοντες πάλεψαν μόνοι τους για να βγάλουν το ιατρικό φίδι από την τρύπα, για την ακρίβεια να «κάψουν» την ψυχιατρική κουκούλα. Ύστερα από έτερη προσφυγή τους στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Απόφαση 20/2019), έφεραν τη συμμορία σε πολύ δύσκολη θέση, αναγκάζοντάς την να παραδεχτεί το ελάχιστο· ότι η κουκούλα στην ιατρική είναι παράνομη.
Για την πολιτική διάσταση και κατ΄ επέκταση το πολιτειακό όνειδος, σε μια καθ’ όλα …προοδευμένη και οργανωμένη πολιτεία, άκρα του τάφου σιωπή.
Εδώ χωρεί ολόκληρη καθαρτήρια πραγματεία, μα είναι καταραμένη να γίνει από Έλληνα.Αν δεν γίνει, το κρίμα το παίρνει μαζί της η χώρα που γέννησε την επιστήμη και τη δημοκρατία, οδεύοντας αυτοκτονικά στην Ανυπαρξία.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Έλληνες που αυταπατώνται ότι ο εχθρός των Ελλήνων βρίσκεται εκτός των Τειχών.
Γιατί ο αριθμός των ψυχικών διαταραχών έχει αυξηθεί από 106 τη δεκαετία του 1960 σε περίπου 370 σήμερα; Γιατί ο ορισμός της ψυχικής διαταραχής έχει επεκταθεί ώστε να περιλαμβάνει όλο και περισσότερους τομείς της ανθρώπινης εμπειρίας;
Στο πρώτο μέρος αυτής της διάλεξης, ο Dr James Davies θα μας οδηγήσει στα παρασκήνια του πώς γράφτηκε στην πραγματικότητα η βίβλος των ψυχιάτρων, το DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών [Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders]).
H επιστήμη οδήγησε στην κατασκευή νέων κατηγοριών ψυχικών διαταραχών όπως η ADHD [Attention Deficit Hyperactivity Disorder – Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας] και η μείζων κατάθλιψη, ή συντελέστηκαν λιγότερο επιστημονικές και πιο απρόβλεπτες διαδικασίες; Οι αποκλειστικές συνεντεύξεις του με τους δημιουργούς του DSM αποκαλύπτουν την απάντηση.
Στο δεύτερο μέρος θα ασχοληθεί με το γιατί η ψυχιατρική είναι τόσο μεγάλη επιχείρηση και γιατί, συνολικά, μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Θα αποκτήσετε εσωτερική γνώση για το πώς η ψυχιατρική έχει βάλει τον πλουτισμό και το ιατρικό κύρος πάνω από την ευημερία των ασθενών.
Το κατηγορητήριο είναι καταδικαστικό: αρνητικές δοκιμές φαρμάκων που αποκρύπτονται συστηματικά, αντικαταθλιπτικά που δεν λειτουργούν καλύτερα από τα εικονικά φάρμακα, έρευνες που χειραγωγούνται τακτικά για να παράγουν θετικά αποτελέσματα, γιατροί, παρασυρμένοι από τις τεράστιες φαρμακευτικές αμοιβές, που δημιουργούν περισσότερες διαταραχές και συνταγογραφούν περισσότερα χάπια, και ηθικές, επιστημονικές και θεραπευτικές αστοχίες που αποκρύπτονται αδίστακτα από το μαζικό ιατρικο-φαρμακευτικό μάρκετινγκ.
Θα μάθετε το πραγματικό ανθρώπινο κόστος μιας βιομηχανίας που, στο όνομα της βοήθειας προς τους άλλους, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τον εαυτό της.
Στο τρίτο μέρος ο Δρ. Davies αναλύει το Έμμεσo Μάρκετινγκ ή Έμμεση Βιομηχανική Eπιρροή των φαρμακοβιομηχανιών ειδικά στο τομέα των ψυχιατρικών φαρμάκων.
Φυσικά, όπου τα ψυχοφάρμακα βοήθησαν πραγματικά τους ανθρώπους, μπορεί να έχουν κάποια αξία. Ωστόσο, οι έρευνες έχουν επίσης δείξει ότι η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των ψυχιατρικών φαρμάκων ειδικότερα έχει υπερτονιστεί τόσο από τη βιομηχανία όσο και από τους επαγγελματίες που η βιομηχανία χρηματοδοτεί. Και ότι η αυξανόμενη κατανάλωση τέτοιων φαρμάκων έχει οδηγηθεί λιγότερο από την κλινική τους επιτυχία και περισσότερο από το καλό μάρκετινγκ που κρύβει την κακή επιστήμη. Η χειραγώγηση και το θάψιμο των αρνητικών δεδομένων των κλινικών δοκιμών στερείται κανονισμών για τα φάρμακα.
Και δυστυχώς οι ισχυρές οικονομικές συμμαχίες μεταξύ της βιομηχανίας και του κλάδου της ψυχιατρικής έχουν ιατρικοποιήσει την καθημερινή ανθρώπινη δυστυχία.
Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος, ακολουθούν ερωτήσεις από το κοινό και πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις από τον Δρ. James Davies όπως:
«Η ομοφυλοφιλία, όπως γνωρίζετε, ήταν μια ψυχιατρική διαταραχή μέχρι το 1974, και μετά το 1974 φαίνεται ότι αν είστε ομοφυλόφιλος σήμερα τότε είστε εντάξει, τώρα δεν πάσχετε από αυτή την ψυχιατρική κατάσταση, αλλά νομίζω ότι είναι αρκετά ενδεικτικό των πολιτισμικών διαδικασιών πίσω από τις αποφάσεις σχετικά με το αν αποδεχόμαστε ή όχι κάποια πράγματα.»
«Η ταξινόμηση των φαινομένων είναι μια θεμελιωδώς ανθρώπινη εμπειρία και νομίζω ότι το να το κάνετε αυτό σε σχέση με τα διαφορετικά είδη συναισθηματικής δυστυχίας έχει νόημα. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό που κάνει το DSM. Tο DSM κάνει κάτι περισσότερο από αυτό, αυτό που κάνει είναι ότι στη συνέχεια αποφαίνεται πάνω στο νόημα της εμπειρίας που ταξινομεί, ονομάζοντάς την δυσλειτουργία, διαταραχή, ασθένεια, με άλλα λόγια εισάγει αυτές τις ταξινομήσεις.»
«Είμαστε λοιπόν σε μια κατάσταση όπου συμμετέχουμε σε ένα τεράστιο δημόσιο πείραμα με όλο και περισσότερους ανθρώπους να παίρνουν αυτά τα φάρμακα, για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και πραγματικά ακόμη δεν γνωρίζουμε το βαθμό στον οποίο αυτό το είδος συνταγογράφησης βλάπτει τους ανθρώπους.»
___________________________________________
Ο Δρ James Davies αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 2006 με διδακτορικό δίπλωμα στην Κοινωνική και Ιατρική Ανθρωπολογία. Είναι καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Roehampton και επαγγελματίας ψυχοθεραπευτής. Ο Δρ James Davies έχει δώσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ, το Γέιλ, στην Οξφόρδη, το Όσλο, το Μπράουν, το UCL και το Κολούμπια.
Έχει γράψει για τους Times, το New Scientist, τον Guardian και το Salon και είναι συγγραφέας του best seller βιβλίου: “Εξιχνιάστηκε: Γιατί η ψυχιατρική κάνει περισσότερο κακό παρά καλό” [Cracked: why psychiatry is doing more harm than good].
Ο Δρ James Davies είναι συνιδρυτής του Council for Evidence-based Psychiatry (Συμβούλιο για την Ψυχιατρική που στηρίζεται στην Τεκμηρίωση), το οποίο σήμερα αποτελεί γραμματεία της All-Party Parliamentary Group for Prescribed Drug Dependence (Κοινοβουλευτική Ομάδα όλων των κομμάτων για την Εξάρτηση από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα). Το τελευταίο του βιβλίο: “Η ψυχική υγεία σε κρίση” θα εκδοθεί αργότερα φέτος.
Παρεμπιπτόντως, στους Ευσεβείς του Διαλογισμούς, ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης φέρεται να έχει σκεφτεί πως «Ὁ διάβολος εἶναι ἐξαιρετικὸς θεολόγος, οἱ θεολόγοι μέτριοι διάβολοι.»
Λυσιτέλεια. Ήταν κάτι που μόνο η Τέχνη μπορούσε και μπορεί να καταφέρει στα ανθρώπινα πράγματα. Το είχαμε ξεχάσει. Για την ακρίβεια, στη σύγχρονη πόλη των Αθηνών είχε σκοπίμως θαφτεί με πολιτική συναίνεση. Η Τέχνη είχε καταστεί εργολαβία του καλοκαιριού, όπως η οδοποιία. Τυγχάνει η Τέχνη να έχει μια κάποια ομοιότητα με την πίσσα, τον ασφαλτοτάπητα. Και τα δυο ρευστοποιούνται καλύτερα, είναι πιο διαχειρίσιμα σε συνθήκες παραλυτικής ζέστης.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να παρατηρήσει κανείς ότι αυτή η ετήσια φιέστα εορτασμού της Επετείου της αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας, κάθε άλλο παρά μεγέθυνε το βάθρο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι αυτό δεν οφείλεται στην πάροδο του χρόνου, όσο στο αυτοσχέδιο υπόστρωμα και την προχειρότητα, μαζί και ιδιοτέλεια, με την οποία φτιάχτηκε το πανωσήκωμα. Και ας μη βιαστεί κανείς να αρχίσει τις κορώνες περί ασέβειας των θεσμών και προσβολής του πολιτεύματος.
Καμιά δημοκρατία δεν είναι αυταξία. Υφίσταται ως αξία όσο επιβεβαιώνεται. Κι αυτή η κοινοτοπία, κατ’ ουσίαν κενολογία, τού «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» έχει γίνει καραμέλα στα χείλη του κάθε κομματάνθρωπου και του κάθε κρότωνα που απομυζεί το αίμα της πόλεως.
Η δημοκρατία δεν κρίνεται από τη διάρκειά της, αλλά από την ποιότητά της και από τα ήθη που διαμορφώνει μεταξύ των πολιτών της. Όσον αφορά στην ποιότητά της, αυτή αντανακλάται στην όψη και στις πτυχώσεις του ελληνικού κλειστού πολιτικού συστήματος και κατ’ επέκταση στο παραμορφωμένο, βουλιμικό κομματικό κράτος. Όσον αφορά στον κοινωνικό αντίκτυπο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, τις κοινωνιοντολογικές και ανθρωπολογικές διαμορφώσεις, αρκεί να περιοριστούμε στην έκθεση της πρόσφατης περιοδικής έρευνας του Ευρωβαρομέτρου, όπου οι Έλληνες, σε ποσοστό 98% (των ερωτηθέντων) εμφανίζονται να πιστεύουν ότι στη χώρα τους η διαφθορά είναι διαδεδομένη και εκτεταμένη.
Η μόνη συνθήκη όπου νοείται ένας πληθυσμός να συνομολογεί μια κοινή αλήθεια (σ.σ. εν προκειμένω την εκτεταμένη διαφθορά), είναι εκείνη κατά την οποία το είδωλο είναι πλέρια η αντανάκλαση τού εαυτού του στον καθρέφτη. Δεν υπάρχει καμιά άλλη εξήγηση, ούτε κι εκείνη του στατιστικού λάθους. Εκτός κι αν ομιλεί για τη διαφθορά με την ίδια ελαφρότητα που μετέρχεται τη δημοκρατία, αν βολεύεται και επωφελείται από αυτή συντηρώντας τη στην κατάσταση που είναι. Εν τοιαύτη περιπτώσει, κοινωνικό σύστημα και πολιτειακό δόγμα είναι ο καννιβαλισμός, και αυτά τα δύο βρίσκονται σε απόλυτη συνάρτηση και συστοιχία. Συνεπώς, κάθε φορά που μιλάει ο καθρέφτης δεν δικαιούμεθα να χαριτολογούμε και να λέμε «ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε»· το αίνιγμα αυτό έχει λυθεί. Απλά, η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία αρνείτο επί συναπτά έτη να το επικυρώσει…
Ήρκεσε η δοξαριά ενός «ασήμαντου» εργολάβου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, μια σαγιονάρα και μπόλικο ταμπεραμέντο. Προφανώς, ο βιολιστής Στρατάκης δεν έχει υποστεί ως πολίτης τη γαλουχία της σαρανταοκτάχρονης μητριάς, κι ως καλλιτέχνης είναι ελεύθερος βαρών. Είναι τόσο φαινομενικά ασήμαντο, απλό και ειλικρινές αυτό που είπε ο μουσικός στην πιο κρίσιμη και εμβληματική στιγμή των ημεδαπών γεγονότων, ώστε έπεσε η αλλοπαρμένη πολιτεία στα κυβικά της. «Πήγα για να εκτελέσω την εργολαβία μου» είπε, κι ακούστηκε σαν λόγος νεκροθάφτη… Ποιος άλλος θα τολμούσε, απ’ τους προσκεκλημένους, να πει πως βρίσκεται εκεί στο πλαίσιο εργολαβικής υποχρέωσης; Ένας, αλλά λέων…
Μακάρι οι εργολάβοι της Ελληνικής Δημοκρατίας να είχαν τη συνείδηση, το θάρρος και τον επαγγελματισμό του βιολιστή Στρατάκη. Το όνομά του παραπέμπει και σε πραξικόπημα, κι αυτό περιποιεί έτι μεγαλύτερη τιμή στην Τέχνη.
Έχει γούστο να γίνονται τα πράγματα με Τέχνη. Κι όταν έχουνε πάψει να γίνονται, πάλι η Τέχνη θα ανοίξει πρώτη το Βιβλίο. Τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους στην Ελλάδα. Ευχαριστούμε πολύ συνάδελφε Στρατάκη που απελευθέρωσες την καρδιά του καλοκαιριού, Ιούλιο μήνα… Σαγιονάρα!
Ό,τι γίνεται για εμάς, γίνεται με εμάς. Συνηθίζουμε να λέμε «εκεί έξω», αλλά τα πράγματα συμβαίνουν εδώ μέσα, με εμάς Θίασο. Δεν μπορούμε λοιπόν να λέμε ότι είμαστε αποσπασμένοι από τον «θεατρικό συγγραφέα», τον «σκηνοθέτη» και τον «παραγωγό». Ζούμε επικές ημέρες Θεάτρου και η ανθρωπότητα έχει την τιμητική της. Ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων είναι κατάμεστος από ατάκτως ερριμμένες, τετριμμένες ανακοινώσεις που πνίγουν και εξαφανίζουν το μεγάλο κρίσιμο γεγονός, τη διαρκή χειραγώγηση των πράξεων της ζωής και, πρωτίστως, του περιεχομένου και του τρόπου της ζωής.
Ο Θίασος είναι απασχολημένος με το να παίζει στο δαιμονικό ρυθμό που υπαγορεύουν οι συντελεστές της παραγωγής, και δεν προλαβαίνει να δει ότι στον Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων το Δράμα του έχει θαφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών πληροφορίας.
«All the world’s a stage» (Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή / Ουίλιαμ Σαίξπηρ)
Αυτό εδώ το μήνυμα δεν έχει σκοπό να βρει μια προσωρινή θέση στο Δημόσιο Πίνακα Ανακοινώσεων. Γράφεται για να γίνει σαΐτα που θα πεταχτεί ίσα πάνω στη Σκηνή με σκοπό να διαταράξει την πλοκή και το παίξιμο. Ίσως να ακούγεται σαν παρέμβαση ενός «από μηχανής θεού», αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τέτοιους ορισμούς και προσδιορισμούς, καθώς έχουνε γίνει του συρμού στις μέρες μας. Σημασία έχει να διαταραχθεί το έργο και να μπλοκάρει ο Θίασος.
Μιλάμε και γράφουμε σε μια άλλη γλώσσα το εισαγωγικό μέρος -δηλαδή το ράμφος της σαΐτας- ώστε να διαπεράσει άνευ διατυπώσεων και προσκομμάτων την Αόρατη Κουρτίνα Συχνοτήτων, εκείνη που κάνει τα πράγματα να φαίνονται πως παίζονται ενώπιον κοινού ανθρώπων. Κι ας πρόκειται για Θέατρο εκείθεν του Παραπετάσματος, όπου ένθεν υπάρχει μόνο ο Δημόσιος Πίνακας Ανακοινώσεων και τίποτε άλλο.
Σαν περάσει η σαΐτα και μπλοκάρει ο Θίασος, τότε θα δει από τη θέση του Κοινού τον εαυτό του. Αίφνης, τα διερωτήματα θα πέφτουνε βροχή και θα αποτυπώνονται όλα τόσο καθαρά σαν σε Βραχογραφία· ο άνθρωπος, το φίδι της ιατρικής, το νόμισμα της διαφθοράς, και το φτιαγμένο στη Γλώσσα του Όφεως δηλητήριο της Ψυχής.
Δεν φτάνει να λες, δεν λέει τίποτα να λες, όταν η γλώσσα η ίδια έχει δηλητηριαστεί. Θέλει τρόπο να μιλήσεις, κι αυτό σημαίνει υποχρεωτική αφαίμαξη της γλώσσας· μια μόνο σταγόνα να της αφήσεις. Να κατεβάσεις το σφυγμό, θέλει χρόνο, και με αίμα καθαρό να την ξαναγεννήσεις.
Τον τρόπο σού δείχνει η σαΐτα μου κι ο χρόνος πια είναι δικός σου. Και μάθε πως δεν είμαι μόνος· δούλεψαν μάστοροι, -υπάρχουν τέτοιοι- η σαΐτα μου σ’ εσένανε να φτάσει. Μην περιμένεις πληρωμή. Κατέβα κάτω απ’ τη Σκηνή, το Θίασο παράτα τώρα. «Πρόδωσε για να σωθείς…» Και δεν το λέω εγώ, το είπε Μέγας Ποιητής που δεν λαθεύει…
Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάθε είδους πόνο, τον πιο σφοδρό που θα προκληθεί πάνω στο σώμα του. Μεγαλύτερη ακόμα, ανεξιχνίαστη, είναι η αντοχή της ψυχής. Το σώμα προστατεύει την ψυχή. Δεν είναι όμως άτρωτη η ψυχή. Όταν η ίδια ευθέως στοχευτεί, δεν αποκλείεται η αρπαγή της.
Ποιος ορέγεται και ποιος φλερτάρει επικίνδυνα με την ψυχή σήμερα; Ποιος έχει ήδη στρατοπεδεύσει στην αυλή της ψυχής; Τι σημαίνει η απόπειρα αρπαγής της ψυχής από την ψυχιατρική; Πόσες αντοχές έχει ακόμα η ψυχή και ποιοι μεταφέρουν νύχτα την ψυχιατρική στην ανοπαία ατραπό, οδηγώντας τη στο στόμιο της ψυχής;
Έχουμε πέσει όλοι πάνω στο σώμα. Αυτό δεικνύει τόσο η αντίδραση των ανθρώπων στην πανδημία του κορονοϊού όσο και η επιλεγμένη διαχείρισή της (πολιτική, επιστημονική και επιχειρησιακή). Την πρωτοκαθεδρία στην εποπτεία και τον έλεγχο της ζωής, επιβεβαιωμένα πλέον, κατέχει η ιατρο-φαρμακευτική επιστήμη. Το ίδιο έργο, το ίδιο Θέατρο σε πλανητικό επίπεδο. Ενιαίος πλέον ο Θίασος· η έτσι αποκαλούμενη ανθρωπότητα, ολόκληρη. Ένα πλήρες πάνδημο θεατρικό παραλήρημα χωρίς θεατές, ένα κλειδωμένο Θέατρο. Η ανοπαία ατραπός δεν είναι πια ένα δύσβατο μυστικό πέρασμα, αλλά η άδεια Πλατεία και ολόκληρη η Πόλις γύρω και έξω από την Πλατεία, στην οποία οι μηχανικοί της ψυχιατρικής και οι συνέταιροί τους διεξάγουν την επιχείρηση κατάληψης της ψυχής. Αν δεν σπάσει εγκαίρως η πλοκή, αν δεν μπλοκάρει ο Θίασος, η ψυχή θα περάσει στα πλοκάμια του ερεβώδους επιστημονισμού, και τότε μόνο με επίκληση στη μυθολογία μπορεί να φανταστεί κανείς τρόπο διάσωσής της.
Είναι αφελής ή ύποπτος όποιος νομίζει ότι η ιατρικοποίηση της ζωής ξεκινάει με τον κορωνοϊό. Πολύ πριν από αυτόν, μεθοδευμένα, η ψυχιατρική άνοιξε το δρόμο για την παθολογικοποίηση μιας διαρκώς διευρυνόμενης δέσμης συμπεριφορών και ανθρώπινων καταστάσεων που άλλοτε ανήκαν στο φάσμα της «επώδυνης κανονικότητας» της ζωής. Θλίψη, πένθος, οργή, άρνηση, αυτά και πολλά άλλα είναι ασθένειες πλέον. Την κούρσα οδηγεί η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, με το διαβόητο DSM-5 (Diagnostic & Statistical Manual of Mental Disorders, Έκδοση Πέμπτη), συμπορευόμενη με τις γνωστές φαρμακοβιομηχανίες. Η πέμπτη έκδοση του DSM (2013) έχει εμπλουτιστεί με νέες, «εξωτικές» ασθένειες της ψυχής, ενώ αριθμεί πλέον περίπου 370 ψυχικές διαταραχές… Το DSM-5, όπως επιβεβαιώνει και ο Δρ James Davies, υπήρξε το πιο ευπώλητο βιβλίο στην Αμερική.
Το λάφυρο ήταν και είναι η ψυχή. Η κραυγαλέα προπαγανδιζόμενη μέριμνα για το σώμα είναι απλά αντιπερισπασμός. Η «ανθρωπότητα», και κυρίως η Δυτική ανθρωπότητα, αγωνιά για το σώμα. Λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Big Pharma ήταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς μια σειρά σκανδάλων είχε κλονίσει την αξιοπιστία της. Κάποιες από τις μεγάλες εταιρίες δέχονταν ισχυρές πιέσεις να ανοίξουν τα χαρτιά τους, κάτι που θα επέφερε πλήγμα σε όλο το κύκλωμα του φαρμάκου και θα αποκάλυπτε σημεία και τέρατα όσον αφορά στην εμπλοκή της ψυχιατρικής.
Φαίνεται πως ο ιός λειτούργησε ως διέξοδος «σωτηρίας» για την Big Pharma, η οποία είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού έτοιμη να κατακρημνιστεί, και το «θείο δώρο» των εμβολίων τη σήκωσε από τον βούρκο και την ξανάκανε Αέτωμα στην εμπορευματοποιημένη επιστήμη της ζωής. Πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ράλι αντιμετώπισης του κορωνοϊού έπαιξαν οι εταιρίες Pfizer και AstraZeneca. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αυτές εταιρίες είχαν ισχυρή εμπλοκή στη φαρμακευτική της ψυχιατρικής, και η ομιλία του Δρ Davies προσφέρει σοκαριστικά ντοκουμέντα για τη δράση τους στον τομέα αυτόν.
Τώρα ανοίγει το παιχνίδι όπου το βαρέλι δεν έχει πάτο. Και μέσα στο βαρέλι μπαίνει ψυχιατρικοποιημένος ο -κατά καθηγητή Ιωαννίδη- μισός τουλάχιστον πληθυσμός… Πεδίον δόξης λαμπρόν για την αναβαπτισμένη -ένεκα ιού- Big Pharma!
Ας αφήσουμε όμως τη σαΐτα με το ράμφος του Δρ Davies να φύγει προς τη Σκηνή. Ειδικά όσοι, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, έχουν βάλει την ψυχιατρική μέσα στο σπίτι τους, θα πρέπει λογικά να είναι οι πρώτοι που θα μπλοκάρουν και που θα αμφισβητήσουν το Θίασο στον οποίον μετέχουν, μα πρώτα από όλα τον εαυτό τους.
Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε κάποιος να μεταφράσει στα ελληνικά την ομιλία του Δρ Davies.
Παραλειπόμενα: Την ίδια επίμαχη περίοδο που η Big Pharma της ψυχιατρικής ήταν με την πλάτη στον τοίχο, και πριν την έλευση του κορωνοϊού, η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εδέχθη Καταγγελία από την Ελλάδα, πλήρως τεκμηριωμένη, με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που αφορούσε στην εργαλειοποίηση της κρατικής ψυχιατρικής της αναπηρίας (και όχι μόνο), για πολιτικούς και άλλους ιδιοτελείς και σκοτεινούς σκοπούς. Υπήρξε επίμονη προσπάθεια για να μπορέσει αυτή η ανεξάρτητη Καταγγελία να περάσει τα διαδικαστικά στεγανά των Ηνωμένων Εθνών, μιας και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών στα ανθρώπινα δικαιώματα έχει στηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην περνάει τίποτε αν δεν τυγχάνει της υποστήριξης και της μεσολάβησης τού, εγκεκριμένου από τους ίδιους, συστήματος των Μη-Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Η καταγγελία-προσφυγή ξεσκέπαζε την ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μεθόδευση της ψυχιατρικής, σε μια συνέργεια των θεσμικών αντιπροσώπων αυτής με το πολιτικό σύστημα, τη δικαιοσύνη και τα διοικητικά παραφερνάλια του κράτους. Αντί τα Ηνωμένα Έθνη να στείλουν πάραυτα στην Ελλάδα τον αρμόδιο Ύπατο Αρμοστή, συνοδευόμενο από ανώτατο κλιμάκιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, κοσκίνισαν επί δύο έτη την άνω των διακοσίων σελίδων Καταγγελία-Προσφυγή (υπ. αριθμ. 42/2017 CRPD), και λίγο πριν την έλευση του κορωνοϊού την έθεσαν στο Αρχείο, λέγοντας στους καταγγέλλοντες ότι αρμοδιότητα για τα καταγγελλόμενα έχουν ανώνυμοι Έλληνες ψυχίατροι-δικαστές του ΕΦΚΑ με διοικητικά καθήκοντα.
Κι εδώ θα πρέπει να πούμε στον αναγνώστη ότι η Καταγγελία χορηγούσε αδιαμφισβήτητα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η ανώνυμη ελληνική κρατική ψυχιατρική παραποιούσε συστηματικά συγκεκριμένες ψυχιατρικές παθήσεις ασθενών (αυτισμός, νοητική υστέρηση και άλλες). Οι ασθένειες αυτές, ενώ είχαν αναγνωριστεί επίσημα από δομές υγείας με βάση το ψυχιατρικό εγχειρίδιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ICD-10), όπως ο νόμος προβλέπει, παραχαράσσονταν εντός του ΕΦΚΑ με τη χρήση του διαβόητου DSM-5 της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας (APA), κι έτσι πετάγονταν ανυποψίαστοι άνθρωποι στην αόριστη ψυχιατρική κόλαση και κατ’ επέκταση στα φάρμακα…
Τα Ηνωμένα Έθνη έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους στην Ελλάδα με το Προσφυγικό, όπως παίζουν και όλα τους τα χαρτιά με τον κορωνοϊό, αλλά το κεφάλαιο «ψυχιατρική» -και δη κρατική ψυχιατρική- το έχουν κλειδώσει στο συρτάρι τους και το κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό. Προφανώς, θα κατέρρεαν πολλοί κοσμικοί Ουρανοί, αν αποκαλυπτόταν ότι η χώρα που έδωσε τα «φώτα» στον Κόσμο βιάζει απροστάτευτους ανθρώπους με το μακρύ χέρι της ελληνοαμερικανικής ψυχιατρικής.
Κι αν κάποιοι δυσκολεύονται ακόμα να πιστέψουν ότι υπήρξε, υπάρχει στις μέρες μας ανώνυμη ψυχιατρική, ψυχιατρική με κουκούλα, ας το πάρουν απόφαση ότι ζουν στη χώρα που τέτοια ψυχιατρική έγινε πολιτειακός κανόνας. Στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία των Σαμαροβενιζέλων, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, η ανώνυμη κρατική ψυχιατρική κατέστη κοινής συναινέσεως εργαλείο «ανωτέρας» πολιτικής. Η βοήθεια από τα Ηνωμένα Έθνη δεν ήρθε ποτέ, και οι καταγγέλλοντες πάλεψαν μόνοι τους για να βγάλουν το ιατρικό φίδι από την τρύπα, για την ακρίβεια να «κάψουν» την ψυχιατρική κουκούλα. Ύστερα από έτερη προσφυγή τους στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Απόφαση 20/2019), έφεραν τη συμμορία σε πολύ δύσκολη θέση, αναγκάζοντάς την να παραδεχτεί το ελάχιστο· ότι η κουκούλα στην ιατρική είναι παράνομη. Για την πολιτική διάσταση και κατ΄ επέκταση το πολιτειακό όνειδος, σε μια καθ’ όλα …προοδευμένη και οργανωμένη πολιτεία, άκρα του τάφου σιωπή. Εδώ χωρεί ολόκληρη καθαρτήρια πραγματεία, μα είναι καταραμένη να γίνει από Έλληνα. Αν δεν γίνει, το κρίμα το παίρνει μαζί της η χώρα που γέννησε την επιστήμη και τη δημοκρατία, οδεύοντας αυτοκτονικά στην Ανυπαρξία.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους Έλληνες που αυταπατώνται ότι ο εχθρός των Ελλήνων βρίσκεται εκτός των Τειχών.
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
UPDATE:Ανανεωμένο άρθρο, με ελληνικούς υπότιτλους στο βίντεο:
LABYRINTH GREECE 