Εκεί που ο άνδρας δεν μπορεί να κοιτάξει είναι στην ομιλία, στη συζήτηση, στον ατελείωτο προβληματισμό του υστερικού. The hysteric’s discourse, για να χρησιμοποιήσουμε Λακανικούς όρους. Η υστερία, όχι τυχαία, ετυμολογικά προέρχεται από την υστέρα, που σημαίνει μήτρα. Η υστερία έχει καταγραφεί από την Αρχαιότητα ως νόσος των γυναικών. Οι Αρχαίοι πίστευαν ότι οι γυναίκες που έπασχαν από υστερία είχαν λυπημένη, κακή ή μελαγχολική μήτρα. Στραβή, άρρωστη μήτρα. Αργότερα ειπώθηκε ότι οι γυναίκες εκείνες ήταν δαιμονισμένες ή ότι έπασχαν από ερωτική επιθυμία τόσο ισχυρή, που εκδηλωνόταν με σωματοποιημένα συμπτώματα. Η ακατάπαυστη ομιλία της υστερικής γυναίκας είναι αυτό που φοβάται ο άνδρας, τρέμει ο άνδρας, και το ξαποστέλνει στην Ανυπαρξία και, έναντι αυτής, ομνύει στον Πατέρα. Αυτός, ο τελευταίος, είναι το τείχος που έχει υψώσει γύρω από τις ακατάπαυστες ερωτήσεις, που απειλούν την κατασκευή, που απειλούν την πυραμίδα των Σημαινόντων στην Συμβολική του Τάξη. Που απειλούν ν’ αποκαλύψουν ότι πίσω από τα σύμβολα εξουσίας και ισχύος, πίσω από αυτά, δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε απολύτως. Το Όνομα-του-Πατέρα είν’ αδειανό. Ζόφος στους απανταχού ψυχιάτρους και αναλυτές. Και οι άνδρες έδωσαν collateral τ’ αρχίδια τους (διάβαζε τα κεφάλια τους) στο τίποτε. Ναι, ο άνδρας φοβάται την ακραία υποκειμενικότητα, το point of singularity.
Υπάρχει κάτι με τη Σφίγγα, όταν εκείνη σταματήσει τις ερωτήσεις. Όταν σφραγίσει το στόμα της και γίνει artifact και απολίθωμα μέσα στην Έρημο. Είναι εκεί για να θυμίζει, να θυμίζει ό,τι κάποτε ρωτούσε. Το συμβολικό τείχος του Πατέρα της φυλής βρίσκει ένα πραγματικό αντίπαλο δέος, ένα Πραγματικό, Απτό Δέος μέσα στην Έρημο. Η Σφίγγα, προσωποποιημένη, μέσα στην Πραγματική Έρημο, στο Πραγματικά Έρημο. Εκεί που ο Οζυμανδίας τσακίστηκε με χρονογράφο τον Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ, η Σφίγγα παραμένει ακέραια. Η Σφίγγα σφράγισε το στόμα της. “Μα τι επιτέλους θέλει η γυναίκα;” Σφίγγα. Σφίγγα. Σφίγγα. Στην πραγματική-άλλη εκδοχή του DUNE, του έρημου πλανήτη, η Αδελφότητα Bene Gesserit είναι Ανδρική. Εκεί που ο άνδρας δεν μπορεί να κοιτάξει, κι αυτό είναι ένα σημείο που έχει ήδη υλοποιηθεί και σημανθεί μέσα στον κόσμο, και μάλιστα σε εκείνον της Ερήμου, αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα.
Μα τι επιτέλους θέλει ένα Καϊτζού, ένας Shin Godzilla μέσα στο Κράτος των Ανθρώπων;
Έμαθες τι θέλει το Καϊτζού, το θηρίο; Η καρδιά του είναι πυρηνικός αντιδραστήρας. “Monsters are tragic beings; they are born too tall, too strong, too heavy, they are not evil by choice. That is their tragedy”, θα μας πει ο Ισίρο Χόντα. Το Κράτος των Ανθρώπων έπαιξε το χαρτί του και ανατίναξε το Breach, το Ρήγμα στην άλλη διάσταση του Χρόνου, το ρήγμα μέσα στο Rim, το Χείλος του Ειρηνικού, το Δαχτυλίδι της Φωτιάς. Το Μέλλον εξαφανίστηκε, το ίδιο και οι Απόγονοι, μέσω μιας πυρηνικής έκρηξης, ίσως μας έλεγε ο Γουλιέλμος του Ταύρου, αν αφηνόταν να σκηνοθετήσει την επόμενη Πράξη. Οι Απόγονοι και Προάγγελοι δεν υπάρχουν πλέον, το παρόν τους κατασχέθηκε. Το Κράτος των Ανθρώπων νίκησε στη Μεγάλη Μάχη των Τεράτων, το μέλλον του κατασχέθηκε.
Οκτώ δισεκατομμύρια κορμιά σε αυτόν τον μικρό πλανήτη -έκαναν πράξη την αρχική εντολή του Πατέρα-, για ένα Είδος που διατηρεί για τον εαυτό του την θέση του “exceptional”, αλλά αρνείται να το κάνει πράξη. Ένα Είδος που μολύνθηκε από μαζική υστερία στην απειλή ενός μικροσκοπικού εχθρού, μαζί και η κατοπτρική του αρνητική θέση, με το “ιερό DNA” να αποτελεί το Άγιο Δισκοπότηρο της ανθρωπινότητας, στην παλέτα. Η υστερία είναι μεταδοτική και μάλιστα σε κακέκτυπα. Α, ήταν να γίνει αυτό. Forcé η κίνηση στο σκάκι! Το παιχνίδι του κόσμου σε όλο το μεγαλείο του ξεδιπλώματός του. Αρνείται να γίνει η εξαίρεση; Ή δεν μπορεί; Μπορεί να διαρρήξει τον ντετερμινισμό, την μοίρα του ζώου ή δεν μπορεί να ομολογήσει ότι είναι ένα κτήνος, που τη ζωώδη του φύση την μασκάρεψε με φτηνά επιχρίσματα, με Σημαίνοντα αδειανά, υποκρινόμενο ότι είναι πλήρη;
Γιατί έκλεισες το Ρήγμα του Χρόνου; Γιατί το σφράγισες με μια πυρηνική έκρηξη που πυροδότησε μια Επικίνδυνη-Τσιγγάνα-Κυνηγός, μισο-διαλυμένη; Τι δουλειά έχει η Γιαπωνέζα σε αυτό;
“Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα. Ποιαν αγαπάς;
Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.”
[“Φάτα Μοργκάνα”-Καββαδίας]
“Τι Είσαι;”, ρώτησε. Μπορείς να νικήσεις τη Σφίγγα;
Πρόσεχε, ισχυρέ. Το βλέμμα της Βασίλισσας του Κάτω Κόσμου Περσεφόνης είναι πάντα άγρυπνο.
Και η Σφίγγα σφράγισε το στόμα της.
________________________________________________________________________________
Where man cannot look is in the speech, the conversation, the endless reflection of the hysteric. The hysteric’s discourse, to use Lacanian terms. Hysteria, not by chance, etymologically comes from the Greek word “hystera”, which means womb. Hysteria has been recorded since Antiquity as a disease of women. The ancients believed that women suffering from hysteria had a sad, bad or melancholic womb. Crooked, diseased uterus. These women were later said to be possessed, or to suffer from an erotic desire so strong that it manifested itself in physical symptoms. The incessant talk of the hysterical woman is what man fears, man trembles at, and sends it forth to Non-existence and, against it, he cries out to the Father. He, the latter is the wall man has erected around the incessant questions, which threaten the construction, which threaten the pyramid of Signifiers in his Symbolic Order. Which threaten to reveal that behind the symbols of authority and power, behind them, there is nothing, absolutely nothing. The Name-of-the-Father is empty. Woe to psychiatrists and analysts everywhere. And the men gave their balls (read their heads) as a collateral for nothing. Yes, man is afraid of extreme subjectivity, the point of singularity.
There’s something about the Sphinx when she stops asking questions. When she seals her mouth and becomes an artifact and a fossil in the Desert. She is there to remind, to remind of what she once asked. The tribal Father’s symbolic wall finds a real opposing awe, a Real, Tangible Awe in the Desert. The Sphinx, personified, in the real Desert, in the Really desert. Where Ozymandias -chronographed by Percy Bysshe Shelley- crumbled, the Sphinx remains intact. The Sphinx sealed her mouth. “But what does the woman really want?” Sphinx. Sphinx. Sphinx. In the real-life version of DUNE, the desert planet, the Bene Gesserit Brotherhood is Male. Where the man cannot look, and this is a point that has already materialized and marked in the world, and indeed in that of the Desert; in Ancient Greece too.
But what does a Kaiju, Shin Godzilla wants inside the Human Kingdom? Did you find out what the Kaiju, the beast wants? Its heart is a nuclear reactor. “Monsters are tragic beings? they are born too tall, too strong, too heavy, they are not evil by choice. That is their tragedy”, Ishirō Honda will tell us. The Human Empire played its card and blew up the Breach, the Rift in the other dimension of Time, the rift within the Rim, the Rim of the Pacific, the Ring of Fire. The Future is gone, and so are the Descendants, through a nuclear explosion, William of the Bull might tell us were he left to direct the next Act. The Descendants and Precursors no longer exist, their present is confiscated. The Human Kingdom won the Great Battle of the Monsters, its future is foreclosed.
Eight billion bodies on this small planet – carried out the Father’s original command – for a Species that maintains for itself the niche of “exceptional”, but refuses to take it to “par excellence” status. A Species infected by mass hysteria before the threat of a tiny enemy, along with its mirror negative image, with the “consecrated DNA” being the Holy Grail of humanity (i.e. human substance), on the palette. Hysteria is contagious and even in pale imitations and poor replicas. Ah, it was meant to be. The move in chess was Forcé! The game of the world in all its unfolding glory. Does man-kind refuse to make the exception? Or it cannot? Can it break through determinism, the fate of the animal, or it cannot confess that it is a beast, who has masked its animal nature with cheap veneers, with empty signifiers pretending to be full?
Why did you close the Time Rift? Why did you seal it with a nuclear explosion that was set off by a Dangerous-Gypsy-Hunter, half-disintegrated? What business does the Japanese woman have in this?
“Where do you come from? From Babylon.
Where are you going; Into the Eye of the Storm.
Who do you love? Some gypsy woman (tsiggana).
What’s her name; Fata Morgana.”
[Poem “Fata Morgana” – N. Kavvadias]
“What are you?” she asked. Can you beat the Sphinx?
Watch out, mighty one. The gaze of the Queen of the Underworld Persephone is ever vigilant.
And the Sphinx sealed her mouth.
Lavyrinthos / June 19, 2024
LABYRINTH GREECE 